Η Estella Bergere Leopold υπήρξε σημαντική βοτανολόγος, της οποίας οι μελέτες για την απολιθωμένη γύρη και τους σπόρους βοήθησαν στην ανακατασκευή του περιβάλλοντος όπως ήταν στο παρελθόν και στη σύνδεσή του με το παρόν.

Οι έρευνές της για την Καινοζωική εποχή (καλύπτει τη χρονική περίοδο από 66 εκατομμύρια χρόνια πριν μέχρι σήμερα) παρείχαν μερικές από τις πρώτες γνώσεις για την εξέλιξη των σύγχρονων φυτοκοινοτήτων και τους παράγοντες που διέπουν την ανάπτυξή τους, συμπεριλαμβανομένων των συνεπειών της μακροχρόνιας κλιματικής αλλαγής, της ορεινής δόμησης και της ηφαιστειότητας.

Λίγοι ερευνητές πριν από αυτήν είχαν ανιχνεύσει την άνοδο των σημερινών οικοσυστημάτων μέσα στο χρόνο, και οι ανακαλύψεις της βοήθησαν να συνδεθούν οι σχετικά καλά μελετημένες επιδράσεις της εποχής των παγετώνων στη βλάστηση με τις γεωλογικές διεργασίες σε βάθος χρόνου.

Η Leopold ήταν ένθερμη οικολόγος υποστήριζε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εκτιμά τη φύση γι’ αυτό που προσφέρει κι η επιστήμη να χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του πλανήτη.

Γεννήθηκε στο Μάντισον του Ουισκόνσιν και ήταν η μικρότερη κόρη του οικολόγου Aldo Leopold και της συζύγου του Estella Bergere Leopold. Και τα πέντε παιδιά του Leopold έγιναν αξιόλογοι επιστήμονες και οικολόγοι.

Μετά την αποφοίτησή της από το Γέιλ το 1955, η Leopold ήταν μία από τις λίγες γυναίκες που εντάχθηκαν στο Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ στο Lakewood του Κολοράντο ως επιστήμονας. Συγκρίνοντας σχολαστικά απολιθωμένη γύρη και σπόρια με σύγχρονα, ανακατασκεύασε χλωρίδες του παρελθόντος - καινοτόμα και διορατικά ευρήματα για την εποχή εκείνη.

Η πρώιμη μελέτη της στον Ειρηνικό Ωκεανό αποκάλυψε την ύπαρξη τροπικού τροπικού δάσους στον νότιο Ειρηνικό κατά την Μειόκαινο εποχή (πριν από 23 έως 5 εκατομμύρια χρόνια). Εξέτασε τοποθεσίες απολιθωμάτων φυτών του Καινοζωικού για στοιχεία σχετικά με την προέλευση της σύγχρονης χλωρίδας. Ο Leopold περιέγραψε τη μετάβαση από αρχαία είδη σε νεότερες παραλλαγές στα Βραχώδη Όρη της δυτικής Βόρειας Αμερικής, που έδειξαν μια τάση εκσυγχρονισμού νωρίτερα στο μέσο της ηπείρου από ό,τι στις παράκτιες περιοχές, ως αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ψύξης, της εποχικότητας και της ανύψωσης των βουνών.

Η έρευνά της στο Κολοράντο σχετικά με τα απολιθωμένα στρώματα Florissant - καλά διατηρημένα ιζήματα από μια λίμνη 34 εκατομμυρίων ετών - την ώθησε να ηγηθεί μιας προσπάθειας για την προστασία της περιοχής. Το 1969, ιδρύθηκε το Εθνικό Μνημείο Απολιθωμένων Κοιτασμάτων Florissant Fossil Beds έκτασης 2.428 εκταρίων. Άλλες επιτυχημένες δράσεις περιλάμβαναν την εναντίωση στην ανάπτυξη σχιστολιθικών πετρωμάτων στο δυτικό Κολοράντο, τη διαμαρτυρία για την κατασκευή φραγμάτων στο Γκραν Κάνιον των ΗΠΑ και τη διακοπή της μεταφοράς εξαιρετικά ραδιενεργών υλικών μέσω υδάτινων οδών που συνέδεαν την περιοχή του βορειοδυτικού Ειρηνικού με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Leopold υπηρέτησε επίσης σε διάφορα συμβούλια προστασίας της φύσης και ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος Aldo Leopold, το οποίο ίδρυσε μαζί με τα αδέλφια της για την προώθηση της ηθικής διαχείρισης της γης.

Από το 1976 έως το 1982 διηύθυνε το Κέντρο Τεταρτογενούς Έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ και διατήρησε εκεί ένα ενεργό ερευνητικό πρόγραμμα, μελετώντας την παλαιοοικολογία και την παλαιοχλωρίδα των δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών και ανάλογων περιοχών στην Κίνα. Αποσύρθηκε επίσημα το 2000, αλλά παρέμεινε ενεργή στην έρευνα μέχρι το θάνατό της.

Η Leopold αναγνώρισε τη δύναμη των επιστημονικών διαπιστευτηρίων στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της, προώθησε την παλαιοβοτανική ως εργαλείο για την προστασία της γης. Υποστήριξε ότι η αξία ενός τόπου ήταν εν μέρει το αποτέλεσμα της οικολογικής του ιστορίας και του τρόπου με τον οποίο τα περιβαλλοντικά γεγονότα τον διαμορφώνουν. Ένα από αυτά τα γεγονότα είναι η πυρκαγιά. Χρησιμοποιώντας εθνογραφικές και παλαιοοικολογικές μελέτες, η Leopold ανέδειξε τη σημασία των πρακτικών καύσης των ιθαγενών Αμερικανών πριν από τον ευρωπαϊκό εποικισμό για τη διατήρηση της υγείας των λιβαδιών και των δασών- υποστήριξε ενεργά τη σκόπιμη διαχείριση των πυρκαγιών.

Το 1969, ανακηρύχθηκε οικολόγος της χρονιάς από την Ομοσπονδία Άγριας Ζωής του Κολοράντο- έλαβε το Διεθνές Βραβείο Κόσμου για τη συμβολή της στη διατήρηση της φύσης το 2010. Αλλά αυτά τα βραβεία, και πολλά άλλα, ελάχιστα αποδίδουν την προσωπική επιρροή που άσκησε στους μαθητές της.

«Γνώρισα την Estella στο US Geological Survey ως προπτυχιακή φοιτήτρια και χάρηκα πολύ όταν με δέχτηκε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Σε ενέπνεε ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός της για την επιστήμη και την προστασία του περιβάλλοντος. Η Estella είχε αυτό που εμείς οι φοιτητές αποκαλούσαμε "βλέμμα 1.000 βολτ" κάθε φορά που μια ιδέα προκαλούσε το ενδιαφέρον της - η εμπειρία αυτή ήταν ηλεκτρισμένη.

Η Estella θα μείνει στη μνήμη μας για τη σημαντική συμβολή της στην οικολογία και για τη δια βίου σταυροφορία της για την προστασία της γης. Περισσότερο από τα περισσότερα άτομα, τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τον περιβαλλοντικό της ακτιβισμό. Είχε έντονη επίγνωση της οικογενειακής της κληρονομιάς και, όπως και ο πατέρας της, υποστήριζε την απλή διαβίωση στην ύπαιθρο ως τρόπο εκμάθησης και εκτίμησης της φύσης. Ως γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο τομέα, διατήρησε έντονη αίσθηση του χιούμορ και ατρόμητη σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της- ωστόσο, διέθετε επίσης τεράστια χάρη και γενναιοδωρία. Η Estella αφήνει πίσω της συναδέλφους, πρώην μαθητές και περιβαλλοντικούς ακτιβιστές που εκτιμούν την επιρροή της και τον χρόνο που πέρασαν μαζί της», γράφει στο αποχαιρετιστήριο κείμενο της για το Nature η Cathy Whitlock, καθηγήτρια γεωεπιστημών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μοντάνα στο Μπόζμαν.