Ένα απο τα δυσχερέστερα πράγματα στη ζωή είναι να μπορείς να διαχειριστείς εμφρόνως την εξουσία που σου παρέχεται. Η φύση του ανθρώπου έχει την ροπή να μεθά από την εξουσία, να καμαρώνει με το το καινούργιο της κουστούμι και να επιδιώκει καθημερινά την επιβεβαίωση της από τους υπ'αυτόν. Θέλει τρομερή προσπάθεια να παραμείνεις απλός, προσιτός, ταπεινός και κυρίως να αντιληφθείς οτι η εξουσία σου είναι φθαρτή και πρόσκαιρη. Και αυτό πρέπει να είναι καρφωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού κάθε διαιτητή.

Ακόμη πιο δύσκολο είναι να διαχειριστείς την δικαιοδοτική εξουσία. Οι διαιτητές εξ ορισμού στη διάρκεια του αγώνα έχουν αρμοδιότητα με τα σφυρίγματά τους να κρίνουν και να αποδίδουν το δίκαιο σε κάθε αμφισβητούμενη φάση. Και οι φάσεις είναι πολλές, γρήγορες και υπό διαφορετική γωνία ορατές. Μοιραία λοιπόν ο διαιτητής θα κάνει λάθος εκτίμηση. Όπως άλλωστε και ο παίκτης και ο προπονητής μέσα στο παιχνίδι...

Τα πράγματα αλλάζουν όταν οι διαιτητές με τις αποφάσεις τους αφίστανται της ιδεατής έννοιας του ρόλου των και του ανθρώπινου λάθους και προσεγγίζουν την σκοπιμότητα. Δηλαδή την κατά παραγγελία προσπάθεια να ευνοήσουν την μία ομάδα εις βάρος της άλλης. Εδώ, "τα παιδιά με τα γκρι" μεταλλάσονται σε "γκρίζους λύκους".

Ο διαιτητής έχει αποκλειστικά δυο δρόμους να διαλέξει στην πορεία του. Ο ένας, ο δύσκολος, είναι αυτός που υπαγορεύει να σφυρίζει "στα ίσια" με οποιοσδήποτε συνθήκες και πιέσεις και φυσικά το ανάλογο εις βάρος του τίμημα. Και τίμημα υπάρχει, διότι στην παρέα των παραγόντων, των διοργανωτών, της θεσμικής ηγεσίας και των απορρεόντων προσωπικών τους επιδιώξεων το "στα ίσια" δεν είναι το κατά βάθος ζητούμενο. Το ζητούμενό τους είναι αυτό που έχουν προσχεδιάσει, επιθυμούν και θέλουν να πραγματωθεί. 

Ο δεύτερος, ο συνήθης δρόμος, είναι η προσκόλληση του διαιτητή στα κελεύσματα των άνω αρχόντων. Και κατόπιν διενεργείται η μελλοντική του ανέλιξη αναλόγως με τις προσφερθείσες υπηρεσίες. Σ' αυτόν τον δεύτερο δρόμο υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" διαιτητές.

Οι "καλοί" είναι οι μάστορες του στησίματος, αυτοί που με ακρίβεια κοπής λέιζερ και χωρίς να δώσουν εμφανή δικαιώματα σπρώχνουν την μία ομάδα προς την επικράτηση. Αυτοί είναι που θα ανέβουν κατηγορίες και θα γίνουν ονόματα.

Από την άλλη μεριά οι "κακοί" είναι οι λιγότερο ταλαντούχοι στην άνω κοπή, οι άγαρμποι, οι ξεσηκωτές της κερκίδας και που σιγά σιγά θα μείνουν στο περιθώριο και θα χρησιμοποιούνται για ειδικές αποστολές κατά περίσταση.

Βεβαίως, για να κρατούνται τα προσχήματα και να υπάρχει το σχετικό προπέτασμα νομιμοφάνειας, στο "κοκτέιλ" που περιέγραψα θα μπει οπωσδήποτε και μία δόση διαιτητών που ακολουθούν τον πρώτο μοναχικό δρόμο (τον "στα ίσια"). Δηλαδή αυτών που έχουν συναίσθηση της ιερής αποστολής των και κινούνται από έναν προσωπικό κώδικα τιμής και δικαιοσύνης, αδιαφορώντας για κάλπικα παράσημα και αριστεία...

- Δημοσθένης Δέπος