Δεν έχει σημασία το σχολείο. Σημασία έχει ότι προστέθηκε κι αυτός ο άμοιρος, πάνω στην αλκή του, στα 18 του άγουρα χρόνια σε τούτον τον θλιβερό κατάλογο των ψυχικά συντεθλιμμένων από τις ανθρωποβόρες συμπληγάδες των Πανελλαδικών.    

Από το αστυνομικό δελτίο πληροφορηθήκαμε πως από το πρωΐ της Παρασκευής, δεκάδες κλήσεις για υποψήφιους των πανελλαδικών που έπαθαν κρίσεις πανικού δέχθηκε το ΕΚΑΒ.

Ενδεικτικά, μέχρι το μεσημέρι είχε δεχθεί περί τις 12 κλήσεις από την Λάρισα, τα Τρίκαλα, την Καρδίτσα, τον Παλαμά και την Καλαμπάκα, για υποψηφίους οι οποίοι δεν αισθάνονταν καλά και έσπευδαν οι καθηγητές τους να ειδοποιήσουν το Κέντρο προκειμένου τα παιδιά να μεταφερθούν εν συνεχεία στα εφημερεύοντα νοσοκομεία.

«Μόλις ακούμε «σχολείο» καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για υποψήφιο και σπεύδουν τα ασθενοφόρα προκειμένου να μεταφέρουν τα παιδιά» λένε οι υπεύθυνοι του τηλεφωνικού Κέντρου του ΕΚΑΒ.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για κρίσεις πανικού και η συμπτωματολογία που εκδηλώνεται ανησυχεί τους καθηγητές οι οποίοι αμέσως ζητούν βοήθεια, ενώ αρκετά συχνά αντιμετωπίζουν λιποθυμικά επεισόδια.

Παρότι στο σύνολο των χιλιάδων παιδιών που δίνουν εξετάσεις στην Θεσσαλία ο αριθμός δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλός, ωστόσο, όπως λένε από το ΕΚΑΒ, το σημερινό «φαινόμενο» των 12 κλήσεων -οι περισσότερες αναλογικά έγιναν από την Λάρισα- είναι πρωτοφανές. Διότι συνήθως, τις προηγούμενες χρόνιες κατά τις αντίστοιχες περιόδους σημειώνονται μία - δυο κλήσεις σε κάποιες ημέρες εξετάσεων, ενώ ο ανώτερος αριθμός κλήσεων που έχει σημειωθεί είναι περί τις έξη ημερησίως.

Τα νέα παιδιά πληρώνουν ακριβά τους εγκληματικούς αυτοσχεδιασμούς της πολιτικής τάξης που αδυνατεί να συμφωνήσει σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα διαρκείας που θα φυλάσσει το λίκνο της γνώσης, αντί να παράγει μαζικά, άχρωμα νευρόσπαστα που ανταγωνίζονται για μια αβέβαιη θέση στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας.

Αφετέρου, οι μαθητές, όπως εξηγεί η πολύπειρη εκπαιδευτικός Μαρία Σταμπέλου, σηκώνουν στις πλάτες τους, τις προσδοκίες των γονιών τους οι οποίοι ξοδεύουν τα περισσότερα λεφτά στην Ε.Ε σε ιδιωτικά φροντιστήρια αλλά, και το βάρος της επιτυχίας που παίρνουν απάνω τους σαν μοιραία σκυτάλη.  

Χρειάζεται όπως επισημαίνει πολυετής προσπάθεια, ώστε να μπορούν τα παιδιά αφενός να αντέξουν τον ίλιγγο της επιτυχίας και αφετέρου να διαχειριστούν μια πιθανή αποτυχία καθώς και να αποκτήσουν καρτερία σε καταστάσεις πίεσης και ανατροπής. Και πριν από όλα, συνοψίζει, ο δρόμος κάθε παιδιού προς την επιτυχία, πρέπει να είναι άρρηκτα δεμένος με τον σεβασμό στις προσωπικές του επιλογές.