Βιβλίο η σενάριο σαπουνόπερας;

Σε μια εξομολόγηση εκ βαθέων, η Μαργαρίτα, ή «Μάργκαρετ» όπως πολιτογραφήθηκε στη συλλογική συνείδηση, η οποία σπανίως αποδέχθηκε το ξενικό της ήθος, αφηγείται πολύ συχνά με πικρία και οδύνη τις δυσκολίες της συμβίωσης με τον μεγάλο αντιφατικό, όπως υπήρξε ο αμφιλεγόμενος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

Το βιβλίο, δεν διεκδικεί δάφνες δοκιμίου- είναι αδιαβάθμητο, με την έννοια ότι έχει ψήγματα, από προσωπικές μαρτυρίες, περνώντας ξυστά από την πρόσφατη ιστορία, κινούμενο σε έναν κλασσικό καμβά, γεμάτο πάθη και ίντριγκες, μιας από τις μεγαλύτερες πολιτικές οικογένειες που σφράγισαν τη μοίρα του τόπου.

Οπότε, όσοι είχαν ανάγκη από μια σαπουνόπερα «υψηλού» επιπέδου, θα βρουν στις σελίδες του, γνώριμες αντιστοιχίες, διαπιστώνοντας με ικανοποίηση ότι όσα συμβαίνουν στα ανώτερα κοινωνικά ενδιαιτήματα, δε διαφέρουν και πολύ από τα καθημερινά δράματα που βιώνει μια μέση οικογένεια που στριμώχνεται σε ένα τριάρι της Κυψέλης…

Ανδρέας ο...αεικίνητος

Ο Ανδρέας, αυτό το λαϊκό ίνδαλμα, μαθαίνουμε ότι «πηδούσε» σαν γάτος. «Σειριακό άνδρα» τον χαρακτηρίζει αδόκιμα η Μαργαρίτα, για να περιγράψει έναν έκδοτο ηγέτη, όχι μόνο στις χάρες της εξουσίας, αλλά, κυρίως στις ηδονικές κλίνες των γυναικών. Έναν ζηλωτή του γυναικείου κορμιού, σχεδόν στα όρια της εξάρτησης από τον «ποδόγυρο» που μαγνήτιζε δαιμονικά το βλέμμα του, μέχρι να φτάσει στην ικανοποίηση και να προχωρήσει στο επόμενο θήραμα.

«Όταν αγόραζα πχ έξι τριαντάφυλλα και τα έβαζα στο δωμάτιό του κι εκείνος δεν αντιδρούσε θετικά, αυτό ήταν υποτιμητικό για μένα» γράφει η Μαργαρίτα. Και συνεχίζοντας την σπαρακτική εξομολόγηση, προσθέτει:

«χάνω το αίσθημα της αξιοπρέπειας, του εαυτού μου. Είχα αμφιβολίες για το αν θα τον δεχόμουν πίσω στο σπίτι, ένιωθα απόρριψη, επιθυμία, απόγνωση, θυμό και τέλος ελπίδα. Αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα με έκαναν να νιώθω σαν σχιζοφρενής. Ήξερα πως ήταν αδύνατο για τον Ανδρέα να διατηρήσει μια μακρόχρονη σχέση με γυναίκα, οποιαδήποτε γυναίκα. Είναι ¨σειριακός¨ άνδρας».

Ρεβάνς στο κενό του χρόνου

Ο θυμός της για την Δήμητρα Λιάννη με την οποία ο Ανδρέας γύρισε από το Χέρφιλντ, έχοντας νικήσει το θάνατο, είναι διάχυτος, καθώς την αποκαλεί υποτιμητικά, «αεροσυνοδό». Ωστόσο, δεν θα παραλείψει και η ίδια να πάρει μια στυφή ρεβάνς, έστω μετά θάνατον, καθώς αποκαλύπτει ότι και η ίδια πρόλαβε να «τα φορέσει» στον λαϊκό ηγέτη που εμπέδωσε νέα πολιτικά ήθη.

Σε ένα ταξίδι προς τις ΗΠΑ, το 1986, γοητεύθηκε κάτι παραπάνω από σφόδρα και…ενέδωσε στο φλέρτ του Πιέρ,  ενός «υψηλόβαθμου αξιωματούχου του γαλλικού στρατού στο ΝΑΤΟ, που έδινε διαλέξεις για το Ευρωπαϊκό Κίνημα Ειρήνης ως μέλος μιας περιβαλλοντικής οργάνωσης».

Η περιγραφή, είναι αυτή που τάραζε τα όνειρα κάθε κοριτσόπουλου της δεκαετίας του ΄50…«Το πρόσωπό του ήταν σμιλεμένο, είχε τετράγωνο πιγούνι με λακκάκι, ανοικτά καστανά μάτια. Πολύ αρρενωπός. Είχα μπροστά μου έναν Κερκ Ντάγκλας, έναν Κάρι Γκραντ ... Αυτή την άνοιξη λαχταρούσα το ρομάντζο στη ζωή μου, ένα νέο ρομάντζο. Το παλιό φάνταζε ανεπανόρθωτο και διαβρωμένο από το παιγνίδι εξουσίας, ανταγωνιστικότητας, συμπόρευσης με τους θεούς του κατεστημένου – και τις "θεές" έξω από αυτό».

Γίναμε σοφότεροι; Μάλλον όχι. Συνειδητοποιούμε απλώς τη μεγαλοπρεπή γελοιότητα μιας Μεταπολίτευσης που άφησε πίσω της συντρίμμια και στάχτες. Α…και μερικές ισόβια πληγωμένες ψυχές…