Είναι ο έφορος ένας κρίκος στα σωματεία λίαν σημαντικός, που άλλες φορές συμπιέζεται μεταξύ Διοίκησης και προπονητή και ξεθωριάζει, ενώ άλλες φορές λάμπει και διοικεί εν τοις πράγμασι το τμήμα που του ανετέθη.

Εάν ο ρόλος του εφόρου σε μία ομάδα είναι διακοσμητικός και τις λειτουργείες του σωματείου τις τρέχουν και άλλοι, τότε ως εικός, δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα. Μπορεί να χρησθεί έφορος και ο κυρ-Μανώλης της γειτονιάς… Εάν όμως ο ρόλος του εφόρου είναι νευραλγικός και το σωματείο έχει απαιτήσεις και όραμα, τότε δει να συγκεντρώνει διάφορες ποιότητες και δεξιότητες.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτήσει εαυτόν ο τετιμημένος με το αξίωμα είναι εάν του αρέσει να είναι έφορος και μόνο έφορος και δια παντός έφορος. Να μην θεωρεί δηλαδή το αξίωμά του σαν κάτι προσωρινό και σαν άθυρμα για να γίνει κάποτε πρόεδρος ή ταμίας (γιατί άραγε?) του σωματείου.

Ένα άλλο ζήτημα είναι να μην θεωρήσει ότι ως έφορος μπορεί να κάνει και τον προπονητή του προπονητού της ομάδας. Πρέπει να διακρίνει την παγίδα αυτή και να την αποφύγει. Διότι εάν οι παίκτες είναι τα παιδιά, τότε η μάνα είναι ο προπονητής και ο πατέρας ο έφορος. Και πουθενά στην φύση δεν θηλάζει τα τέκνα ο πατέρας, υπάρχει η μάνα γι αυτό...

Ένα άλλο που πρέπει να έχει ο έφορος ως πυξίδα είναι η τήρηση της ισορροπίας και της δικαιοσύνης στο τμήμα του. Να εξηγήσει απ'την αρχή στους παίκτες του τι ακριβώς θέλει απ'αυτούς και εάν μπορούν να τον ακολουθήσουν στις γραμμές που θα χαράξει. Όχι να αποφασίζει κατά περίσταση, διφορούμενα και ανακόλουθα ανάλογα με την κρισιμότητα του αγώνα, με τις προσωπικές συμπάθειες, με την χρησιμότητα ή ικανότητα των παικτών κοκ. Πρέπει να κάμνει την ανθρώπινη υπέρβαση και να θεωρεί όλους τους αθλητές του ίσους. Πράγμα δύσκολο, αν φανταστείς ότι και οι γονείς ακόμη ξεχωρίζουν τα τέκνα τους...

Ένα άλλο χάρισμα που πρέπει να έχει ο έφορος είναι το επικοινωνιακό. Και εξηγούμαι. Δεν εννοώ να είναι μόνο δημοφιλής, αρεστός και πολιτικάντης. Και να επαινεί και να στηλιτεύει, όπου χρειάζεται, χωρίς όμως να το παίζει «μπάτσος». Κάθε οντότητα είναι αυθύπαρκτη, μοναδική και ιδιαίτερη. Πόσο μάλλον οι παίκτες με τους 180 σφυγμούς στον αγώνα. Δεν μπορεί ο έφορος να βάζει μόνο μια κασσέτα στο κασσετόφωνο. Η μαγκιά είναι να βάζει δώδεκα, μία για κάθε παίκτη. Σ'άλλον να παίζει λαϊκα, σ'άλλον heavy metal και σ'άλλον νέο κύμα. Ανάλογα με ότι μπορεί και θέλει ν'ακούσει ο καθένας. Διότι αλλιώς ο έφορος θα καταντήσει γραφικός. Θα μιλάει και οι παίκτες του περί άλλα θα τυρβάζουν.

Μία άλλη παράμετρος που πρέπει να προσέξει ο έφορος είναι να μπορέσει να εμπνεύσει και να κρατήσει τους παίκτες στο άθλημα. Διότι πολλά παιδιά ξεκινούν το μπάσκετ (ιδίως μετά τις επιτυχίες της Εθνικής) αλλά λίγα το συνεχίζουν ως άνδρες σε συλλογικό επίπεδο. Πολλοί γονείς αγνοούν τι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά τους η συστηματική άθληση. Βλέπουν τα σωματεία σαν τόπο παρκαρίσματος των τέκνων τους. Κοντοφθάλμως δεν κατανοούν οτι ο έφηβος αθλητής γλυτώνει από τις καφετέριες, τα τσιγάρα και τους μπάφους και αντ'αυτού χτίζει σώμα, πνεύμα και κυρίως ψυχή. Ο έφορος, λοιπόν, μπορεί να περάσει αυτά τα μηνύματα σε κάθε επαφή του και να πείσει προς όφελος όλων.

Μία άλλη "νίκη" του θεσμού του εφόρου είναι να μπορέσει να διαπλάσει τους αθλητές του επί τα βελτίω. Περνά πολλές ώρες εκ του συνεγγύς μαζί τους (προπονήσεις, αγώνες, ταξίδια, ταβέρνες κλπ.) και έχει ευχέρεια να τους περάσει διαβάσματα του, εμπειρίες του (η πείρα, λέει, είναι το σχολείο των κουτών), μύχειες σκέψεις, στάση ζωής κοκ. Εάν οι παίκτες του θυμούνται έστω και μία φράση του κατά την διάρκεια της ζωής τους, τότε έχει πετύχει ο έφορος στον ρόλο του. Εάν τον θυμούνται μόνον σαν τον τύπο που κουβαλούσε τα νερά, τότε έχει αποτύχει παταγωδώς.

Τέλος, μία άλλη επιβεβλημένη αρμοδιότητα του εφόρου είναι να μπορέσει να μαζέψει τα ραγισμένα κομμάτια της ομάδας από μία επενεχθείσα καίρια ήττα ή χαμένη άνοδο ή υποβιβασμό. Να βρει τρόπο συγκοόλλησης της πορσελάνης. Γιατί η ζωή δεν είναι μία στιγμή ή μία χρονιά. Η μάχη χάνεται, αλλά ο πόλεμος περιμένει... Και μαθαίνοντας οι άνθρωποι να πολεμούν χρόνο με το χρόνο, ξεγελούν τον επερχόμενο θάνατο και την κατάθλιψη της γνώσεώς του.

Υ.Γ. Ο άνθρωπος είναι ο μόνος από τα ζώα του πλανήτη που γνωρίζει ότι θα πεθάνει και παρ’όλα αυτά διαβιεί σαν αθάνατος.

- Δημοσθένης Δέπος