«Η ζωή αξίζει μονάχα αν τη μοιράζεσαι»… Αυτό ήταν το μότο του Κωστή Νικηφοράκη, του ανθρώπου που πρωτομίλησε για την αλληλεγγύη πολύ πριν η λέξη γίνει της μόδας. Αυτόν που επιχείρησε να διδάξει τη συλλογική δράση και να ανοίξει νέους δρόμους. Ο γιατρός ήταν από τους πρώτους που έβαλε στους παράγοντες νοσηρότητας όχι μόνο την ασθένεια, αλλά και την ανεργία, τις κοινωνικές ανισότητες. Τη δεκαετία του '80 ο Κωστής Νικηφοράκης σχημάτισε στα Χανιά δομή που υποστήριζε με φαγητό πάνω από 600 άτομα. Μίλησε πρώτος για το ρόλο του κοινωνικού ιατρείου και στήριξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του τις ιδέες του με σθένος.

Ο «πατέρας» της αλληλεγγύης γεννήθηκε σ’ ένα χωριό των Χανίων το 1950. Έφυγε για την Ιταλία το 1968, προκειμένου να σπουδάσει ιατρική. Συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Νικηφοράκης αφιερώθηκε σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων το οποίο, με το πέρασμα του χρόνου υπερέβη κατά πολύ το συνηθισμένο πλαίσιο ενασχόλησης με τα κοινά που ακολούθησαν όσοι συνομήλικοί του πολιτικοποιήθηκαν στις γραμμές του αντιδικτατορικού κινήματος. «Στην περίπτωση του, οι πολιτικές επιλογές συνδυάστηκαν αρμονικά με πρωτοβουλίες που συνήθως εκλαμβάνονται ως αμιγώς κοινωνικές, προσφέροντας το υπόδειγμα για μια πολιτική πρακτική που δεν μεταθέτει στο μέλλον την αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά προτείνει τρόπους συλλογικής δράσης για την άμεση αντιμετώπισή τους», θα πουν στη συνέχεια οι συνεργάτες του για τον ίδιο.

Ο γιατρός Κωστής Νικηφοράκης απεβίωσε στις 2 Φεβρουαρίου σε ηλικία 56 ετών έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο

Η τοπική αυτοδιοίκηση υπήρξε ένας ακόμη χώρος στον οποίο θα αφιερώσει το χρόνο του ο Κωστής Νικηφοράκης, ο οποίος έθεσε υποψήφιος δήμαρχος Χανίων στις εκλογές του 1994, αναδείχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος και στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν (1998, 2002, 2006). Δίνοντας απτό περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης, ο Κωστής Νικηφοράκης εξασφάλισε την εθελοντική εργασία γιατρών και τη βοήθεια πολιτών και κατόρθωσε να διοργανώσει συσσίτια και ιατρεία για άπορους και μετανάστες στις φτωχές γειτονιές της Σπλάντζιας στα Χανιά.

 
Την αντίληψή του για το επάγγελμα του γιατρού υπερασπίστηκε ο Κωστής Νικηφοράκης και όταν κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη της «17 Νοέμβρη» για να καταγγείλει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ανάκριση του Σάββα Ξηρού. «Καταπατήθηκαν τα πάντα», υποστήριξε. «Ανθρώπινα δικαιώματα, ιατρική δεοντολογία και ηθική, ακόμη και ο κανονισμός της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας».

«Η σχέση γιατρού και αρρώστου είναι μια σχέση που έχει να κάνει με εμπιστοσύνη και συνεργασία.  Συνδετικός κρίκος αυτών των δύο πραγμάτων είναι η ηθική του γιατρού, είναι η βιοηθική, είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια χρώματος, θρησκείας, πρόσφυγα, μετανάστη, κρατούμενου, αιχμάλωτου πολέμου κλπ.  Η υγεία και η εκπαίδευση είναι ίση για όλους σε πλούσιους και φτωχούς. Η σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας είναι η ιατρική ηθική. Με αυτό το πράγμα δεν θέλω να αμφισβητήσω την ηθική των συναδέλφων, δεν θέλω να αμφισβητήσω μια λογική η οποία ξεπερνά τα όρια της καταπάτησης της ιατρικής δεοντολογίας… Το κύρος των γιατρών δεν διασφαλίζεται με τη συνεργασία μια οποιαδήποτε εξουσία ή μια οποιαδήποτε πολιτική επιλογή, ή με οποιοδήποτε εκβιασμό. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι οι γιατροί εκβιάστηκαν, ίσως να μην είχαν το θάρρος να υποστηρίξουν τις αλήθειες που τους επιβάλλει η υπόστασή τους σαν γιατροί. Γιατί η ιατρική είναι μια βαθιά ηθική επιστήμη, είναι μια τέχνη η οποία συνδέει την ευγένεια, το ήθος, την προσέγγιση, την παρέμβαση και πρώτα από όλα τη θεραπεία του αρρώστου», είχε σημειώσει.

Ο γιατρός Κωστής Νικηφοράκης απεβίωσε στις 2 Φεβρουαρίου σε ηλικία 56 ετών έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο.