Είναι άρρηκτη η σχέση της πολιτικής εξουσίας με τον αθλητισμό απ'αρχαιοτάτων χρόνων, ώστε τα δυο τους να αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Η αλήθεια είναι ότι οι αθλητικές συναντήσεις των εθνών μεταξύ τους είναι ένας πόλεμος, χωρίς όμως όπλα και νεκρούς. Φανταστείτε την θέληση της νίκης και της επικράτησης παντοίω τρόπω σ'ένα ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ ΗΠΑ-Ιράν, Ισραήλ-Παλαιστίνης, Ελλάδας-Τουρκίας, Πολωνίας-Ρωσίας κ.ο.κ.

Έτσι, λοιπόν, ο αθλητισμός αφίσταται του ιδεατού και εκφυλίζεται σ'ένα μέσο διαφήμισης, προβολής, τυχάρπαστων ατόμων, προπαγάνδας, εκδήλωσης δύναμης, ύπνωσης των μαζών, αποστασιοποίησης από τα ζωτικά προβλήματα παγίωσης του "uber alles" (υπεράνω όλων). Η πολιτική εξουσία (άλλοτε δημοκρατική και άλλοτε δυναστική) βρίσκει στον αθλητισμό ένα θαυμαστό μέσο εγκατάστασης, αυτοπροβοληής και επίδειξης ισχύος μ 'όλα τα συμπαρομαρτούντα. 

Ποιός θα ξεχάσει την έπαρση του Αδόλφου Χίτλερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Το ότι έφαγε στη μάπα τον "νέγρο" Jesse Owens είναι άλλο καπέλο. Θα μπορούσε ίσως να πάρει ένα δίδαγμα ή έστω ένα οιωνό και να προλάβει τα επερχόμενα. Αντ'αυτού δεν συγχώρησε ποτέ τον Γερμανό άλτη του μήκους τον Lung (αν δεν κάνω λάθος)- ένα πανύψηλο ξανθό παιδαρά-που είχε την αθλητική παιδεία και αφέλεια συνάμα να δώσει το συγχαρητήριο χέρι του στον Owens (αναγνωρίζοντας την αξία του ως αθλητού) όταν αυτός του πήρε το χρυσό μετάλλο στο τελευταίο άλμα. Ο Αδόλφος στραβομουτσούνιασε, έτριξε τα δόντια, του το φύλαξε του Lung και τον έστειλε το 1943 στο Ανατολικό μέτωπο, όπου και εφονεύθη στην πρώτη γραμμή από τους Σοβιετικούς.

Ποιός θα ξεχάσει επίσης τα πειραματόζωα αθλητές της "Λαοκρατικής" Ανατολικής Γερμανίας. Την Αndreas στην σφαιροβολία, που μετά από λίγα χρόνια έγινε Αντρέας με μουστάκι. Αλήθεια αυτές οι θαλάσσιοι ελέφαντες στην κολύμβηση, η Kornelia Ender και η Otto τι απέγιναν. Ζουν; Το συκώτι τους τι κάνει; Οι δυο Αρχίατροι της Ανατολικής Γερμανίας και υπεύθυνοι του προγράμματος των υπερπρωταθλητών είναι μέχρι σήμερα αμετανόητοι. Εμείς κάναμε δουλειά, φέραμε μετάλλια, έμαθε όλη η υφήλιος τον εθνικό μας ύμνο. Μας ζητάτε και τα ρέστα;

Απ'την άλλη μεριά την Δημοκρατική, αυτήν του "ελεύθερου" κόσμου, είχαμε την τεθνεώσα και μακρύνυχο Φλόρες Γκρίφιν-Τζόινερ, την μαύρη γαζέλα των Η.Π.Α, που το 10:49 της στα 100 μ. δεν έχει πλησιαστεί εδώ και 28 χρόνια. Σειρά πήρε η άλλη μορφονιά, η Marion Jones, που όταν έκλαιγε από τηλεοράσεως "κλέπτουσα οπώρας" δεν ήξερες εάν πρέπει να λυπηθείς ή να σιχαθείς. Και όλα αυτά για να μας δείξουν οι Αμερικάνοι ότι μόνον αυτοί βγάζουν ήρωες. Πληρώνουν όλοι οι άλλοι λαοί την νεύρωσή τους αυτή -της λίγης ιστορίας τους ως έθνος. Προσπαθούν εναγωνίως μέσα σε 350 χρόνια να σβήσουν λαούς με ιστορία 3.500 ετών. Μπράβο, ρε μάγκες, τα καταφέρνετε. Αλλά η πραγματική ζωή δεν είναι οι ταινίες του Hollywood...

Να 'ρθουμε τώρα και στα δικά μας θαυμαστά έργα. Αυτά του Λιάννη, του Τζέκου και του Ιακώβου. Τι ωραία περνάγαμε με τα μετάλλια και τους σύγχρονους ήρωές μας, τους γηγενείς και τους "naturilize". Φέρνε συ, πρώην φτωχαδάκι, μετάλλια και 'γω σε κάνω αργόμισθο αξιωματικό του στρατού, σου δίνω και δυο χορηγίες (από μια τράπεζα και μια πολυεθνική) και όλοι μαζί περνάμε καλά. Πολιτικός κόσμος, αθλητές της ψευτιάς και ο αλαλάζων Ελληνικός λαός από κάτω, που έβριθε από το σύμπλεγμα του ένδοξου παρελθόντος, του μίιζερου παρόντος και του ζοφερού μέλλοντός του.

Όταν ο Βαρώνος Πιερ ντε Κουμπερντέν αναβίωνε το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων το 1896, δεν περίμενε ότι οι διάφοροι ταγοί της πολιτικής σκοπιμότητας θα μποϋκόταραν τους αγώνες του 1980 και του 1984. Ούτε ότι οι δυο μαύροι πάνθηρες των Η.Π.Α το 1970 θα σήκωναν τις γροθιές τους με τα μαύρα γάντια στην απονομή των μεταλλίων τους. Θα τρίζουν του φουκαρά τα κόκκαλα (είναι παρεμπιπτόντως στην Αρχαία Ολυμπία) από το μόρφωμα του σύγχρονου αθλητισμού που έφτιαξαν οι κατά καιρούς πολιτικάντηδες και "ογκόλιθοι" αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, για την αθλητική ιδέα και κυρίως για την αποδέσμευση της χαράς από τα κέρδη (οικονομικά και πολιτικά).

- Δημοσθένης Δέπος