Κάθε μέρα συρρέουν χιλιάδες στο σταθμό που χτίστηκε το 1873. Η μόνη τουαλέτα που υπάρχει εκεί χρησιμοποιείται μόνο από το προσωπικό. Οι άνθρωποι φτάνουν στα σύνορα με τα πόδια. Πρέπει να ταξιδέψουν 200 χιλιόμετρα από το νότο στο βορρά και να πλησιάσουν τα σύνορα με τη Σερβία. Η πορτοκαλί αμαξοστοιχία που θα τους μεταφέρει λέγεται «Γκορμπατσόφ» ενώ υπάρχει από τη δεκαετία του ’60. Το εισιτήριο κοστίζει περίπου 6 ευρώ. Η θερμοκρασία μες στο όχημα αγγίζει τους 40 βαθμούς Κελσίου, η ζέστη είναι αφόρητη, ο ιδρώτας και η δυσφορία είναι θέμα χρόνου.

"Θα λειτουργήσει ποτέ ο κλιματισμός;", ρωτά ο 22χρονος Viktor, ένας οικονομικός μετανάστης από τη Σιέρα Λεόνε. Κάποιοι γέλασαν. Λίγη δροσιά ήταν πολυτέλεια. Τα τελευταία χρόνια ο νέος εργάστηκε στην Ελλάδα. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες της χώρας τον έστρεψαν ωστόσο στη Γαλλία και την Ελβετία. Στόχος του είναι να μεταβεί εκεί. Μέσα στο τρένο οι διάδρομοι είναι αδιάβατοι. Μωρά κοιμούνται στα πατώματα, ενώ τα κλάματά τους ακούγονται χιλιόμετρα μακριά. Κάποιες εικόνες μου προκάλεσαν μεγάλη συγκίνηση. Μια γυναίκα κρατούσε αγκαλιά το 30 ημερών παιδί της. Με δυσκολία βαστούσε τα μάτια της για να μην κοιμηθεί. Νόμιζα πως θα πέσει και μαζί της και το βρέφος.

Έπιασα συζήτηση με το Μαχμούντ, ένα δημοσιογράφο ο οποίος καταγόταν από ένα χωριό κοντά στη Συρία. Τριάντα λεπτά αργότερα μιλούσαμε για το Νίτσε και φιλοσοφούσαμε για τη ζωή. Ήταν κάτι που σίγουρα δεν περίμενα όταν ξεκινούσα αυτό το ταξίδι. Ο 40χρονος δημοσιογράφος μου εξήγησε πως δεν υπάρχει ζωή στον τόπο του. Ήθελε να μεταναστεύσει στην Ολλανδία ή τη Γερμανία.

Όταν η αποστολή μου τελείωσε η θλίψη κυριαρχούσε μέσα μου. Είδα ανθρώπους συντετριμμένους, ψυχές να ψάχνουν καταφύγιο, απροστάτευτα και ταλαιπωρημένα κορμιά. Άκουσα κραυγές μέσα από το νερό, είδα πόνο στις εκφράσεις, πρόσωπα κουρασμένα από την πείνα και την αϋπνία. Οι πατεράδες ήταν νευρικοί, οι μητέρες φοβούνταν, ενώ τα παιδιά έκλαιγαν.

Το τρένο σταμάτησε στην περιοχή Tabanovce, κοντά στη Σερβία, ενώ ο Μαχμούντ συγκέντρωσε την οικογένειά του για να συνεχίσουν το μεγάλο δρόμο. «Πόσο μακριά είναι η Ουγγαρία;», μου είπε και αποχώρησε…

*Την ιστορία δημοσιεύει στο Reuters o Ognen Teofilovski