Ο κόσμος λέω, οργανώνει εκ των ενόντων τις άμυνές του, όπως μπορεί. Ακαθοδήγητος, απογοητευμένος, αλλά, αποφασιστικά παρών για όποιον έχει μάτια και βλέπει. Δύσκολο στις μέρες μας να δώσεις στους ανθρώπους μια νέα πίστη. Θα την βρούμε όμως μεταξύ μας!..

Γιατί, η πολιτική τάξη περιχαρακώνεται και πάλι στα τείχη της. Όπως ακριβώς στην τελευταία πτώχευση, του 1930. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Αλλά και τώρα, όπως και τότε, ο κόσμος προσαρμόζεται ευκολότερα από τους πολιτικούς στην κρίση.

Ξέρω πολλούς ανθρώπους και περηφανεύομαι να πω ότι το κάνω κι εγώ που μαγειρεύουν για αστέγους. Δυo πακέτα μακαρόνια, ακόμα και για το δικό μου πενιχρό εισόδημα, δε με βαραίνουν και τόσο πολύ. Και ξέρω επίσης πολλούς φοιτητές κυρίως των οργανώσεων της Αριστεράς- ναι, δεν έπαψε να υπάρχει, μετά την ατιμωτική υποχώρηση του Τσίπρα…- που πυκνώνουν τις κοινωνικές λέσχες (αυτές που κυνηγά η Χρυσή Αυγή!..) και παραδίδουν, χωρίς να το κάνουν και θέμα, δωρεάν μαθήματα στα φτωχά παιδιά του κοσμάκη.   

Αρκετοί πολιτικοί, μολονότι συναινούν στην διαπίστωση ότι πρέπει να τελειώσει αυτή η εποχή της παρακμής, εντούτοις ζούνε στο περιθώριό της. Δυσκολεύονται να βγουν απ΄ το μέτρο της γενικής παθολογίας.

Καταλαβαίνουν την κόπωση αυτού του κόσμου που εκπνέει και το ψυχορράγημά του. Αλλά παρ΄ όλα αυτά, αδυνατούν να προτείνουν τη νέα ιστορική γοητεία. Να πιαστούμε στην τελική, από την προσδοκία μιας νέας σαγήνης. Και κυρίως, να βρούμε δουλειές για να μην παίρνουν τους δρόμους της ξενητειάς τα παιδιά μας!  

Όθεν πάλε μοναχοί μας είμαστε και να δούμε πως θα πορευθούμε αδέρφια.

Έχουμε πολλές πιθανότητες να ξαναζήσουμε υπό την επήρεια των άστρων και να ανακαλύψουμε και πάλι μέσα στην ηθική έξαρση, πως η ζωή είναι ακριβή και πολύτιμη. Στο χέρι μας είναι!..

Γιώργος Χατζηδημητρίου