Κάπου εκεί ανάμεσα στις παιδικές ζωηρές φωνές, τα πειράγματα και τις βουτιές εμφανίζεται στον ορίζοντα της θάλασσας ένα φουσκωτό σκάφος, μετρίου μεγέθους. Όσο πλησιάζει ξεκαθαρίζει η εικόνα και διακιρίνονται, αχνά στην αρχή, οι επιβαίνοντες. Χαρούμενες φυσιογνωμίες ενηλίκων, γυναίκες με εντυπωσιακά μαγιώ, άνδρες με ύφος επιτυχίας, εμφανώς καλοζωϊσμένοι και 3-4 παιδιά. Όλα τα παιδιά φορούν σωσίβιο. Φουσκωτό, καθόλου διακριτικού πορτοκαλί χρώματος. Όλοι φαίνονται χαρούμενοι από τη βόλτα τους, γελούν και δείχνουν ικανοποιημένοι που εντόπισαν μια όμορφη παραλία να κάνουν στάση για μια βουτιά. Χαιρετούν με ενθουσιασμό τους λουόμενους στην παραλία. 

Και εκείνη τη στιγμή παγώνω. Ακούω το ένα από τα τρία παιδία (που είναι από πριν στην εξέδρα και παρακολουθούν) να λέει στους άλλους δύο: "Ρε συ, λαθρομετανάστες". Και ξεσπούν και τα τρία στα γέλια. Η απάντηση του φίλου του, σοκαριστική. Έχει σχηματίσει με τα χέρια του ένα όπλο, το στρέφει προς το σκάφος. 

"Θέλεις να παίξουμε λαθρομετανάστες και ρατσιστές;" και κάνει πως ρίχνει βολές με το πολυβόλο προς το φουσκωτό... Γελούν και τα τρία, το κορίτσι λίγο πιο αδιάφορα. Ρίχνουν μερικές φορές προς τους "λαθρομετανάστες" προσποιούμενοι τους "ρατσιστές" και μετά βαριούνται. Φεύγουν δηλώνοντας ότι θα πάνε να κάνουν βουτιές. Το κορίτσι, με ύφος κατάκοπης 50άρας μάνας και τα χέρια στη μέση (απαραίτητο αξεσουάρ) τους φωνάζει "μη βουτήξετε τώρα, έχουμε μόλις φάει"... Και τα αγόρια αλλά και το κορίτσι αντιγράφουν τα πρότυπά τους, τους γονείς τους, τους φίλους των γονιών τους, τους συγγενείς τους, τους "μεγάλους" που τους περιβάλλουν.

Και κάπως έτσι περάσαμε από τους "κλέφτες κι αστυνόμους" στους "λαθρομετανάστες και ρατσιστές"...

Χαρά Αυγερινού