“Άγχος, φόβος για την αποτυχία, υπέρβαση των σωματικών αλλά και των ψυχικών μας ορίων με στόχο την υλοποίηση των απώτερων στόχων μας είναι κάποια από τα γνωρίσματα εκείνα που θα συντροφεύουν πάντα την εμπειρία των πανελλαδικών. Χρόνια άκουγα για όλες εκείνες τις ώρες διαβάσματος, για όλα τα ξενύχτια, τα νεύρα αλλά και την ηθική ικανοποίηση του κατορθώματος. Τα πέρασα κι εγώ, αποκόμισα την εμπειρία. Όταν είσαι δεκαοχτώ, νιώθεις πως βρίσκεσαι στο κατώφλι της ενήλικης ζωής και η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θα σου δώσει το κλειδί που χρειάζεσαι για να περάσεις στην επόμενη φάση ζωής.

Είμαι μοναχοπαίδι και ανέκαθεν η μεγαλύτερη μου χαρά ήταν να πηγαίνω στο σχολείο. Με κούραζε ωστόσο η παπαγαλία, αγαπούσα την ελεύθερη σκέψη. Ήμουν γύρω στα δέκα μου χρόνια όταν εξέφρασα την επιθυμία να γίνω γιατρός, προφανώς επηρεασμένη από το ανθρωπιστικό συναίσθημα που διακατέχει όλους τους ανθρώπους. Υποδυόμουν έναν επαγγελματία, έγραφα συνταγές, χάζευα με τις ώρες αποικίες με μούχλα και έφτιαχνα coctail "θαυματουργών"φαρμάκων με τα χάπια της γιαγιάς μου. Όταν οι συγγενείς με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, η ερώτηση ήταν συνήθως κλειστού τύπου. "Τι σ' αρέσει; Γιατρός, δικηγόρος , πολιτικός μηχανικός ή καθηγήτρια; Κουβέντα για κάτι διαφορετικό! Βλέπεις οι γονείς μου δεν σπούδασαν και μέσα από τη φοίτησή μου θα έκαναν κι αυτοί το όνειρό τους πραγματικότητα...

Το βράδυ πριν την πρώτη ημέρα των εξετάσεων κοιμήθηκα αργά και ξύπνησα το χάραμα για επανάληψη. Το ωράριο αυτό θα έπρεπε να ακολουθήσω καθ’ όλη την διάρκεια των εξετάσεων. Το επόμενο πρωί χαιρέτισα τους γονείς μου και έφυγα από το σπίτι μια ώρα περίπου νωρίτερα με ένα μπουκαλάκι νερό, μια κασετίνα με 200 μπλε στυλό και την ταυτότητά μου στα χέρια. Πάντα θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου η ταχυπαλμία που ένιωσα όταν βρέθηκα μπροστά στο τετράδιο των εξετάσεων. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να δω τα θέματα για να αναγνωρίσω αν υπάρχουν οι πληροφορίες στο μυαλό μου. Στο σημείο εκείνο κατά την ανακοίνωση των οδηγιών και των θεμάτων, το είναι μου άρχισε να μετατρέπει την ενέργειά του από το άγχος σε πείσμα για την κορυφή. Σκέφτηκα πως θα λειτουργήσει θετικά, έτσι και τελικά έγινε.

Το μαθητικό κεφάλαιο της ζωής μου τώρα πια έκλεισε. Τα σχολικά βιβλία, η μυρωδιά από το μολύβι που μόλις ξύσαμε μένει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μια νέα ζωή ανοίγεται μπροστά μου, κάτι το οποίο θα νιώσω ακόμα πιο έντονα όταν τον Οκτώβριο ανέβω τα σκαλιά του πανεπιστημίου. Φοβάμαι και δεν θέλω να το κρύψω. Χιλιάδες σκέψεις καταρρακώνουν το μυαλό μου. Ζούμε στη χώρα των εκατομμυρίων ανέργων που καθημερινά συνωστίζονται έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τον ΟΑΕΔ, που το ΑΣΕΠ κλείνει τα μάτια και αφήνει εκτός δουλειάς πτυχιούχους με τα προσόντα που απαιτούνται για συγκεκριμένες θέσεις απασχόλησης. Νιώθω πως το άγχος επισκιάζει τη χαρά μου, δεν με αφήνει να γευτώ τους καρπούς των κόπων μου. Δεν είναι άδικο έπειτα από τόσο κόπο, τόση προσπάθεια;

Όταν είσαι δεκαοχτώ, νιώθεις πως βρίσκεσαι στο κατώφλι της ενήλικης ζωής

“Είναι νωρίς γι' αυτά, εσύ τώρα κοίτα τις σπουδές σου”, μου λένε συγγενείς και φίλοι κι εγώ θέλω να τους ακούσω. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, να κάνω πως δεν σκέφτομαι το μέλλον μου. Αυτή την ώρα η πιο μορφωμένη, πολύγλωσση και καταρτισμένη γενιά βιώνει στο πετσί της τις πληγές της κρίσης. Πονά, στέκεται ανήμπορη, συνεχίζει να πορεύεται, αγωνίζεται και δεν “μαραίνεται”. “Έτσι θα κάνω κι εγώ. Έτσι έχω μάθει. Δεν θα αφήσουμε αυτό τον κόσμο να πέσει”, σκέφτομαι και κλείνω το μπλε τετράδιο των σημειώσεων της Γ' Λυκείου. Αυτό που μετατράπηκε σε λεύκωμα που μυρίζει νιότη...