Πριν από δυόμισυ χρόνια, αν θυμάμαι καλά, στην κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας της Ε.Σ.Κ.Α, ήταν προσκεκλημένος και ο Βασιλακόπουλος. Η εικόνα θύμιζε την υστερία των Καθολικών πιστών όταν αντικρύζουν τον Πάπα της Ρώμης. Έτρεχαν διαγκωνιζόμενοι παραγοντίσκοι, παρατρεχάμενοι, χαρτζηλικάκηδες, οσφυοκάμπτες καθώς και άλλα είδη του ζωϊκού βασιλείου μας να του σφίξουν εναγωνίως το χέρι και να πάρουν την ευχή του.

Κατόπιν ο Μεγάλος έβγαλε ένα δεκάρικο πύρινο λόγο, που λες και ήταν αρυόμενος από τις συγκεντρώσεις του Ναζιστικού Κόμματος, πριν από το πραξικόπημα της μπυραρίας του Μονάχου το 1923. Και τούτο διότι, για να δικαιολογήσει ο Βασιλακόπουλος την υπαρκτή από τότε οικονομική πενία του Μπάσκετ, τον επερχόμενο μαρασμό του και κυρίως την δική του ευθύνη-αδυναμία να προστατέψει το χωράφι του, βρήκε ένα εσωτερικό εχθρό (το ποδόσφαιρο) και σ'εκείνον απέδωσε-φόρτωσε επερχόμενα δεινά. Δηλαδή ότι εγώ χύνω το αίμα μου και κάνω τα πάντα, αλλά τα κονδύλια της πολιτείας πάνε στο ποδόσφαιρο... Και έτσι, αντί οι χίλιοι πιστοί από κάτω να αρχίσουν να αμφισβητούν τον Προφήτη, άρχισαν να θυμώνουν και να αναθεματίζουν το ποδόσφαιρο (δηλ. τους Εβραίους) για το κακό που τους έκανε. Κατηύθυνε λοιπόν, ο Μεγάλος, τεχνηέντως, οξυδερκώς και πονηρώς, την μηνι του κόσμου από πάνω του σε ένα φαντασιακό εχθρό και ενθουσίασε το πλήθος παίρνοντας το ρόλο ενός σύγχρονου Γουλιέλμου Τέλου.

Ο ρόλος του Βασιλακόπουλου στο ελληνικό μπάσκετ είναι γνωστός. Το πήρε από την ανυποληψία και την αφάνεια (θυμηθείτε τις κατοστάρες από κάποιες Τσεχοσλοβάκικες το πάλαι και τις εκδορές από την διαιτησία) και το απέθεσε στην κορυφή της Ευρώπης και στις παρυφές του Κόσμου. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Ο "Σωλήνας", προικισμένος με μεθοδικότητα και έχοντας δικό του μοντέλο παραγωγής, δούλεψε εκεί που έπρεπε (στα πόστα λήψης αποφάσεων) και μ'αυτούς που έπρεπε (βλ. Στάνκοβιτς) για να πάρει ικανό κομμάτι απ'την αθλητική πίτα της χώρας μας η μπάλα με τα σπυριά. Ο δρόμος της επιτυχίας όμως, πάντα είναι στρωμένος τελολογικά από πτώματα.

Ο Βασιλακόπουλος διοίκησε και διοικεί το Ελληνικό μπάσκετ, ως ένας άλλος Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν (CTAΛΝΗ στα ελληνικά σημαίνει Ατσάλινος). Η ιστορία (του πολέμου και πολιτισμού) δυσκολεύεται μέχρι σήμερα να αποφανθεί για το τι ακριβώς ήταν ο Στάλιν και να τον κατατάξει. Μήπως ήταν ο "πατερούλης", ο άνθρωπος που εκβιομηχάνησε μια τεράστια και υπανάπτυκτη χώρα, αυτός που νίκησε τον Χίτλερ και τη συμμορία του, αυτός που έφτιαξε μια τεράστια αυτοκρατορία-υπερδύναμη, αυτός που έκαμε μια νέα γενιά (20ρηδων το 1940) να πίνει νερό στ'όνομά του και να ριγεί στον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς; Ή μήπως ήταν ένας στυγερός δικτάτορας, ένας μακελάρης, ένας στυγνός υπολογιστής ρουβλίων, γαιών και βιομηχανιών, ένας περιφρονητής της ατομικής ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, αυτός που είχε ετησίως κατά μέσο όρο 10.000.000 φυλακισμένους και τσάμπα εργάτες στα Γκουλάγκ, αυτός που δολοφόνησε με μια σφαίρα στο σβέρκο 12.000 Πολωνούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς στο δάσος του Κατίν το 1941? Ή μήπως ήταν ένας συγκερασμός των άνω εκφάνσεων;

- Δημοσθένης Δέπος