«Όταν μπαίνουν για πρώτη φορά οι άνθρωποι που έρχονται εδώ μοιάζουν φοβισμένοι», σχολιάζει ο Άγγελος. Το βλέμμα κάποιων μοιάζει με αυτό της ντροπής, άλλοι κοιτούν με αγριότητα σαν να θέλουν να εκδικηθούν για ό,τι τους συμβαίνει. Στην αρχή δεν θα πουν τίποτα, είναι σαν να θέλουν να το θάψουν καλά μέσα τους. Οι περισσότεροι μετά θα ξετυλίξουν τα μυστικά τους για να ξαποστάσουν από το βαρύ φορτίο. «Τα μαλλιά για τον άνθρωπο είναι το μέσο που οδηγεί σε μια φυσιολογική, υγιή ζωή. Μέσω αυτών θέλουν να αισθανθούν πως τίποτα δεν έχει διαταραχθεί, δεν έχει αλλάξει θέση.»  Έτσι σκέφτονται όσοι νοσούν. Για το λόγο αυτό οι περισσότεροι φορούν τις περούκες στο κεφάλι τους.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη δυσκολία του επαγγέλματος

«Κοιτούν διστακτικά τη βιτρίνα πριν μπουν μέσα. Εγώ τους παρατηρώ. Σκέφτομαι πως θα σπάσω την αμηχανία, πώς θα βρω την καλύτερη περούκα, αυτή που θα αναδείξει τα πρόσωπά τους και θα βγάλει από μέσα τους όλη την ομορφιά», λέει ο Άγγελος και μας δείχνει κάποιες φωτογραφίες. Είναι ανθρώπων που πέρασαν από το μαγαζί και φωτογραφήθηκαν μαζί του για αναμνηστικό. Εξάλλου όπως ο εργαζόμενος παραδέχεται με πολλούς έχει δεθεί, ενώ με αρκετούς έχει επαφή για να μαθαίνει τα νέα τους. «Εδώ δεν πουλάμε απλά τρίχες, χτίζονται ανθρώπινες σχέσεις, βρίσκει πάτημα ο πόνος.»

Ο Άγγελος θυμάται. Κάποτε μπήκε στο μαγαζί μια γυναίκα φρεσκοπαντρεμένη. Του ζήτησε μια περούκα και του είπε πως είχε ενωθεί με το σύντροφο της πρόσφατα. Διάλεξε μια σκούρα στα χρώματά της. Έχουν αλλάξει με τα χρόνια οι περούκες, έχουν ακολουθήσει τα πρότυπα της μόδας. Πλέον μπορείς να βρεις μοντέρνα χτενίσματα και χρώματα, τέτοια που η κάθε γυναίκα θα ζήλευε. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα των «περουκάδικων». Να ανέβει η ψυχολογία όσων το έχουν ανάγκη, να νιώσουν φυσιολογικοί άνθρωποι για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

«Όλοι νομίζουν πως είναι μια απλή δουλειά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη δυσκολία του επαγγέλματος μας. Συναντάμε ανθρώπους και τους γνωρίζουμε στη χειρότερη φάση της ζωής τους. Κάθε χρόνο που περνά οι περιπτώσεις είναι όλο και περισσότερες. Έρχονται πελάτες από παντού, όλων των ηλικιών και των δύο φίλων. Είναι πρόσωπα που περνούν απέξω, τα βλέπεις, δεν φαντάζεσαι πως θα μπουν, μα τελικά μπαίνουν. Ο αγώνας είναι μεγάλος».

O υπάλληλος μας μιλά συγκινημένος για περιστατικά ανθρώπων οι οποίοι κατάφεραν να κερδίσουν τη μάχη ενάντια στον καρκίνο και γύρισαν στο μαγαζί να του το πουν. «Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα. Κάποιος που ήρθε φαλακρός και σου μίλησε για την αρρώστια του, τώρα είναι καλά και ήρθε να το μοιραστεί μαζί σου. Κρατά στα χέρια του την περούκα που αγόρασε πριν χρόνια και σου λέει πως πια δεν τη χρειάζεται, έχει τα δικά του μαλλιά. Αυτό είναι το μεγαλείο της ζωής».

Tη συζήτηση μας διέκοψε η έλευση μιας γυναίκας. Ήταν γύρω στα πενήντα. Μας είδε και δείλιασε. Θα ζητούσε φαίνεται κι αυτή περούκα. Της δώσαμε χώρο να νιώσει οικεία στο χώρο. Εκεί που λίγες τρίχες κάνουν χαρούμενη μια ανθρώπινη ψυχή…

Κυριακή Αξιώτη