Θυμάσαι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια στο νησί και ξέρεις καλά πως τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα επιφυλάσσουν τις μεγαλύτερες καταιγίδες. Ησυχία επικρατεί παντού. Μα πού κρύφτηκαν όλοι; Οι λουσμένοι από το φως της μέρας δρόμοι ερήμωσαν.

Κι εσύ φοβάσαι και κρύβεσαι πίσω από τη βροχή. Η αναπόληση γεννά τα όνειρα και την ελπίδα. Μην τη φοβάσαι, είναι φίλη καλή σε δύσκολες στιγμές. Οι ψιχάλες θα γίνουν θύελλα κι η θύελλα μπορεί να παρασύρει τα πάντα, σκέφτεσαι. Δεν σε αδικώ. Η φύση αναστατώνεται σαν να ζητά πίσω με πάθος τα κεκτημένα της. Οι στάλες πέφτουν και το έδαφος τις ρουφά σαν να θέλει να κλέψει όλη τη ζωντάνια τους.

Σκέψεις, πολλές σκέψεις. Πάμπολλες που παλεύουν μεταξύ τους για να βρουν μια στέγη και να καταλαγιάσουν. Σκαλίζουν το δεδομένο, θέλουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να αλλάξουν το σύμπαν. Δειλία, συμβιβασμός, ωριμότητα, ούτε εσύ δεν ξέρεις τι είναι. Μη τρέχεις μακριά απ' τις σκέψεις, είναι δώρο Θεού. Έχε τους εμπιστοσύνη, πρέπει να τις κυνηγάς. Σε τρέφουν, σου δίνουν ορμή. Άλλαξες κι ο καινούριος σου εαυτός σε ξενίζει. Ε και; Αυτό δεν ήθελες; Φτάνει. 

Κυριακή Αξιώτη