Παιδιά 10,11, και 12 ετών σε χώρες του τρίτου κόσμου επιχειρούν να εργαστούν σε εργοστάσια παραγωγής ρούχων δίνοντας ψευδή στοιχεία για την ηλικία τους. Στόχος τους είναι να μπορέσουν να βγάλουν κάποια χρήματα για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους. Οι εκπρόσωποι των εταιρειών οι οποίες πουλούν τα προϊόντα εμφανίζονται δημόσια καταδικάζοντας την παιδική εργασία και δηλώνουν σοκαρισμένοι.

Ο δωδεκάχρονος Μουχάμαντ πρέπει να δουλέψει. Κάθε πρωί παίρνει τους δρόμους της Γάζας όπου πουλά σάντουιτς σε ένα μικρό πάγκο. “Δεν έχω επιλογή. Το σπίτι μας καταστράφηκε ολοσχερώς στον πόλεμο”, λέει ο ίδιος. Έχει το χρέος να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Πέντε κορίτσια, τέσσερα αγόρια και οι γονείς. Άνθρωποι στοιβαγμένοι μέσα σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα. Ο Μουχάμαντ κερδίζει περίπου 30 σέκελ (7.70 δολάρια) την ημέρα και όλο το ποσό το δίνει στους γονείς του που δεν έχουν σταθερό εισόδημα. Μετά πηγαίνει στο σχολείο. Ο μεγαλύτερος αδερφός του τον αντικαθιστά στον πάγκο μέχρι εκείνος να τελειώσει το μάθημα.

Τα παιδιά εργάζονται με πολύ χαμηλό μισθό που δεν ξεπερνά τα 6.5 σεντς του δολαρίου. Στο Μπαγκλαντές εργάζονται περίπου 17 ώρες την ημέρα και όταν υπάρχει χρονοδιάγραμμα το οποίο απαιτεί επιπλέον παραγωγή, τα παιδιά δουλεύουν πάνω από 20 ώρες για να πιάσουν το στόχο της εταιρείας. Κοιμούνται μέσα στο εργοστάσιο για μια με δύο ώρες και ξυπνούν για να συνεχίσουν την δουλειά. Σε περίπτωση που παραπονεθούν ή παρουσιάσουν χαμηλότερη απόδοση, οι υπεύθυνοι της παραγωγής τα χτυπούν και τα κακομεταχειρίζονται.

Στην Cambodia τα περισσότερα εργοστάσια δεν πληρούν τις προδιαγραφές λειτουργίας τους. Οι χάρτες εντός των κτηρίων παρουσιάζουν επαρκείς εξόδους κινδύνου σε περίπτωση ατυχήματος. Σε ρεπορτάζ που πραγματοποιήθηκε σε ένα από αυτά τα εργοστάσια, οι δημοσιογράφοι ξεκίνησαν να περιηγούνται μέσα στους χώρους μέχρι που ανακάλυψαν ότι οι έξοδοι κινδύνου στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν.

Τόσο οι ανήλικοι όσο και οι ενήλικοι υπάλληλοι των χώρων αυτών δεν μπορούν να αντιδράσουν. Οι συμβάσεις τους είναι για μικρό χρονικό διάστημα ώστε να είναι αναλώσιμοι, απαγορεύεται να δημιουργούν σωματεία, οι έγκυες απολύονται άμεσα και φυσικά κανείς δεν παίρνει αποζημίωση.

Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) το 2012, 168 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5-17 ετών, αναγκάσθηκαν να εργαστούν με τρόπους που παρεμπόδισαν την εκπαίδευσή τους, στέρησαν τη χαρά της παιδικής ηλικίας και παραβίασαν βάναυσα το δικαίωμά τους στην ομαλή σωματική και πνευματική τους ανάπτυξη. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η υποσαχάρια Αφρική έχει την υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης παιδικής εργασίας, με ένα στα πέντε παιδιά να εργάζεται.

Περίπου ένα στα δώδεκα παιδιά του συνολικού παιδικού πληθυσμού στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική (9,2 εκατομμύρια), συμμετείχε σε παιδική εργασία το 2012. Τα περισσότερα εργαζόμενα παιδιά συνεισφέρουν (μη αμειβόμενα) στις οικογενειακές εργασίες (68%). Μόνο το 23% αμείβεται για την εργασία του, ενώ το 8% αυτοαπασχολείται. Τα αγόρια τείνουν να εργάζονται περισσότερο από τα κορίτσια, (148,3 εκατομμύρια ηλικίας 5– 17 ετών το 2012, έναντι 116,1 εκατομμυρίων κοριτσιών), ενώ υπερτερούν των κοριτσιών στις επικίνδυνες εργασίες (55 εκατομμύρια και 30,3 εκατομμύρια αντιστοίχως).

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF, όπως παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2014 - Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στα παιδιά» η παιδική εργασία διαχρονικά παρουσιάζει φθίνουσα πορεία.

Ειδικότερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι το 2013 το ποσοστό των εργαζομένων παιδιών (15-18 ετών) στον αντίστοιχο συνολικό πληθυσμό των παιδιών στην Ελλάδα ήταν πολύ μικρό (1,4% ή 6.430 παιδιά), ενώ το ποσοστό των οικονομικά μη ενεργών παιδιών είναι η πλειοψηφία (95,6%) του αντίστοιχου συνολικού πληθυσμού.Τα περισσότερα οικονομικά ενεργά παιδιά βρίσκονται στην Αττική (23,7%), στη Θεσσαλία (13,6%), στην Κεντρική Μακεδονία (12,9%) και στη Στερεά Ελλάδα (9,2%). Αναλογικά με τον πληθυσμό των παιδιών (15-18 ετών) σε κάθε περιφέρεια τα οικονομικά ενεργά παιδιά ήταν περισσότερα στη Θεσσαλία, στη Στερεά Ελλάδα και στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και με μικρότερη συχνότητα στην Αττική και Κεντρική Μακεδονία. Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, έχει παίξει ρόλο και σε αυτόν τον τομέα.