- Georgia, γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη, τα εφηβικά σου χρόνια τα έζησες στη Νότια Αφρική, όπου και σπούδασες εκεί και στο Σικάγο. Έχεις δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά εκτός των παραπάνω πόλεων και στην Κωνσταντινούπολη, στο Rabat, στη Sharjah, και πρόσφατα στο Μόναχο. Πιστεύεις ότι αυτή η σύνθεση των πολιτισμών έχει επηρεάσει το έργο σου;

- Φυσικά, και μόνο θετικά. Συχνά, θεωρώ ότι είμαι προϊόν τριών διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων και τριών πόλεων. Όταν επισκέπτομαι επαγγελματικά μια νέα πόλη επιχειρώ να την προσεγγίσω επικοινωνιακά. Να δημιουργήσω φιλίες με ανθρώπους εκτός των επαγγελματικών μου πλαισίων. Η διαδικασία από μόνη της, μου είναι οικεία και έχει διαμορφώσει τις παρακάτω πτυχές της δουλειάς μου.

α. Μέσα από το έργο μου συνεχώς ερευνώ και επιχειρώ μια νέα τομή και κριτική πάνω στο κατασκεύασμα του «βλέπειν», μέσω μιας προσέγγισης άναρχης και απελευθερωμένης, ώστε να υπογραμμίσω ότι το «θεωρείν» είναι in-situ και αποτελεί μια αδιάρρηκτη σχέση διαδικασίας ανάγνωσης του έργου.

Η έρευνα αποτελεί τη βάση της καλλιτεχνικής μου πρακτικής, κατέρχομαι δε υποθετικών προσεγγίσεων στην υποκειμενική ανάγνωση τού έργου.

Κοινώς, η διαδικασία αυτή αποτυπώνεται στα έργα μου απενοχοποιημένη από το παραδοσιακό και ιστορικό της πλαίσιο.

β. Επίσης, επιλέγω τα έργα εκείνα που είναι in-situ και απαιτούν χρονοβόρες δεσμεύσεις, εμπεριέχουν δε πάντοτε κοινωνική ευαισθησία, που δεν είναι όμως εμφανής από την πρώτη ανάγνωσή τους. Σποραδικά, συγκεράζω ηθελημένα διατομεακούς παράγοντες μη συγγενείς με την τέχνη. Αυτή η συνεύρεση είναι μια κινητήρια δύναμη από μόνη της.

γ. Απολαμβάνω τα πνευματικά ταξίδια (mental-holidays).

- Σπούδασες στο «The School of the Art Institute of Chicago» (SAIC) και στο «Durban Institute of Technology» στη Νότια Αφρική. Πιστεύεις ότι οι σπουδές που αφορούν στην τέχνη δίνουν ώθηση στο έργο του καλλιτέχνη, και ποιοι άλλοι παράγοντες συνετέλεσαν στην πολυδιάστατη πρακτική σου;

- O τομέας αυτός αποτελείται από μια συγκυρία πραγμάτων. Το πιο πολύτιμο μάθημα που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από την «ακαδημαϊκή» εκπαίδευση είναι η ικανότητα να χτίσει εμπιστοσύνη στις δημιουργικές του αναζητήσεις, και υπευθυνότητα. Το δεύτερο είναι να μην ακινητοποιείται από την κριτική και το τρίτο και πιο σημαντικό είναι να μοιράζεται τη χαρά τις επιτυχίας των συγχρόνων του και συνοδοιπόρων του.

Επιστρέφοντας στο πρώτο σκέλος της ερώτησής σου, επιθυμώ να αναφέρω ότι την εμπιστοσύνη μού την ενέπνευσε ο καθηγητής μου Andries Botha, στο Durban. Η ακεραιότητα, τo ήθος και ο ακτιβισμός ήταν αδιαμφισβήτητα μεταξύ των καθηγητών της σχολής. Η αέναη αναζήτηση, η δημιουργική διάθεση αποτέλεσαν τις βασικές αρχές τους. Το έτος 1997, 72 φοιτητές ήμασταν οι εισακτέοι στο πρόγραμμα BFA στο Durban Institute of Technology και μόλις 7 αποφοιτήσαμε. Η λήξη του apartheid το 1994 υπήρξε για όλους μας φυτώριο ιδεών, κοινωνικών και καλλιτεχνικών ανακατατάξεων εντός και εκτός της Σχολής.

Τα κείμενα και οι δημοσιεύσεις της Carol Backer αποτέλεσαν τα ερεθίσματα και όξυναν τον εσωτερικό μου διάλογο. Αλλά ο προσωπικός διάλογος μαζί της πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού (MFA) μου στο SAIC όπου και ήταν τότε η πρύτανης του τμήματος. Ο διάλογος αυτός συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Η παρουσία της στη ζωή μου αποτελεί μια συνεχή υπενθύμιση ότι ο κόσμος της τέχνης είναι μια αρένα, στην οποία οι γυναίκες συμμετέχουν ενεργά και διαμορφώνουν το ευρύτερο καλλιτεχνικό τοπίο.

Με την ανεξάρτητη επιμελήτρια Mary Jane Jacob συνυπήρξαμε στο SAIC από διαφορετική σκοπιά και ως τώρα συνδεόμαστε με ένα συνεχές «debate». Η προσωπική επαφή μαζί τους μου έμαθε το μάθημα δυο και τρία, αλλά και άλλα πολλά τα οποία δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την τέχνη αλλά με τον άνθρωπο, και τακτικές που ανοίγουν ορίζοντες για τους ίδιους και τους συνοδοιπόρους τους.

Ήταν όμως στο πρόσωπο της Γεωργία Κακούρου-Χρόνη, επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης της Σπάρτης, που γνώρισα τη δημιουργική «γαλήνη» και διέβλεψα τις προσδοκίες μου, αν τυχόν επέστρεφα στην Ελλάδα. Ένα ταξίδι σε πληρότητα. Ήταν για μένα το ακρογωνιαίο κομμάτι του παζλ που μου προσφέρθηκε απλόχερα ως διά μαγείας.

Και τέλος, διδάσκοντας Γλυπτική στο DEREE στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος στην Αγ. Παρασκευή, η μάθηση είναι αμφίδρομη και η επαφή με νέους ανθρώπους είναι μια πρόκληση και το αποτέλεσμα πολύτιμο για μένα.

- Υπάρχουν υγιείς δημιουργικές συνθήκες στους εργασιακούς χωρους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;

- Είμαι πεπεισμένη ότι οι καλλιτέχνες αυτό καθαυτό δημιουργούμε τις δικές μας υγιής συνθήκες.

- Ποια είναι τα ερεθίσματά σου;

- Αδιαμφισβήτητες έννοιες, εικόνες, πολιτικές. Απαντήσεις και συμπεράσματα – που μένουν πια στο παρελθόν. Εργάζομαι μεθοδικά για να μετατοπίσω στον χώρο και στον χρόνο τα σημεία στίξεως...

Ο διάλογος και οι «πνευματικές διακοπές». Λέγοντας «πνευματικές διακοπές» εννοώ συνευρέσεις, βλέμματα, υπαινίξεις και επέλεξα έναν κοινό τόπο έκφρασης δημιουργώντας το 2006 το εξαμηνιαίο περιοδικό «Boot Print» για 5 χρόνια, αφιερωμένο στη σύγχρονη τέχνη. Ταυτόχρονα, απέκτησα και τη μόνιμη στήλη «Inside the Artist’s Studio» στο ηλεκτρονικό περιοδικό ART:21 στη Νέα Υόρκη. Στη συνέχεια, ακολούθησε το Labkultur.TV στη Γερμανία με την ίδια στήλη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία παράτεινα τις «πνευματικές διακοπές» με τους Marjorie, Abdellah, Serkan, Joulia, Christopher και Ελπίδα...

- Θα ήθελες να μας αναφέρεις κάποιες συνεργασίες – σταθμούς ή κάποια έργα που έχουν σημαδέψει την πορεία σου;

- Η συνεργασία με τον ανεξάρτητο επιμελητή Storm Jansevan Rensburg, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, ο οποίος με συμπεριέλαβε σε ομαδικές εκθέσεις, πίστεψε στη δουλειά μου και επιμελήθηκε την πρώτη μου ατομική έκθεση στην NSA γκαλερί στο Durban.

Με έχει διδάξει την αγωγή του χώρου. Η in-situ έκθεση με τίτλο «!Xoe 31° 52’S/24° 33’ E» στη Nie-Bethesda στο Great Karoo. Η φύση αυτής της συμμετοχής και συνεργασίας ήταν για μένα προπομπός για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα μέσα σε μια ομαδική δουλειά.

Αργότερα συμμετείχα στην ομάδα επιμελητών για την έκδοση του καταλόγου της φωτογραφικής συλλογής REFCΟ, που ανήκε στη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή εταιρεία του Chicago Mercantile Exchange.

Η συνεργασία μου με το COLLABORATION_project στο Μόναχο αποτελεί έναν σταθμό στην πορεία μου. Σε μια από τις πρόσφατες συνεργασίες μου από τον περασμένο Οκτώβριο δούλεψα με τον Bernd Fesel, τον πρόεδρο του ECBΝ (European Creative Business Network), ώστε να μεταμορφώσουμε το 1.600 τετραγωνικών μέτρων χώρο του Maximilians Forum στο OPEN ARTISTS STUDIO FOUNDATION. Και αναμφισβήτητα η συνεργασία μου με τον Social Innovation Strategist Mehul Sangham ανοίγει τεράστιες δυνατότητες στον χώρο σε βάθος χρόνου.

Η συγκυρία να γνωριστώ και να συνεργαστώ με τους επιμελητές Ελπίδα Καραμπά, Σωτήριο Μπαχτσετζή και Anne-Laure Oberson, στην πρώτη μου ομαδική έκθεση στην Ελλάδα (SITE/ΘΕΣΗin 2006), απέβη δημιουργική.

Συμμετέχω καλλιτεχνικά στο FIELDMEETING, και η συνεργασία μου με την επιμελήτρια Leeza Ahmady χαίρει αμοιβαίας εκτίμησης. Επιπρόσθετα, η συνεργασία μου με την καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια Joulia Strauss και την ιδρύτρια του Θεάτρου Εντροπία, Μαρίλλη Μαστραντώνη, αποτελούν την επιτομή της καλλιτεχνικής ελευθερίας και φιλίας.

Υπάρχουν, βεβαίως, και κάποιες σκοτεινές πλευρές, τρομερά διλήμματα και δύσκολες αποφάσεις, και η ζωή με δίδαξε ότι δεν επαφιόμαστε μόνο στις διθυραμβικές εισόδους αλλά πρέπει και να είμαστε ικανοί να βρίσκουμε και τις απαιτούμενες διεξόδους για την επίλυση των προβλημάτων. Θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να παγιδεύονται επ' ουδενί.

- Θα μπορούσες να αναφερθείς σε κάποιες στιγμές που έχουν σημαδέψει την οπτική σου;

- Η πρώτη μου «συνάντηση» με το έργο του Felix Gonzalez-Torres, το 1997 στην 2nd Johannesburg Biennale και κάθε του έργο μετέπειτα. Η εσωτερική σιωπή που μεταφέρει το έργο του με ανατροφοδοτεί. Η εν λόγω διοργάνωση με θέμα «Trade Routes» σε επιμέλεια Okwui Enwezor σε συνεργασία με τους Octavio Zaya, Colin Richards, Hou Hanrou, Gerardo Cosquera, Yu Yeon Kim, έχει αφήσει αποτύπωμα. Προκάλεσε μια πολιτιστική, πολιτική και κοινωνική δόνηση και το ωστικό κύμα που προκάλεσε είναι αυτό που μου δίνει ρυθμό στο βήμα μου μέχρι και σήμερα.

H έκθεση «Kandisky Malevitch Mondrian – TheInfinite White Abyss» στο K20 Kunsthalle Nordrhein-Westfalen του Dusseldorf το 2014 σε επιμέλεια Marion Ackermann, Isabelle

Malz: το επίπεδο τις «επιμελητικής» τους ακριβείας και αρτιότητας με άφησε «άφωνη» και ταυτόχρονα με «κούφανε». Ήταν απλά υπερβατική! Σε αντίθεση όμως, ως «ευαίσθητη θεατής», αξίζει να αναφέρω ότι στην αναδρομική έκθεση του Αχιλλέα Δρούγκα στην Εθνική Πινακοθήκη το 2009, η συγκίνησή μου ήταν απαράμιλλη – οι παρενέργειες, λες και προήλθαν από πτώση δακρυγόνων...

- Γιατί έκανες την Αθήνα βάση σου και ποιες ήταν οι επαγγελματικές σου προσδοκίες;

- Αρχικά οι λόγοι ήταν προσωπικοί. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν περιεχόμενο στον γάμο. Εγώ πάλι επέλεξα πως ήταν εξυπνότερο και πιο ασφαλές να αλλάξω σύνορο!!!

Σχετικά με τις επαγγελματικές μου προσδοκίες προσπάθησα να φιλιώσω ετερόκλητους ανθρώπους, που να τους ενώνει ένα κοινό όραμα και δεν στηρίζονται σε εφήμερες επιλογές, σχέσεις και συνομιλίες.

- Ποιες στρατηγικές πρέπει να ακολουθήσει ένας καλλιτέχνης για να έχει διεθνή παρουσία;

- «Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια», ήθος, διαφάνεια, ακρίβεια, και όραμα!

- Ποιο είναι το μότο σου;

- «Σε περίπτωση αποσυμπίεσης της καμπίνας, παρακαλώ φορέστε πρώτα τη μάσκα σας, πριν συνδράμετε τον διπλανό σας».

- Ποια είναι τα άμεσα επαγγελματικά σου σχέδια;

- Θα συμμετέχω σε τρία art-residencies σε Βαλκάνια, Ευρώπη και Ασία το 2016.

Ταυτόχρονα «συνεργάζομαι» με την Kutloano Skosana από το Black Rage για τη δημιουργία μιας διαδικτυακής πλατφόρμας που θα λειτουργήσει τον επόμενο χρόνο.

Επίσης, συνεργάζομαι με τους Brandon La Belle, Lise Skou, Helene Frichotand Diego Rotman για το project «Imaginary Republic», όπου θα συμμετάσχουμε σε μια έκθεση, που θα πραγματοποιηθεί σε Μπέργκεν, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Τελ Αβίβ και Αθήνα. Παράλληλα, βρίσκομαι στη δεύτερη φάση του OPEN ARTISTS STUDIO FOUNDATION.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στη συνεργασία μου με την Carolina Trigo, για την πραγματοποίηση κοινής έκθεσης με θέμα KLIMA και την έκδοση του ομότιτλου βιβλίου με κείμενα και φωτογραφικό υλικό για μια καλλιτεχνική διαδρομή που έχει αφετηρία την Αργεντινή και φτάνει στην Ελλάδα τού σήμερα.