Η ιστορία του LSD

Δημιουργήθηκε από τον Ελβετό χημικό Αλμπερτ Χόφμαν στο εργαστήριο Σάντοζ στη Βασιλεία, ως μέρος μεγάλου ερευνητικού προγράμματος που αναζητούσε τις ιατρικές χρήσεις των παραγώγων του συστατικού ergotalkaloid, τον Νοέμβριο του 1938. Πέρασαν όμως πέντε χρόνια μέχρι να διαπιστώσει ο Χόφμαν τις ψυχεδελικές ιδιότητες του LSD (Lysergic acid diethylamide, διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος) όταν κατά λάθος – έτσι υποστήριξε ο ίδιος τουλάχιστον – έκανε στον εαυτό του μια ένεση με LSD.

Ο "πατέρας" του LSD έκανε κατά λάθος στον εαυτό του μια ένεση με διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος και κατάλαβε τις ψυχοτρόπες ιδιότητες της ουσίας

Η πρώτη ηθελημένη (κατά την καταγραφή τουλάχιστον) ένεση με LSD πραγματοποιήθηκε στις 19 Απριλίου του 1943. Ο ίδιος έβαλε στον εαυτό του ποσότητα 250mg LSD κρίνοντας από τις ποσότητες που επιλέγονταν τότε για άλλα παράγωγα ergotalkaloid. Δήλωσε στη συνέχεια ότι η επίδραση της ουσίας ήταν πολύ ισχυρότερη από αυτήν που περίμενε.

Το εργαστήριο Σάντοζ εισήγαγε το LSD ως ψυχιατρικό φάρμακο του 1947. Την δεκαετία του '50 μεταξύ των ένθερμων υποστηρικτών και χρηστών ήταν και ο 'Αλντους Χάξλεϊ. Στις ΗΠΑ έντονο ενδιαφέρον και σειρά δοκιμών πραγματοποίησαν τόσο ο στρατός όσο και η CIA. 

Η απαγόρευση

Τον Οκτώβριο του 1968 απαγορεύτηκα στις ΗΠΑ η κατοχή LSD. Η τελευταία εγκεκριμένη από το FDA (αμερικανικός οργανισμός φαρμάκων) μελέτη LSD σε ασθενής ολοκληρώθηκε το 1980 και τα τελευταία πειράματα σε υγιείς εθελοντές στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ωστόσο στην Ελβετία συνεχίστηκε η νόμιμη ψυχιατρική χρήση του LSD έως και το 1993.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Η Φίλντινγκ έχει αφιερώσει τη ζωή της στην ανατροπή της άποψης που επικρατεί για τα ψυχεδελικά ναρκωτικά, ενισχύοντας την επιστημονική έρευνα που εξακολουθεί να διεξάγεται γύρω από το αμφιλεγόμενο αυτό ζήτημα. Η ίδια παραδέχεται ότι δεν είναι επιστήμονας και προσεγγίζει το ζήτημα από μια πιο ανθρώπινη πλευρά. Σε αντίθεση με άλλους υπέρμαχους της χρήσης LSD, που στην πλειονότητά τους είναι χημικοί, βιοχημικοί, ψυχίατροι η ίδια δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Αλλά γνωρίζει εμπειρικά τις ευεργετικές ιδιότητες του LSD.

Και επιχειρεί να αποδείξει ότι οι κίνδυνοι, από τη χρήση της συγκεκριμένης ουσίας, που προβάλλονται είναι υπερβολικοί.

Όταν ήταν 22 ετών, το 1966 γνώρισε τον Μπαρτ Χιουζ Ολλανδό χημικό με τον οποίο διατηρούσε σχέση. Εκείνος της «σύστησε» τα ψυχεδελικά φάρμακα και της περιέγραψε τη δράση τους. Της εξήγησε ότι επηρεάζουν την ποσότητα αίματος που φτάνει στον εγκέφαλο.

Ο Χιουζ επίσης ασχολήθηκε εκτενώς με μια άλλη μέθοδο, κατά την οποία γίνεται μια μικρή τρύπα στον εγκέφαλο, από όπου απορροφάται μια ποσότητα εγκεφαλικού υγρού. Πρόκειται για μια μέθοδο που, παρά την αρχαιότητά της, σήμερα δεν χρησιμοποιείται. Το αποκορύφωμα του πειραματισμού της, η Φίλντινγκ το έζησε το 1970 όταν προχώρησε σε μια τέτοια επέμβαση, εμπειρία την οποία έκανε και ταινία στη συνέχεια. (Heartbeat in the Brain). Στην ταινία απεικονίζεται η Φίλντινγκ αμέσως μετά την επέμβαση.

Επιχείρησε ουσιαστικά να ενημερώσει το ευρύ κοινό για τα οφέλη της μεθόδου, ώστε στη συνέχεια να καταφέρει να πείσει την ιατρική κοινότητα και την κοινωνία συνολικά για την αναγκαιότητα χρήσης ψυχεδελικών φαρμάκων.

Κι όμως οι έρευνες συνεχίστηκαν

Στις ΗΠΑ μεταξύ 1953 και 1973 η κυβέρνηση χρηματοδότησε 116 μελέτες για το LSD, μεταξύ εκατοντάδων άλλων δοκιμών. Οι δοκιμές πραγματοποιήθηκαν σε άτομα με κατάθλιψη, αυτισμό, καρκινοπαθείς αλλά και φυλακισμένους. «Πολλά από τα ευρήματα των μελετών ήταν ιδιαίτερα θετικά. Ωστόσο για τα σημερινά ερευνητικά δεδομένα είχαν ελλείψεις στην οργάνωση, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις κρίνονται ελεγχόμενα τα ευρήματα» εξηγεί ο δημοσιογράφος Μάικλ Πόλαν σε άρθρο του στο NewYorker (www.newyorker.com/magazine/2015/02/09/trip-treatment).

Το 1998 η Φίλντινγκ ίδρυσε το Beckley Foundation (www.beckleyfoundation.org) σε μια προσπάθεια να συνδέσει την έρευνά της και με την επιστήμη προκειμένου να ενισχύσει το κύρος και τον αντίκτυπο που θα είχε. «Το ίδρυμα επιχειρεί να κατανοήσει σε βάθος τα ναρκωτικά, περιορίζοντας τις βλαβερές τους συνέπειες και να επιδείξει τα οφέλη τους.» εξηγεί η Φίλντινγκ. Με την απεικονιστική μέθοδο της αξονικής τομογραφίας η Φίλντιγκ βρήκε τρόπο να παρατηρήσει εις βάθος τις επιδράσεις των ουσιών στον εγκέφαλο.

Οι υπέρμαχοι της χρήσης ψυχεδελικών ναρκωτικών δεν είναι λίγοι και εργάζονται σθεναρά υπέρ αυτού που αποκαλούν σκοπό τους. Ενας από αυτούς, ο οποίος συνεργάζεται με την Φίλντινγκ, είναι ο καθηγητής του Imperial College Ρόμπιν Κάρχαρτ-Χάρις. Ο Κάρχαρτ-Χάρις και η ομάδα του μόλις ολοκλήρωσαν έρευνα με αντικείμενο την επίδραση του LSD στον εγκέφαλο. Τα αποτελέσματα της έρευνας αναμένεται να δημοσιοποιηθούν στα τέλη του έτους.

Την ίδια στιγμή έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου υποστηρίζει ότι η ψιλοκυβίνη (ψυχοτρόπο ναρκωτικό) βοηθά ασθενείς με καρκίνο να συμφιλιωθούν με την εξέλιξη της νόσου. Σε έρευνα του πανεπιστημίου Johns Hopkins το 70% των 36 ερωτηθέντων δήλωσε ότι με τη λήψη ψιλοκυβίνης έζησαν μία από τις πέντε πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής τους.

Και η επιχειρηματολογία συνεχίζεται…

Πηγή: observer