Έχοντας προσεγγίσει με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τέσσερα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης, τα οποία αρνήθηκαν, ευγενικά ομολογουμένως, να με εξυπηρετήσουν, βρήκα το πέμπτο. Το πολυπόθητο. Εκείνο το οποίο όχι μόνο δέχτηκε το αίτημά μου, αλλά το ικανοποίησε μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Είχε ουρά, περίμενα περίπου 20 λεπτά, μαζί με άλλους ταλαίπωρους. Χωρίς όμως κανείς να διαμαρτύρεται. Ο σκοπός, ήταν ιερός. Και οι περισσότεροι περίμεναν υπομονετικά.

Οι τόνοι έχουν πέσει κατά τη διάρκεια της αναμονής. Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Άλλοι τρομαγμένοι, άλλοι πιστεύουν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, τώρα που θα διώξουμε τους "κακούς δυτικούς" από πάνω μας.

Γεγονός πάντως παραμένει ότι, όλοι έχουμε εξοικειωθεί με την νέα καθημερινή μας συνήθεια. Η οποία απαιτεί υπομονή, καθώς ούτε το αποτέλεσμα είναι πάντα βέβαιο. Εμπεριέχει κι ένα στοιχείο μυστηρίου. «Θα έχει χρήματα αυτό το ΑΤΜ;», και αν έχει «Θα έχει 20άρικα ώστε να πάρουμε όλο το ποσό που μας αναλογεί, ή θα πρέπει πάλι να αρκεστούμε στα 50 ευρώ;»…

Είχα μέρες να βρω ΑΤΜ που να μου δώσει 60 ολόκληρα ευρώ. Και χθες εντόπισα αυτό το ένα και μοναδικό (προφανώς δεν είναι το μοναδικό, αλλά εμένα έτσι μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή) που θα μου φερόταν με μεγαλύτερη γενναιοδωρία από τα άλλα.

Όταν έφτασε η σειρά μου, πλησίασα το μηχάνημα. Με το οποίο ομολογουμένως αισθάνομαι μια ιδιότυπη οικειότητα, πλέον. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι "τα λέμε" κάθε μέρα… Συνομιλήσαμε, μου ζήτησε να του δώσω τον μυστικό μου κωδικό, μου θύμισε ότι δεν πρέπει να είναι ορατός από κανένα. Έκανα ακριβώς αυτό που με πρόσταξε. Αν και δίστασα λίγο, γιατί το άγχος του αποτελέσματος με έκανε στιγμιαία να ξεχάσω τα τέσσερα νούμερα. Κι ας τα χρησιμοποιώ πλέον κάθε μέρα. Το μυαλό επανήλθε όμως γρήγορα, γιατί δεν υπάρχουν πολυτέλειες χρόνου. Περιμένει κόσμος. Ο οποίος μοιράζεται την ίδια αγωνία με εμένα.

Εγώ του κατέθεσα τα διαπιστευτήριά μου, εκείνο θα μου έκανε τη χάρη; Κι όμως. Ζήτησα 60 ευρώ και η οθόνη δεν έβγαλε κανένα απολύτως μήνυμα, του τύπου: «η συναλλαγή που ζητήσατε δεν μπορεί να εκτελεστεί, επιλέξτε μεταξύ 50 ευρώ και 100 ευρώ» (σ.σ. νομίζω ότι αυτό είναι το τρολάρισμα των ΑΤΜ…). Και άρχισα να ακούω το «στομάχι» του ΑΤΜ να γουργουρίζει, μετρώντας τα χαρτονομίσματα. Ο ήχος ακούστηκε τόσο γλυκός. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, εμφανίστηκαν τα 60 μου ευρώ. Η χαρά που ένιωσα ήταν απερίγραπτη. Παρά το γεγονός ότι 10 ευρώ πάνω, 10 ευρώ κάτω, δεν θα μου έκαναν κάποια σοβαρή διαφορά, η χαρά μου ήταν πελώρια. Γιατί σε αυτή τη διεκδίκηση, κέρδισα, ύστερα από πολλές μέρες, που απλώς συμβιβαζόμουν παίρνοντας συγκαταβατικά μόνο 50 από το 60 ευρώ που μου αναλογούν.

Για λίγα λεπτά είχα στο πρόσωπό μου χαραγμένο ένα χαμόγελο, αυτό το… χημικό μειδίαμα που δεν ανταποκρίνεται σε κάποιο πραγματικό συναίσθημα. Απλώς αποτελεί μια αντανακλαστική αντίδραση των προσωπικών μυών.

Και αφού με διαπέρασε το κύμα ευτυχίας, ήρθε η στενοχώρια. Για την κατάντια μας, για τις γενιές που δούλεψαν και μόχθησαν για να καταφέρουμε εμείς (και οι επόμενες γενιές) να έχουμε κάτι τις παραπάνω. Και τώρα αρκούμαστε στην χαρά των 60 ευρώ… με τα οποία θα μπορέσουμε να κάνουμε ελάχιστα για τις επόμενες γενιές. Οι οποίες θα πληρώσουν το βαρύτατο τίμημα των λαθών του παρελθόντος τους. Βαρύτερο από ό,τι έχει ζήσει οποιαδήποτε άλλη γενιά.

Χαρά Αυγερινού