Το μπαρ του Τζέικ ήταν από τα αληθινά vintage Jazz μπαρ, που κληρονόμησε το ανατολικό Village. Συμβαδίζοντας με το είδος της Jazz μουσικής που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα στις «ελίτ» μικρές, κλειστές κοινωνίες των φοιτητών  - και όχι μόνο. Ο ωραίος Τζέικ, ήταν πηγή γνώσης για τους νεαρούς θαμώνες του μπαρ του. Ήξερε τα πάντα και τους πάντες . Το μπαρ, ήταν ανοικτό από το μεσημέρι και τις καθημερινές έπαιζε μουσική από το στέρεο του μαγαζιού, τα βράδια, πάντα φιλοξενούσε κάποιο γνωστό ή άγνωστο Jazz γκρουπ. Τα απογεύματα, η πελατεία του ήταν ως επί το πλείστον φοιτητές και περιθωριακοί τύποι της περιοχής - και κάπου- κάπου -  έβλεπες κάποιους ξώφαλτσους, που έτυχε να ακούσουν για το μπαρ και βρέθηκαν εκεί, μόνο και μόνο, για να πουν μετά στους φίλους τους ότι πέρασαν κι αυτοί από εκεί.

Αυτό που πραγματικά, όμως, στεκόταν το μάτι κάποιου που έμπαινε στο μπαρ, ήταν οι τοίχοι, οι οποίοι καλύπτονταν από φωτογραφίες και αναμνηστικά  διαφόρων καλλιτεχνών που πέρασαν από το μπαρ και τις μπάντες τους, πάντα με τον Τζέικ στη μέση της φωτογραφίας, να τον αγκαλιάζουν τα μέλη της μπάντας.  

Στους τοίχους του μπαρ υπήρχαν εικόνες τον Γουέιν Σόρτερ, του Τζάκο Παστόριους, των Όρεγκον, του Φάραω Σάντερς και πολλών άλλων. Πολλοί από αυτούς είχαν υπογράψει και αφιερώσει τις φωτογραφίες τους στον Τζέικ. Σ αυτό το ατμοσφαιρικό, υπέροχο μπαρ, γεμάτο ανέμελες και ξέγνοιαστες, τρελές,  φοιτητικές στιγμές, μιας ωραίας εποχής που δεν θα γυρίσει πίσω, βρέθηκε να κάθεται ο Μάριο εκείνο το κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου του ’95.

Ρουφώντας, σιγά -  σιγά το ουίσκι του, θυμήθηκε την πρώτη φορά που γνώρισε τον Τζέικ. Ήταν ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του ’76, όταν άνοιξε την πόρτα του μπαρ και ενθουσιασμένος από το περιβάλλον, το μίγμα των θαμώνων και τη μουσική κάθισε στο μπαρ και είπε στον Τζέικ, που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή πίσω από τη μπάρα.

“Ει φίλε!. Ήρθα εδώ από πολύ μα πολύ μακριά για να δω το μπαρ σου, και να πιω ένα ποτό, τι προτείνεις;"

Ο Τζέικ έβαλε τα γέλια, κοίταξε τον Μάριο σα να είχε κατέβει από τον Άρη, λέγοντας του  «Σ 'ευχαριστώ, αδελφέ». Βγήκε από το μπαρ, έσφιξε το χέρι του και τον ρώτησε «δηλαδή, από πόσο μακριά ήρθες έτσι, για να ξέρω;»

Από  την Αθήνα του απάντησε ο Μάριο, και έσπευσε να φωνάξει στον μπάρμαν να τους βάλει δυο Jack Daniels, χωρίς να ρωτήσει καν τον Τζέικ αν του άρεσε.  Ο Τζέικ, τον κοίταξε έκπληκτος λέγοντας «που ξέρεις ότι πίνω Jack;» ενώ, ταυτόχρονα γύρισε στον μπάρμαν και του είπε «Hey Tony, βάλε μας δυο σφηνάκια Jack Daniels και δυο μπύρες για chaser!” από μένα, για τον φίλο μου τον Γκρέκο»!

Ο Μάριο χαμογέλασε με την εικόνα στο μυαλό του και, όπως αναπολούσε την ημέρα εκείνη ένοιωσε κάποιον από πίσω του, γύρισε κι αντίκρισε το χαμογελαστό πρόσωπο του Τζέικ, αγκαλιάστηκαν και ήταν η σειρά του Μάριο να κεράσει τα Jack Daniels και τις μπύρες για chaser!