Πριν από λίγες ώρες, στο 10ο Συνέδριο του, οριστικά φυλλορροημένου ΠΑΣΟΚ, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, αποχαιρέτισε για την ώρα τουλάχιστον, τη φιλοδοξία να γίνει πρωθυπουργός, κρατώντας το τιμόνι ενός μεγάλου κόμματος.

«Αποχωρώ από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όχι από την πολιτική» είπε, κάτι που ακούστηκε σαν προειδοποίηση προς την πλευρά όσων εκτιμούν ότι η θέση του βρίσκεται στη χορεία των αποστράτων, όπως παλαιότερα ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Μιλτιάδης Έβερτ, οι οποίοι επίσης δεν τα κατάφεραν να περάσουν την πόρτα του Μαξίμου, όντες αρχηγοί κόμματος εξουσίας.   

Στις προτελευταίες εκλογές, το 2012, όταν το ΠΑΣΟΚ δίνοντας μιαν ύστατη μάχη συσπειρώθηκε στις παρυφές του 13%, προκάλεσε εύλογες απορίες με την αμφισβητήσιμης πολιτικής αυτογνωσίας φράση του, ότι «και ο Ανδρέας Παπανδρέου, από εκεί ξεκίνησε για να καταλάβει την εξουσία».

Έχοντας, όπως κατά γενική ομολογία διαπιστώθηκε, ταυτιστεί απολύτως ως ύπαρχος κατά δήλωσή του, με τις πολιτικές επιλογές της ΝΔ του Α. Σαμαρά τα χρόνια που ακολούθησαν, καθήλωσε το κόμμα του στην πολιτική εξουθένωση και την εκλογική συντριβή.

Τον Ιανουάριο του 2015, «καταφέρνοντας» να συγκεντρώσει μόλις το 4,68% των ψήφων οδήγησε τις αποδεκατισμένες κομματικές λεγεώνες στη Βουλή, σε μια στάση που είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί η τελευταία πριν την οριστική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από τον πολιτικό χάρτη.

Οι παληές μέρες της αιθρίας, γνέφουν σήμερα από πολύ μακριά. Αλλά ο Βαγγέλης, δεν έχει χρόνο γι αυτοκριτική. Από την στιγμή που ηττήθηκε ηχηρά, δε χάνει ευκαιρία να δηλώνει ότι η πολιτική του δικαιώνεται σήμερα, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ και περιμένει την στιγμή που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κάτω απ΄ τα τείχη της βασιλεύουσας θα γονατίσει σαν ικέτης μπροστά του και θα ζητήσει ταπεινά συγγνώμη για όσα έχει πει εναντίον του.

Δεν είναι λίγοι μάλιστα, όσοι λένε πως απαλλαγμένος από το ψυχολογικό μαρτύριο να υπογράφει διαρκώς τις αξιώσεις των δανειστών, ο πολιτικός του βίος, φαίνεται να έγινε πολύ πιο διασκεδαστικός τώρα, σαν ένα παιχνίδι με σπάγκους που τους τραβάει σαδιστικά, προσδοκώντας τη συντριβή της σημερινής κυβέρνησης, προκειμένου να επιστρέψει ως παράκλητος…

Ο ευφραδής ομιλητής κ. Βενιζέλος, πάντως, δεν πείθει όσους τον ξέρουν ότι είναι έτοιμος να βαδίσει τον δρόμο του πολιτικού αναχωρητισμού. Το σαράκι της ακόρεστης επιθυμίας ν΄ ανεβεί κι αυτός κάποτε στην κορυφή του κόσμου του τρώει τα σπλάχνα.  

Ο 58χρονος πολιτικός, ανέκαθεν κεντρογενής, πνευματικό παιδί του συνταγματολόγου Δ. Τσάτσου,  που ξεκίνησε από το δικηγορικό γραφείο του Αντώνη Βγόντζα, ξέρει να διαλέγει τη σωστή πλευρά, όπως την περίοδο του «βρώμικου ΄89», όταν αναδείχθηκε πλάϊ στον Ανδρέα. Οι ρητορικές του δυνατότητες, στάθηκαν πάντα το δυνατό του χαρτί, σε αντίθεση με τις αμελητέες ή όπως στην περίπτωση του νόμου περί ευθύνης υπουργών εμφανώς αποτυχημένες πολιτικές του πρωτοβουλίες, ή την αδιευκρίνιστη συμμετοχή του σε πολύκροτες υποθέσεις, όπως π.χ η λίστα Λαγκάρντ που σκιάζουν ενοχλητικά τη διαδρομή του.   

Μπορεί, όπως του έλεγαν παλαιότεροι στο κόμμα του, να μην προσπάθησε ο ίδιος ποτέ να καταλάβει «την ψυχή του ΠΑΣΟΚ», γεγονός που του στοίχισε, όταν στην δεύτερη απανωτή εκλογική ήττα το 2007 κατηφόρισε με επική αλαζονεία και έπαρση στο Ζάππειο, επιδιώκοντας defactoνα παραμερίσει τον Γιώργο Παπανδρέου.

Και μπορεί επίσης να μην θεωρεί και πολλούς ανθρώπους ισοϋψείς και ικανούς να σταθούν στο ίδιο επίπεδο απαιτήσεων με την αφεντιά του, πράγμα που αποβαίνει πολιτικά απωθητικό.

Όμως αυτές οι διαρκείς απώλειες, ο ίδιος του ο βοναπαρτισμός, φαίνεται πως τον κάνουν κάτοχο ενός απόλυτου εγώ, το οποίο, είναι βέβαιο, όπως προβλέπουν πολλοί στην πολιτική αγορά, ότι θα τον οδηγήσει σύντομα σε αναζήτηση νέου ρόλου.