Για παράδειγμα, είμαι από τους καταναλωτές οι οποίοι αν ζητήσουν ένα brand, σε κάποιο κατάστημα και δεν το έχει, είμαι ικανός να φύγω και να το αναζητήσω αλλού. Δεν μου αρέσει η ιδέα να συμβιβάζομαι με κάτι άλλο, είτε το έχω δοκιμάσει, είτε όχι.

Θυμάμαι, όταν κάποτε πήγα στη Νέα Υόρκη για σπουδές μια καταναλωτική, ευχάριστη συνήθεια που είχα στην Ελλάδα, ήταν να απολαμβάνω το καλοκαίρι ένα παγωμένο frappé. Στη Νέα Υόρκη, όμως, κανείς δεν έπινε, ούτε είχε ακούσει για τέτοιον καφέ και κανένα καφέ-μπαρ δεν τον σερβίριζε. Έτσι, αναγκάστηκα να αγοράζω τον Nescafé συσκευασμένο και να τον φτιάχνω εγώ, ώστε να μην στερηθώ τη γεύση του αγαπημένου μου καφέ.

Και εδώ, θέλω να πω το εξής. Σε προηγούμενο άρθρο μου με τον τίτλο «frappé, το συνώνυμο του Nescafé» σας είχα υποσχεθεί ότι σε επόμενο άρθρο θα σας αποκάλυπτα ποιος, ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και έφτιαξε τον πρώτο φραπέ στην Ελλάδα, ιδού, λοιπόν η ιστορία του:

«Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με ένα σέικερ.

 Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει Nescafé που ήταν στιγμιαίος καφές και παρασκευαζόταν από την Νεστλέ. Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά τη διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό. Έβαλε λοιπόν, καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας. Ύστερα από χρόνια δήλωνε, ότι δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα - και όχι μόνο!»