Αυτή η κατηγορία αθλητών είναι η αδικημένη από τη φύση σε σχέση με την κατηγορία των φυσικών ταλέντων (natural talents). Αυτό το γεγονός όμως, αντί να τους αποθαρρύνει, τους οπλίζει με πείσμα και θέληση, ώστε μέσω της καταπονητικής προπόνησης να φτάσουν το επίπεδο των εγγύς των χαρισματικών αθλητών. Και χρόνο με το χρόνο με τον ιδρώτα τους, από το καλώς φθάνουν το λίαν καλώς και μερικοί μάλιστα ακουμπούν και το άριστα.

Ο πρώτος μπασκετικός που μου έρχεται στη μνήμη είναι ο Βασίλης Λυπηρίδης. Το 1985, δεκαοκτώ ετών, τον απέκτησε ο Άρης (ορα Ιωαννίδης) από τον Εδεσσαϊκο. Από το βλέμμα του μου φαινότανε ότι δεν έπαιρνε και πολύ τα γράμματα. Με βασικό του πλεονέκτημα την σκληρή δουλειά και την παθιασμένη αγωνιστικότητα ξεπέρασε τις δυνατότητές του (2,01 για 4άρι, άτεχνος, πήδαγε σαν το κατσίκι, είχε το κορμί μπετατζή που ψήλωσε απότομα) και καθιερώθηκε στην μεγάλη ομάδα του Άρη (1986-1992) κυρίως για την ατσάλινή του άμυνα (στα πρώτα του μπασκετικά βήματα έβγαινε νωρίς με 5 φάουλ). Έπαιξε μάλιστα και 35 αγώνες με την Εθνική.

Θα συνεχίσω με τον Αργύρη Καμπούρη. Αυτός ήταν εργάτης όνομα και πράγμα. Καθ’ότι δούλευε στην οικοδομή πριν ασχοληθεί ενεργητικά με το μπάσκετ. Υπόδειγμα υποτακτικότητας στην προπόνηση και ήθους στον αγωνιστικό χώρο, τω όντι αγαθός γίγαντας. Δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πρώτο βιολί, αλλά ήταν σίγουρο στήριγμα και για τον Ολυμπιακό και για την Εθνική. Όλοι οι πεινασμένοι αθλητικά Έλληνες στο Ευρωμπάσκετ του 1987 τον ικέτευαν νοερά να χώσει τις δύο βολές στην Σοβιετική Ένωση. Και αυτός το κανε (οι ψηλοί τότε δεν ήταν καλοί στις βολές).

Κατόπιν έχουμε το παράδειγμα του Αντώνη Νικοπολίδη. Οκτώ ολόκληρα χρόνια (1989 έως 1997) έμεινε στην σκιά του Γιόζεφ Βάντσικ. Αντί να απογοητευθεί και να πάει να βολοδέρνει στην Β΄ εθνική, πειθάρχησε, κάθισε υπομονετικά και αποκρυπτογραφούσε συστηματικά τον αναντικατάστατο ανταγωνιστή του. Γυμνάζονταν, έκανε καλή ζωή και περίμενε τη σειρά του. Εξ' άλλου η υπομονή και η πειθαρχία είναι τεράστια προσόντα για ένα τερματοφύλακα. Του δυναμώνουν το νευρικό σύστημα. Ο τερματοφύλακας απαγορεύεται να κάνει λάθος. Και για να θάψεις το λάθος σου και να συνεχίσεις πρέπει να έχεις ηθικό και για να έχεις ηθικό πρέπει να έχεις γερά νεύρα και να δαμάζεις τον πανικό σου. Έτσι λοιπόν, ο Αντώνης σιγά-σιγά και μεθοδικά, έφτασε να μπει στη δεκάδα των εν ενεργεία κορυφαίων τερματοφυλάκων στον Κόσμο.

Καίτοι ποδοσφαιρικώς είμαι Ολυμπιακός από τα μικράτα μου, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Γιώργο Καραγκούνη. Τον γουστάρω τον «τυπάρα» για πολύ ξεκάθαρους λόγους. Στο πρόσωπό του βλέπω αυτό που μαθαίναμε μικροί στο σχολείο. Ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»! Είναι ο κλασικός τύπος του Ελληνάρα που δεν κωλώνει, που φεύγει για μετανάστης στο Αμέρικα και καζαντίζει, που πρώτος μπαίνει και τελευταίος φεύγει από το ανθρακωρυχείο στο Βέλγιο, που μπαρκάρει παιδί για λαδάς στο βαπόρι και γυρνά Α΄ μηχανικός, που, που… Αυτό λοιπόν το ταπεινό αγροτόπαιδο από την περιφέρεια του Πύργου Ηλείας, το κοντό και το άσχημο, με τα ραιβά πόδια, με το πάθος του και την τρέλλα του για την μπάλα έφτασε τις 125 συμμετοχές στην (μεγάλη τώρα) Εθνική Ελλάδος, έπαιξε στον Παναθηναϊκό της Ευρώπης, στην Ίντερ, στην Μπενφίκα, στην Φούλαμ. Και ούτε ταχύτητα είχε, ούτε τρίπλα είχε, ούτε δαντελένιος ήταν, παρά ήταν ένας σκέτος εργάτης. Ένα εργαλείο στα χαφ που έτρεχε πέρα δώθε, που έκανε κωλοτούμπες και εκμαίευε φάουλ (σταματούσε έτσι τον ρυθμό των αντιπάλων) που έκανε σούτ όταν έβρισκε κενό χώρο (χρονία πάθηση το σουτ για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές). Γι αυτό και δεν κατανοώ τους Έλληνες «φιλάθλους». Πως είναι δυνατόν να τον αποθεώνουν και να τον επευφημούν όλοι όταν παίζει με την Εθνική και πως είναι δυνατόν οι ίδιοι φίλαθλοι να τον βρίζουν και να τον λοιδωρούν όταν αγωνίζεται με τον Βάζελο; Ιστορική μας νεύρωση, γονιδιακή μας ανωμαλία ίσως;

Υ.Γ. Για να παίξεις μπάσκετ χρειάζεται οπωσδήποτε να ξέρεις κάποια γράμματα, στο ποδόσφαιρο όμως παίζουν και οι αναλφάβητοι από τις φαβέλες.

- Δημοσθένης Δέπος