Τουλάχιστον στα στενά εκεί έξω, λογαριάζεις πως δε θα σε γελάσει κανείς. Υπάρχει και μια ζωή, διάολε, έστω γεμάτη συντριβή, που έχει κανόνες. Δε χάνεται σε άχρηστες φιλοφρονήσεις. Ούτε σε επιτηδευμένα ρούχα..

Οι άνθρωποι εκεί, σέρνουν τα βήματά τους στην τέφρα της εποχής. Δε θα σου πει κανείς με στόμφο ότι την διαμορφώνει. Οι ίλιγγοι είναι προσωρινοί. Γύμνια με ανταλλαγή. Κι άμα έχεις λεφτά τους πληρώνεις.

Στο μεταξύ, στον απάνω κόσμο του Κοινοβουλίου, όλα σχεδόν παραμένουν στη θέση τους.

Εκτός από αυτήν την ανίατη ροπή προς την έκπτωση και την οριστική φθορά των διατυπώσεων.

«Θα ζήσουμε κουφάλες ερήμην σας! Σαν τους αθόρυβους αητούς!» σκέφτεσαι. «Ξένοι προς το θάνατο που μας ετοιμάζετε. Εμείς είμαστε μάγκες χωρίς να μας καλοπιάσει κανείς».

Αφιερωμένο εξαιρετικά: Άστρο Θαμπό του πρωϊνού με το Νικόλα Παπάζογλου