«Παπαριές! Αν δεν είχα τα παιδιά μου, θα σου ΄λεγα…» δηλώνει απειλητικά χθες βράδυ ο φίλος μου ο εορτάζων Βαγγέλης. Ποιος να επωμιστεί τα άχθη του διπλανού;.. Η στεναχώρια για πολλούς ανθρώπους έχει γίνει σήμερα ρουτίνα. Παλαιόθεν Καζαντζιδικός και Παόκι, ξέρω στωικά κι από πρώτο χέρι, ότι η αδικία μας κυβερνάει.
Όμως αυτό, δεν είναι βαρειά μοίρα. Δεν υπάρχει μεταφυσική στο άδικο. Δεν είναι ειμαρμένη.

Θα τους γαμήσουμε το σπίτι στο μεταξύ, πιστεύω, όλων αυτών που ζούνε στις… «υψηλές εξασθενήσεις» και τα «μουχρωμένα φωτοστέφανα», σαν να οδηγούμε εμείς οι υπόλοιποι μαλάκες, αενάως στις στροφές της Ελασσόνας κι αυτοί να πίνουνε μετά, στην φθαρμένη υγεία μας.

Είμαστε στο περιθώριο, επειδή, συναινέσαμε πρόθυμα στην παρακμή. Κι όχι γιατί μαζί τα φάγαμε με τον Θεόδωρο Πάγκαλο και μας κάτσανε στο λαιμό τα ψαροκόκκαλα των Πολιτιστικών Πρωτευουσών ή των ΕΣΠΑ. Πες, ότι υπήρξαμε δαίμονες, κομπορρήμονες και απόμακροι αλαζόνες. (Όλο στερητικά  είμαστε εμείς οι Βόρειοι, λέει μια ψυχή...) ΠΑΣΟΚους, όμως,  δε μας είπε ποτέ κανείς, ατιμώρητα…Αλλά, αυτή η «εξαγορασμένη ηθική»ορίζει δυστυχώς τώρα τη ζωή μας

Κρίμα που ο κόσμος, χρειάζεται την εξαναγκαστική απειλή των θεών για να φτάσει να πει κάποτε τρομαγμένος, ότι είναι ελεύθερος. Κρίμα που πάψαμε να διατηρούμε τις αμφιβολίες μας, κουβαλώντας ασήκωτα φορτία μέσα σε τούτην την πνιγηρή χώρα κι αυτοκαταστρεφόμαστε με ευφάνταστους τρόπους, εμείς οι αμήχανοι αυτόχειρες, εξαιτίας της προχειρότητας των παρακατιανών πολιτικών και των ταραγμένων πλέον,  πνευμάτων ημών και πάει λέγοντας... 

Τα σημαντικά, λίγο- πολύ, έχουν ειπωθεί από αυτούς που στα Οικονομικά κατέχουν κάτι περισσότερο από τα δικά μας κολλυβογράμματα. Θα ξανασηκωθούμε, ωστόσο, λέω απ΄ τη λάσπη. 

Απλώς, αυτός ο κόσμος, για την ώρα, δεν είναι στη θέση του.

Γιώργος Αρβανίτης