Με την νοσταλγική αυτή διάθεση βγήκαμε στους δρόμους και επισκεφτήκαμε ένα video club της περιοχής της Νίκαιας που έχει καταφέρει να επιζήσει μέχρι και σήμερα. Συνομιλήσαμε με τους υπαλλήλους του, οι οποίοι μας μετέφεραν τη δική τους αλήθεια και σας την παρουσιάζουμε.

Μετά τον πρώτο χαιρετισμό πήραμε το θάρρος και ρωτήσαμε «Πώς πάνε οι δουλειές;» Η απάντηση ήρθε αυτόματα. Ο Μάριος, ο υπάλληλος του μαγαζιού, δεν το σκέφτηκε και πολύ, χαμογέλασε διστακτικά και μας είπε: «Σαφώς η δουλειά έχει πέσει, αλλά η ίδια αναστάτωση επικρατεί σε όλη την αγορά τα τελευταία χρόνια. Η κρίση, αλλά περισσότερο η πειρατεία και η διάδοση του internet κατέστησαν τα μαγαζιά μας σημεία έσχατης ανάγκης. Λίγοι έχουν επιβιώσει, δεν γίνεται η κάθε γειτονιά να έχει δύο-τρία video clubs όπως γινόταν παλιότερα», εξηγεί ο εργαζόμενος.

Το λόγο στη συνέχεια παίρνει η Μαρίνα, η συνάδελφός του, η οποία εργάζεται στο χώρο χρόνια με διακοπή ενός έτους. «Μιλάμε για ένα επάγγελμα που κάποτε μεσουρανούσε. Όμως δεν προστατεύθηκε από κανέναν. Πλέον η κατάσταση είναι ιδιαίτερα προβληματική. Ακόμα κι αν υπάρχει δουλειά, τα λειτουργικά έξοδα είναι πολλά, τα ενοίκια έχουν αυξηθεί και η ΔΕΗ το ίδιο. Δύσκολα μένει κάτι στο ταμείο. Τις περισσότερες φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να κάθεται απλά να βαράει μύγες», λέει η ίδια.

Ακόμα κι αν υπάρχει δουλειά, τα λειτουργικά έξοδα είναι πολλά, τα ενοίκια έχουν αυξηθεί 

Όπως και οι δύο υπάλληλοι αναφέρουν, το παν είναι να αναπτύσσεις φιλικές σχέσεις με τον πελάτη. Οικοδομώντας μια προσωπική σχέση, εξασφαλίζεις πως θα έρθει και θα ξαναέρθει. Με τη γνωριμία, την επικοινωνία, τη συζήτηση για τις ταινίες, το κλίμα είναι ευχάριστο και ως εκ τούτου κάποιος πιο εύκολα θα ανοίξει την πόρτα του μαγαζιού. Κι αν μπει, κατά πάσα πιθανότητα θα αγοράσει/νοικιάσει κάτι. Σε γενικές γραμμές, η δουλειά πάει καλύτερα τα Σαββατοκύριακα. Παλαιότερα και τις καθημερινές είχε κόσμο, ο πλειονότητα όμως των πελατών κατέφτανε την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή.

Οι περισσότεροι από αυτούς που επισκέπτονται το μαγαζί είναι άνω των σαράντα ετών. «Η νεολαία ξέρει να χειρίζεται την τεχνολογία και δεν μας έχει ανάγκη πια. Μόνο κανένα Σαββατοκύριακο αν μαζευτούν στα σπίτια και θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό», συμπληρώνει ο Μάριος. «Κάνω αυτή τη δουλειά χρόνια. Αν σταματήσω από το χώρο δεν θα μου λείψει το οικονομικό, αλλά κυρίως η επαφή με τον κόσμο. Η καθημερινότητα.», καταλήγει. Όσο για το μέλλον, οι υπάλληλοι/ιδιοκτήτες των video clubs εκφράζουν μάλλον απαισιοδοξία. Πλέον έχεις τη δυνατότητα να κατεβάσεις μια ταινία και σε high definition με υπότιτλους και με όλα και με μια smart tv να την δεις χωρίς καν να κάτσεις στην οθόνη του υπολογιστή. Πατάς play και την βλέπεις στην τηλεόραση. Πώς να το ανταγωνιστείς αυτό;...