Το ορεινό χωριό στη βόρεια Κέρκυρα όμως είναι πανέμορφο. Αγραφοί λέγεται. Η πλαγιά καταπράσινη και η έκταση της τεράστια, η μουσική σιγανή και "ευρωπαϊκή", η πίστα για χορό ευρύχωρη.

Ο Νίκος με περίμενε, είχε μάθει ότι θα πάω και ανυπομονούσε να μου μιλήσει. Δεν είχε κέφι, ήταν λυπημένος.

"Τι έχεις" τον ρώτησα ενώ ήμουν σίγουρη. Άρχισε να μου μιλάει, όπως το περίμενα.

Και άνοιξε την καρδιά του εκεί στον τόπο της γιορτής. Απο φοιτητής είχε αρχίσει να ασχολείται με τα κοινά. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Δεν είχε την αυταπάτη, ότι θα το κατάφερνε βέβαια, δεν ήταν ανόητος, απλώς έντιμος και ευαίσθητος.

Δεκαετίες τώρα αρκέστηκε να δίνει απο το χρόνο του στην υπόθεση που πίστευε. Χωρίς ανταλλάγματα ασφαλώς. Τι αντάλλαγμα κιόλας απο ένα κόμμα μικρό και ασήμαντο;

Σήμερα τον έπνιγε ο καϋμός. Γύρω του ο κόσμος γλεντούσε, έτρωγε, έπινε, μερικοί χόρευαν.

Εκείνος πάλευε να κατανοήσει. Τι πήγε στραβά; Δεν πιστεύαμε όσα λέγαμε ή δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε πράξη; Η άλλη οπτική που είχαμε; Στα μικρά και στα μεγάλα. Μοιάσαμε στους "άλλους" ή είμαστε στην αρχή και μπορούμε ακόμη να έχουμε ευκαιρίες;

Η υπόλοιπη παρέα έχει άλλα στο νου της. Εμείς οι δύο πίνουμε τη μπύρα μας με συνενοχή. Πόσους άλλους σαν το Νίκο έχω γνωρίσει στη ζωή μου; Ανθρώπους που νοιώθουν ότι η πραγματικότητα είναι ασύμβατη με όσα κάνουν την κοινωνία πιο ανθρώπινη. Και είναι λυπημένοι.

Μιλούσε, μιλούσε. Και ύστερα σιωπή. Ξέρει ότι αν τώρα βγει στην αποστρατεία και δεν ξαναμιλήσει, ακυρώνει ολόκληρη τη ζωή του. Στο νου του έρχονται τόσοι άλλοι "παλιοί" που αποσύρθηκαν. Άνθρωποι που δεν ερωτεύτηκαν την εξουσία.

Η ορχήστρα παίζει τα ξενέρωτα τραγούδια της δυτικής κερκυραϊκής κουλτούρας. Πόσο θέλαμε και οι δύο να ακούσουμε τώρα έναν Άκη Πάνου να δέσει με τα σεκλέτια μας.

" Είναι κι άλλοι που νοιώθουν έτσι" μου λέει. "Το ξέρω αλλά τι θα κάνετε" τον ρωτάω χαμηλόφωνα.

Δεν απαντάει, σηκώνεται να φέρει μπύρες. Δεν ξαναμιλήσαμε.

Λασκαρίνα Γερασίμου