Αφού παρέλαβε τις αποσκευές του, έψαξε να βρει τον θειο του, που υποτίθεται ότι θα ερχόταν να τον παραλάβει. Μάταια, όμως, δεν είδε καμιά γνωστή φυσιογνωμία. Καθώς περνούσε από την έξοδο των αφίξεων τότε πρόσεξε έναν τεράστιο τύπο ντυμένο με μαύρο κουστούμι και μια παρδαλή γραβάτα, να κρατάει μια πινακίδα που έγραφε “ MrMario”. Στάθηκε μπροστά από τον τύπο (που θύμιζε «ντουλάπα») και του είπε «εγώ είμαι ο Μάριο». Ο τύπος, του έσφιξε το χέρι κάνοντας τον να μορφάσει από τον πόνο, πήρε την βαλίτσα του και του είπε να τον ακολουθήσει. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, τον οδήγησε σε μια μαύρη λιμουζίνα, από αυτές που ο Μάριο είχε δει μόνο στο σινεμά, του άνοιξε την πίσω πόρτα και περίμενε μέχρι να Βάλει και τα δυο του πόδια μέσα, την έκλεισε, κάθισε στη θέση του οδηγού γύρισε το κεφάλι του και του είπε «άκου, ο θειος σου λυπάται πολύ που δεν ήρθε  αλλά είχε ένα πολύ σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού και θα σε δει αργότερα στο ξενοδοχείο Πλάζα, εγώ είμαι ο Μιχάλης, ο άνθρωπος του θειου σου, και από σήμερα – και δικός σου, γι αυτό, κάτσε αναπαυτικά, πιες ένα ποτό και σε λίγο θα τον δεις.»

Ο Μάριο, έκανε ακριβώς αυτό που του είπε ο Μιχάλης, έβαλε ένα ουίσκι από το μπαράκι που διέθετε η λιμουζίνα, κοίταξε έξω, μόλις διέσχιζαν τη γέφυρα του Μπρούκλιν, ακούμπησε την πλάτη του στο αναπαυτικό δερμάτινο κάθισμα, άναψε ένα τσιγάρο έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω και μονολόγησε “Yesman! Sitbackandenjoythedreamride”.