Η έκφραση «μποέμ» προέρχεται από τους κατοίκους της Βοημίας στην Τσεχία, οι οποίοι τον περασμένο αιώνα διήγαγαν τρυφηλή ζωή, κυρίως σαν μετανάστες στην Δυτική Ευρώπη.

Αυτοί οι «τεμπέληδες» αθλητές είναι κατά κανόνα χαρισματικοί, ταλαντούχοι και αγγιγμένοι από το ραβδί της νεράιδας και απόφευγουν συστηματικώς την καταπόνηση και την πολύ δουλειά στην προπόνηση.

Έχουν την βαθειά συναίσθηση ότι αυτοί μπορούν να κάνουν με χαλαρότητα δύσκολα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο, ενώ οι υπόλοιποι πρέπει να προσπαθήσουν πολύ στην προπόνηση και ζήτημα είναι αν θα τους φτάσουν. Αυτός ο εσωτερικός εγωισμός τους γίνεται και η φενάκη που θα επιβραδύνει την μελλοντική εξέλιξή τους.

Οι οκνηροί αθλητές έχουν αρκετές εκφάνσεις. Άλλοι λουφάρουν στην προπόνηση, άλλοι ξενυχτάνε, άλλοι πίνουν, άλλοι καπνίζουν, άλλοι εθίζονται στις ουσίες, άλλοι καταπονούνται στην σεξουαλική δραστηριότητα. Άλλοι τα κάνουν όλα μαζί και το ταβάνι τους χρόνο με τον χρόνο γίνεται χαμηλότερο. Άλλοι έχουν ιδεολογική άποψη για το πώς θα πορευθούν (δηλ. ότι ο αθλητισμός δεν είναι το παν στη ζωή) άλλοι με πιο νεφελώδη σκέψη, απλώς παρασύρονται, γίνονται έρμαια και ξεφουσκώνουν. 

Κάπου είχα διαβάσει μια συνέντευξη –απολογία του Χρήστου Ταπούτου (όταν πια κόντευε να τριανταρήσει) που ξεκινούσε από τα παιδικό-εφηβικά του χρόνια (τότε που ήταν αστέρι) και χαμογελούσε κρυφά για τους συμπαίκτες του σκιζονταν στην προπόνηση και μετά από χρόνια αυτοί οι λιγότερο παιχταράδες προχώρησαν και αυγάτισαν την καριέρα τους περισσότερο από τον Χρηστάκη, που ειρωνικώς το πάλαι μειδιούσε… Και κατέληγε στην συνέντευξη του παταμό με κάτι σαν «στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα».

Άλλο τρανό παράδειγμα είναι ο μέγας Φάνης Χριστοδούλου. Ο «μπέμπης» ξέμεινε στον Πανιώνιο Γ.Σ.Σ και μάλλον ενσυνείδητα. Προτιμούσε να πηγαίνει το Πάσχα στο χωριό του και να κατεβάζει ένα 15κιλο αρνί με τον αδελφό του, παρά να προσέχει την δίαιτά του και να ιδρώνει στο παρκέ. Δεν πήγε (όταν έπρεπε) σε μεγάλη ομάδα, δεν έπαιξε στην Μπαρτσελόνα, στην Μακάμπι, στην Τρέισερ, δεν πήδηξε τον Ατλαντικό για να γίνει σοβαρό «νταφτ» στο N.B.A. Ποιός αυτός που σκηνογραφούσε μόνος του τις προσπάθειες του κάτω από τα καλάθια, αυτός που έβαλε τρία κολλητά τρίποντα μέσα σε ένα λεπτό και κάτι εναντίον της Εθνικής Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ του 1995 και την έριξε στα γόνατα. 

Θα συνεχίσω με μια άλλη μορφάρα. Τον αθυρόστομο τερματοφύλακα του Απόλλωνα Καλαμαριάς, του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π (και ολίγον της Εθνικής) Γιώργο Μίρτσο. Τώρα έχει κάποια εκπομπή στη Θεσσαλονίκη. Έπαιζε, έλεγε, καλύτερα την Κυριακή, όταν το Σάββατο είχε ξενυχτήσει στα μπουζούκια.

Φέτος απεβίωσε ο αθλητής σύμβολο της Ιταλίας. Ο σπρίντερ της Πιέτρο Μενέα. Όσοι τον ξέρουν θα θυμούνται αυτόν τον κοκκαλιάρη καμπούρη που δεν σου γέμιζε το μάτι. Αυτόν που, με το παγκόσμιο ρεκόρ του 19:72 στα 200 μέτρα το 1979 είχε γίνει ο βραχνάς για τους έγχρωμους αθληταράδες. Ο προπονητής του είχε κάποτε δηλώσει ότι ενώ τον προπονούσε χρόνια, ο αθεόφοβος ο Μενέα, είχε πάρει μόλις μισό κιλό μυικής μάζας. Μετά ο προπονητής του ανέλαβε τον Μπεν Τζόνσον (αν θυμάμαι καλά) και αυτός πήρε σε λιγότερο χρόνο εννέα κιλά μυικής μάζας! Οι πανηγυρισμοί του Μενέα, όταν συνέτριβε στους μεγάλους αγώνες τα μαυράκια, απέπνεαν αυτό που σας αφηγούμαι. Δηλ, «κοιτάχτε με, είμαι εγώ ο Πιέτρο, ο αδελφός του πτερωτού Ερμή, κοιτάξτε την πλάτη μου για μια ακόμη φορά!»

Ο κατάλογος των «μποέμ» αθλητών είναι μακροσκελέστατος και δεν μπορεί να τον καλύψει η ταπεινότητά μου. Ας με συγχωρήσουν οι Ρόι Τάρπλευ,Τζώρτζ Μπεστ, Ντιέγκο Μαραντόνα και άλλοι χίλιοι ακόμα…

Υ.Γ: Το ρεκόρ του Μενέα το έσπασε με 19:66 μόλις το 1996 ο Μαϊκλ Τζόνσον (ο «πάπιας») 

- Δημοσθένης Δέπος