Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μεσαιωνική πόλη Sellia στην Ιταλία. Οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 537,  ενώ οι περισσότεροι είναι άνω των 65 ετών, γεγονός που γεννά πολλές ανησυχίες για την πορεία του τόπου. Ο δήμαρχος της πόλης, Davide Zicchinella, σύμφωνα με τον βρετανικό Guardian, έθεσε τον προηγούμενο μήνα σε εφαρμογή την «Ordinanza 11», η οποία καθιστά παράνομο το να αρρωστήσει κανείς και απαγορεύει ρητώς τον θάνατο.

Όσοι δεν δέχονται να κάνουν εξετάσεις και να λάβουν τα μέτρα ασφαλείας για να μην αρρωστήσουν τιμωρούνται με πρόστιμα που ανέρχονται στα 10 ευρώ το χρόνο και δέχονται φορολογικές επιβαρύνσεις. Ο δήμαρχος, ο οποίος εργάζεται και ως παιδίατρος σημειώνει πως δεν μπορούσε να καταστήσει παράνομο τον θάνατο ευθέως, όμως αυτός ήταν ο σκοπός του όταν υπέγραψε το συγκεκριμένο νομοθέτημα.

Η Sellia ωστόσο δεν είναι η μοναδική πόλη που προσπάθησε να δώσει μάχη ενάντια στο θάνατο χρησιμοποιώντας το νόμο. Ο δήμαρχος Cugnaux είχε προχωρήσει στην ίδια ενέργεια το 2007 όταν το νεκροταφείο δεν μπορούσε πλέον να χωρέσει άλλους τάφους. Ανάλογα συμβάντα σημειώθηκαν το 2008 στο Sarpourenx στη Γαλλία, το 2005 στην πόλη Biritiba Mirim στην Βραζιλία, το 1999 στην ισπανική Lanjaron και το 2012 στην πόλη Falciano del Massico στην Ιταλία.

«Είχαμε μεγάλο πρόβλημα», θυμάται ο δήμαρχος της πόλης Cugnaux, Philippe Guerin. Ο ίδιος σχεδίαζε να χτίσει ένα άλλο νεκροταφείο σε ένα αχρησιμοποίητο χωράφι, όμως η διαδικασία της αδειοδότησης αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη, καθώς κάποιοι επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σούπερ μάρκετ στο σημείο. Καθώς του φαινόταν απαράδεκτο να δοθεί άδεια σε κάποιον για το χτίσιμο ενός καταστήματος, αντί ενός νεκροταφείου, ο δήμαρχος προχώρησε σε ένα ακραίο μέτρο, απαγορεύοντας τον θάνατο.

Στην πόλη Sellia κανείς δεν μπορεί να πεθάνει

Οι κινήσεις αυτές δεν αποτελούν φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου. Ο Θουκυδίδης είχε εξάλλου καταγράψει ότι τον 5ο αιώνα πΧ ο θάνατος στη Δήλο απαγορεύονταν για να μην κηλιδωθεί η ιερότητα του νησιού. Παρόμοια ήταν τα πράγματα και με τις γεννήσεις. Οι ετοιμοθάνατοι και οι ετοιμόγεννες μεταφέρονταν πάντα στην Ρήνεια. Κάτι παρόμοιο ίσχυε και για το νησί Itsukushima στην Ιαπωνία, το οποίο θεωρείται ιερό. Ο θάνατος και η γέννηση στον συγκεκριμένο τόπο ήταν απαγορευμένος μέχρι το 1868, ενώ ακόμα και σήμερα δεν υπάρχουν νοσοκομεία ή νεκροταφεία στην περιοχή.

Ο θάνατος στο Longyearbyen στη Νορβηγία ήταν απαγορευμένος από το 1950 έπειτα από μια μακάβρια ανακάλυψη. Μια έρευνα στο νεκροταφείο της περιοχής έδειξε πως οι νεκροί δεν αποσυνθέτονταν εξαιτίας του πολικού ψύχους. Έτσι πάρθηκε η απόφαση οι ετοιμοθάνατοι να αφήνουν την περιοχή και όσοι τύχει να πεθάνουν εκεί, θα θάβονται στον νότο.

Γιατί όμως πόλεις συνεχίζουν να απαγορεύουν τον θάνατο; Μπορεί να ηττηθεί ο θάνατος; Όπως εξηγεί ο Guardian, η απαγόρευση του θανάτου αποτελεί μια παλιά τεχνική που χρησιμοποιούν οι τοπικοί άρχοντες για να καταγγείλουν ένα πρόβλημα και να στρέψουν την προσοχή των media προς αυτό. Παρόλα αυτά, αυτές οι κινήσεις δεν είναι πάντοτε αποτελεσματικές. Το Cugnaux επί παραδείγματι, οκτώ χρόνια μετά την απαγόρευση του θανάτου, συνεχίζει να μην έχει νεκροταφείο...