Το λίγο φως συνδέεται απόλυτα με το γκρίζο που κυριαρχεί στην εικόνα που αντικρίζεις. Η Πειραιώς, αυτή η άλλοτε όμορφη γειτονιά με τα νεοκλασικά, είναι πια ένας δρόμος που προκαλεί θλίψη, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της, σε αυτό που εκτείνεται από την Ομόνοια μέχρι και τον Κεραμεικό. Άνθρωποι χρήστες ουσιών, άσχημες μυρωδιές, κτίρια που υποφέρουν από την εγκατάλειψη, σκοτεινές στοές και παρακμιακά μαγαζάκια σαπίζουν μακριά από την αίγλη του κέντρου που απέχει μόλις λίγα μέτρα. Τα κτίρια είναι σαν φαντάσματα ενώ κάποιοι ψάχνουν κάδους για να βρουν κάτι από τα απομεινάρια των υπόλοιπων Αθηναίων. Ίσως σε αυτούς φανεί χρήσιμο, τίποτα δεν αποκλείεται. 

Από τα κάθετα στενά στην Πειραιώς ξεπροβάλλουν συγκεντρωμένοι άνθρωποι με παλιά ρούχα και ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Καταλαβαίνεις πως είναι σημεία όπου οι dealers δίνουν και παίρνουν. Τι λυπηρή εικόνα. Λίγο πιο κάτω το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Ένα οικοδόμημα στα χειρότερα του. Στο Εθνικό, ακόμα πιο κάτω, δεν υπάρχει πια ούτε φως ούτε ζωή. Αν κάποιος δεν ξέρει, θαρρεί πως είναι ένα ερείπιο, πως δεν λειτουργεί κανονικά.

Ας μην είμαστε άδικοι, υπάρχουν και όμορφα θεάματα στην Τσαλδάρη. Αν υψώσεις το κεφάλι σου ψηλά θα δεις ξεχασμένα παλιά νεοκλασικά, εντυπωσιακά, μεγάλα και μικρά. Πλησιάζοντας τον Κεραμεικό η οδός δεν αλλάζει όνομα αλλά σίγουρα οι εικόνες ομορφαίνουν. Η εγκατάλειψη και η μιζέρια δίνει τη θέση της στις γκαλερί, τα μουσεία, την Τεχνόπολη. Η ζωή στην οδό Πειραιώς κινείται σε δύο μοτίβα, τα οποία είναι ολότελα διαφορετικά. Κι αυτό προκαλεί τις εντυπώσεις.

Πώς όμως διαμορφώθηκε η οδός Πειραιώς μέσα στα χρόνια; Όταν αποφασίστηκε η Αθήνα να γίνει πρωτεύουσα του σύγχρονου ελληνικού κράτους, αποφασίστηκε παράλληλα και η ανάπτυξη του Πειραιά. Για αυτό το λόγο σχεδόν ταυτόχρονα  με την λήψη της απόφασης ξεκίνησε και η κατασκευή (ή ανακατασκευή καλύτερα αφού η Πειραιώς βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό πάνω στα ίχνη της αρχαίας Λεωφόρου), δρόμου  Αθήνας - Πειραιά μήκους 8  χιλιομέτρων. 

Mέχρι το 1835 όλοι οι ξένοι ταξιδιώτες μιλούν για την ίδια σχεδόν εικόνα. Σε κάποια σημεία του Πειραιά περιμένουν μέχρι και 100 άλογα μαζί με καμήλες καθώς ο δρόμος είναι αδιάβατος για τροχοφόρα. Χρειάζεται κάποιος μια ώρα και ένα τέταρτο για να μπορέσει να φτάσει με άλογο στην Αθήνα.

Βαυαροί στρατιώτες και σκαπανείς του Μηχανικού με επικεφαλής τον Βαυαρό Λοχαγό Σπις, κατασκευάζουν την οδό Πειραιώς και κατοικούν σε παράγκες ανάμεσα στις ελιές που κυριαρχούσαν τότε σχηματίζοντας ένα τεράστιο ελαιώνα μεταξύ Πειραιά και Αθήνας. Μικρές πέτρες τοποθετούνται από τις δύο μεριές του δρόμου για την προστασία του. Ξεκινούσε από το λιμάνι, συναντούσε τα ερείπια των Μακρών Τειχών, περνούσε από ένα χαμηλό λόφο και συνεχίζοντας έκοβε σταροχώραφα, αμπέλια και περιβόλια μέχρι που έπιαναν τον μεγάλο ελαιώνα.

Αρχικός στόχος των Βαυαρών ήταν να ενώσει τα "θερινά ανάκτορα" που θα κατασκευάζονταν στον Πειραιά με τα "χειμερινά ανάκτορα" τα οποία ο Κλέντζε είχε προς κατασκευή στην Πλατεία Ομονοίας. Στο ύψος δε που βρίσκεται σήμερα το Γκάζι θα τοποθετούσε την Βουλή και την Γερουσία.

Φυσικά τίποτα από αυτά δεν υλοποιήθηκε πλην του ίδιου του δρόμου που τελείωσε το 1836. Η επίσημη καταμέτρησή του έδειξε ότι το μήκος της ήταν ακριβώς οκτώ χιλιομέτρων. Όταν τα έργα τελείωσαν, είχε πια διαμορφωθεί ένας φαρδύς χωματόδρομος στον οποίο κυκλοφορούσαν άμαξες.

Με την ολοκλήρωση κατασκευής ένας άλλος Βαυαρός επιχειρηματίας -αυτή την φορά ο Στρογκ- συστήνει υπηρεσία πολυφορείων ή παντοφορείων, όπως συνήθιζαν να τα λένε. Για να το καταφέρει λένε ότι χρηματοδότησε ο ίδιος την κατασκευή των δύο πέτρινων γεφυρών που υπήρχαν στην διαδρομή. Αυτές του Ιλισού και του Κηφισού.

Σύμφωνα με το pireorama.gr, ο Στρογκ απλά πραγματοποίησε αυτό που είχε δει και στην πατρίδα του και το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα για τουριστικούς όμως λόγους. Μάλλον πρόκειται για τον Φρειδερίκο Στρογκ ο οποίος τότε διατελούσε πρόξενος της Βαυαρίας στην Ελλάδα μέχρι και το 1846 και στην συνέχεια παρέμεινε προκειμένου να ξεκινήσει επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ο λόγος για άμαξες χωρητικότητας 12 ατόμων, που έκαναν τρεις φορές την ημέρα το δρομολόγιο Αθήνα - Πειραιά. Η τιμή των θέσεων, δια έκαστον  οδοιπόρον προσδιοριζόταν στη μία δραχμή.

Μέχρι και το 1850 πηγαινοέρχονταν στην Πειραιώς περισσότερα από 900 άλογα την ημέρα. Ο δρόμος άρχισε να παίρνει τη μορφή που έχει σήμερα έπειτα από μια απόφαση του 1857 με βάση την οποία θα επιτρεπόταν η ανέγερση κεραμιδοποιείων, αρκεί να απέχουν 200 μέτρα από την  Πειραιώς. Ουσιαστικά μέσω αυτής άνοιξε ο δρόμος για την εκβιομηχανοποίηση της οδού. Δίπλα στα κεραμιδοποιεία στήθηκαν ασβεστοκάμινα και στην συνέχεια βυρσοδεψία. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.

Κυριακή Αξιώτη