Οι «συνήθεις ύποπτοι» της αρπαχτής, κάνουν ότι μπορούν για να κάνουν δύσκολη τη ζωή των ελλήνων επισκεπτών, αποτρέποντας τους από το να κάνουν διακοπές, έστω και για λίγες ημέρες. Σου δίνουν την εντύπωση ότι όσα χάνουν από την πρακτική του all inclusive από τους ξένους, θέλουν να τα πάρουν σε μια νύκτα από τους έλληνες επισκέπτες τους. «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα».

Και δεν είναι μόνο ορισμένοι ξενοδόχοι, αλλά και κάποιοι εστιάτορες και ιδιοκτήτες μπαρ στις παραλίες των δημοφιλών προορισμών, που δεν πάνε πίσω. Ειδικά εκεί, επικρατεί η άποψη ότι «η προνομιακή θέα που προσφέρει το σημείο όπου βρίσκονται κοστίζει ακριβά» και κατά συνέπεια, παίρνουν το «scalp» όσων επιθυμούν να την απολαμβάνουν.

Και το λέω αυτό, διότι μια φίλη μου που επισκέφτηκε για το τριήμερο μαζί με φίλη της τη Μύκονο, πλήρωσαν για πρωινό, σ’ ένα από τα «προνομιακά», με θέα τη θάλασσα, εστιατόρια, 27 ευρώ για δύο αυγά τηγανιτά, δύο χυμούς και δύο καφέδες. Ούτε στο Χίλτον, με «room service» δεν θα πλήρωναν τόσα, αλλά τι να πει κανείς. Μπορεί να έχουμε ελεύθερη αγορά, και ο καθένας να εκτιμά τις υπηρεσίες του όπως του αρέσει, αλλά νομίζω ότι κάποιοι το παρατραβάνε! Το ίδιο συμβαίνει και με τις τιμές στα ποτά, τις ξαπλώστρες, τα σάντουιτς κλπ.

Εκείνο που αναρωτιέμαι και θα πρέπει να προβληματίσει όσους από αυτούς τους επαγγελματίες κοιτάζουν σε ένα μήνα να βγάλουν τα σπασμένα ενός έτους, είναι πώς αντιλαμβάνονται τους έλληνες επισκέπτες; Σαν ορισμένους ψωνισμένους που εμφανίζουν τους προορισμούς τους σαν το πιο «in  - must see - and  - be seen» προορισμό; Διότι, αν ναι, τότε έχουν μείνει πολλά χρόνια πίσω, σ’ ένα κόσμο που σιγά αλλά σταθερά βαίνει προς εξαφάνιση!