Εβδομήντα χρόνια με μια τουλάχιστον φωτογραφική μηχανή στο λαιμό και μια σκάλα στο χέρι, ώστε να τραβά τις φωτογραφίες που ήθελε από ορισμένο ύψος, ήταν ο ακοίμητος φρουρός της πόλης που λάτρεψε, καθιερώνοντας ένα προσωπικό ύφος και ανάγοντας το φωτορεπορτάζ σε υψηλή τέχνη.

Μέσα σε εφτά δεκαετίες αδιάλειπτης δράσης αποτύπωσε με τον φακό του την καθημερινότητα της «Σαλονίκης» αλλά και τα κορυφαία γεγονότα που τη σημάδεψαν.

Στα χέρια του, ή μάλλον στις νευρικές προσταγές του υπάκουσαν αγόγγυστα όλοι οι μεγάλοι - από εστεμμένους, γαλαζοαίματους και δικτάτορες, μέχρι τον Ντε Γκώλ, και από τον Γκορμπατσώφ, μέχρι τον Κόλιν Πάουελ και τον Μιλόσεβιτς.

Στις εποχές που άλλοι έτρεμαν και να τον πλησιάσουν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, περίμενε στωϊκά και με ευφρόσυνη διάθεση μέχρι να τραβήξει το πλάνο που ήθελε κι άμα τύχαινε γύριζε πίσω για να ξαναποζάρει όταν ο Κυριακίδης, συνειδητοποιούσε πως είχε ξεχάσει να βάλλει φιλμ στη μηχανή.

«Κυριακίδη, είσαι ο τελευταίος τύραννος στη Δημοκρατία» τον πείραξε το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου στα εγκαίνια ΔΕΘ, σχολιάζοντας με τον επιγραμματικό του τρόπο τον σπουδαίο επαγγελματία που σκηνοθετούσε το θέμα του με τρόπο φελινικό.

Διαρκώς ευαίσθητος και ρομαντικός, γέννημα - θρέμμα των λασπόδρομων της Καλαμαριάς, λάτρεψε όσο λίγοι τη Θεσσαλονίκη και αγκυροβόλησε στην καρδιά της, μολονότι οι προτάσεις να κατέβει στην Αθήνα ήταν προκλητικές και κατάφερε να επινοήσει τον εαυτό του μέσα από την τέχνη του και να τη μεταλαμπαδεύσει στους νεότερους φωτορεπόρτερ και τους δημοσιογράφους, δημιουργώντας αυθεντική σχολή.

«Φωτογράφισα τη γέννηση και το θάνατο, φωτογράφισα τις... φεγγαρόστρατες του Θερμαϊκού, φωτογράφισα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όλους τους καλλιτέχνες, όλες τις επίσημες - ιστορικές διοργανώσεις της πόλης, γεγονότα εντυπωσιακά, λαμπερά και θλιβερά» θυμόταν, μέχρι πρόσφατα, σε κουβέντες με παλιούς του φίλους και νεώτερους δημοσιογράφους που πάντα ήθελε να συναντά.

Με τη μηχανή του γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο και χρησιμοποίησε κάθε απίθανο μέσο - σκάλες, ελικόπτερα, δένδρα, ακόμα και μέσα σε άρμα μάχης μπήκε, για να αποτυπώσει στιγμές της πολιτικής και της αθλητικής επικαιρότητας.

Με τον αείμνηστο Δημήτρη Γουσίδη ταξίδεψε μέχρι το Ισραήλ για να καλύψει τον πόλεμο Ισραήλ - Αιγύπτου, αλλά και για να παρουσιάσει τη ζωή των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Κάλυψε τους Ολυμπιακούς της Σεούλ, της Ατλάντας, της Βαρκελώνης και της Αθήνας, ενώ ατελείωτη είναι η λίστα με τις φωτογραφίες των διαφόρων καλλιτεχνών που έχει τραβήξει.

Έφυγε πλήρης ημερών. Και στη Σαλονίκη, οι φίλοι του γελάνε με τα αστεία και τις τρυφερές πλάκες που θα σκαρώνονται τώρα με την «αρκούδα»- το παρατσούκλι που του΄ μεινε αμανάτι από τη Μακρόνησο επειδή κυκλοφορούσε διαρκώς με κοντομάνικο- τον δημοσιογράφο Δημήτρη Γουσίδη, τον καρδιοχειρουργό Παναγιώτη Σπύρου, και τον επιχειρηματία και παλαίμαχο αθλητή Ανέστη Πεταλίδη, τους φίλους του που είχαν φύγει νωρίτερα.