Σε περίπτωση λοιπόν που βαρέθηκες την πεπατημένη, το Παγκράτι αποτελεί σίγουρη επιλογή για όσους θέλουν να ανακαλύψουν νέα στέκια και να χαθούν στους δρόμους τους. Παραδοσιακά καφενεία που «αναστήθηκαν», ταβέρνες ανοιχτές, κέφι και εστιατόρια με συνταγές από όλο τον κόσμο είναι ότι εξασφαλίζεις εκεί. Περπατώντας στους δρόμους του Παγκρατίου συνειδητοποιείς ότι η όψη της γειτονιάς δεν έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, μια που η μεγάλη ανοικοδόμηση κρατάει εδώ από τις δεκαετίες '60 και '70. 

Το Παγκράτι έχει μια τεράστια ιστορία. «Το Παγκράτι ονομάστηκε έτσι είτε λόγω της ύπαρξης σε εκείνη την περιοχή κατά την αρχαιότητα του ιερού του Παγκρατίου Ηρακλέους είτε λόγω ενός μοναχού Παγκρατίου που έζησε σε μία από τις εκκλησίες του Παγκρατίου κατά την Τουρκοκρατία» αναφέρει η online εγκυκλοπαίδεια wikipedia. Στα μέσα του 20ου αιώνα μάλιστα γνώρισε τεράστια άνθηση. «Το Παγκράτι από παλιά ανέδυε ένα μοναδικό άρωμα. Φημίζονταν για τα ωραία μαγαζιά, τα θέατρα και όλα αυτά που έδιναν λάμψη στην περιοχή. Αν κάποιος ήθελε να επισκεφτεί τα καλύτερα ουζερί της Αθήνας, τότε σίγουρα έπρεπε να έχει πάει στο Παγκράτι», λέει στο penna ο κ. Λεωνίδας, ο οποίος ζει στην περιοχή από τα γεννοφάσκια του, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Μάλιστα συμπληρώνει πως δεν είναι τυχαίο που μεγάλα ονόματα της Ελλάδας επέλεξαν αυτή τη γειτονιά για να περάσουν ένα μέρος της ζωής τους. Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Γιώργος Σεφέρης είναι δύο από τις πλέον εμβληματικές μορφές της περιοχής.

Τη δεκαετία του ’00 η ανάπτυξη της περιοχής δεν ήταν η ίδια, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα. Πώς έγινε το δυναμικό come back της περιοχής, καθιστώντας τη στις μέρες μας έναν από τους πιο στιλάτους προορισμούς των Αθηνών; «Ο λόγος που το Παγκράτι είναι τόσο αγαπητό είναι γιατί καλύπτει όλα τα γούστα. Τα μαγαζιά του έχουν ταυτότητα και ο κόσμος του είναι απλός», εξηγεί η 26χρονη Χρύσα, κάτοικος και αυτή της περιοχής. Στο Παγκράτι μπορείς να πας αν θες ποτό, αν θες καλό φαγητό, ακόμα κι αν είσαι παλαιάς κοπής και βγαίνεις με ρετρό διάθεση. Όπως παράλληλα επισημαίνει, το Παγκράτι είναι όμορφο γιατί είναι κέντρο και απόκεντρο. Έχει δηλαδή τον κόσμο του κέντρου, βρίσκεται τόσο κοντά του, από την άλλη όμως διατηρεί το χαρακτήρα που πρέπει να έχει μια γειτονιά.

«Αν με ρωτήσεις να σου πω ποια γειτονιά της Αθήνας ξεχωρίζω, θα σου πω το Παγκράτι. Το αστείο είναι πως δεν μένω καν εκεί, αλλά έχω σκοπό να μετακομίσω άμεσα, γιατί γενικά μου αρέσει να γυρίζω. Την πλατεία Βαρνάβα την ανακάλυψα πριν χρόνια. Τότε σκέφτηκα πως εκεί θα ήθελα να μείνω τα επόμενα χρόνια. Είναι ζωντανή περιοχή, ακούς παιδιά έξω να παίζουν, γυναίκες να μουρμουράνε στις γειτονιές. Το δεύτερο αγαπημένο μου σημείο είναι ψηλά στη Φιλολάου. Όποτε βρω ευκαιρία, τρέχω πάλι εκεί», περιγράφει από την άλλη ο Αναστάσης που θέλησε να μας μιλήσει για την αγαπημένη του περιοχή.

Tο Παγκράτι αποτελεί σίγουρη επιλογή για όσους θέλουν να ανακαλύψουν νέα στέκια

Ο Ελευθέριος Σκιαδάς είχε γράψει για το Παγκράτι: «Το Παγκράτι, τέλη 1930, φάνταζε ως η πλέον οργανωμένη γειτονιά· η Γούβα, ο Βύρωνας, η Καισαριανή, ο Κοπανάς, εκεί ψώνιζαν, περπατούσαν, γλεντούσαν. Είχε θέατρο, κινηματογράφους, κέντρα, μπαρ, ταβέρνες, ουζερί, μουσική, κοσμική κίνηση.

Πρώτο κέντρο, στη λεωφόρο Υμηττού, το καφεζυθοπωλείο «Ποσειδών» του Εμμ. Τακορώνη, φημισμένο για τους ανατολίτικους μεζέδες και τους ναργιλέδες του, μεταξύ προσφυγιάς και παλαιοελλαδίτικου πληθυσμού. Δίπλα το στραγαλοποιείο Μουσιάδη, απέναντι το ζυθοψητοπωλείο «Αφθονία» του Γ. Μπενέκου, το οινοζυθοψητοπωλείο «Χρυσή Αυλή» του Γ. Καρανάσου, αλλά και το ουζερί «Κορδελιό» του Β. Λεονταρίδη ―που θύμιζε παλιούς καημούς στους Μικρασιάτες πελάτες του― και ένα από τα παλαιότερα καφενεία, του Παναγιώτη Κόκκοτα, το οποίο διανυκτέρευε.

Η ίδια λεωφόρος καταγραφόταν ως το μεγαλύτερο νυφοπάζαρο των Αθηνών! Το βραδάκι πλημμύριζε συντροφιές κοριτσιών και νεαρών δανδήδων και ο… πόλεμος άρχιζε. Η «ντεμουαζελίτσα» οπλιζόταν με τουαλέτα, μακιγιάζ, χάρη και κομψότητα. Βόλτες, πειράγματα, φλερτ. Και δεν ήταν λίγες οι γνωριμίες που κατέληγαν σε γάμο. Κατεβαίνοντας ο κομψός κινηματογράφος «Παλλάς», πιο κάτω η ταβέρνα «Τρεις Πιπεριές» του Γ. Θωμά και στην πλατεία το Λαϊκό Θέατρο Παγκρατίου.

Εκεί το 1930 έδινε παραστάσεις ο νέος θίασος αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Βασιλικού ―κατόπιν Εθνικού― Θεάτρου. Εκεί και ο δεύτερος κινηματογράφος, το «Τιτάνια» και το Χοροδιδασκαλείο Νιόνιου Δρακόπουλου. Στο Άλσος Παγκρατίου η Παιδική Χαρά συγκέντρωνε παιδόκοσμο, ενώ το μοναδικό κέντρο εκεί διαχειρίζονταν οι Αφεντάκης, Στραβόλαιμος και Κομιτόπουλος. Η δυναμική της περιοχής φαινόταν και από τα υποκαταστήματα όλων των μεγάλων τραπεζών και τα πέντε φωτογραφεία (Σκανάτοβιτς, Κλημίδη, αδελφών Παληού, Κακούλη και Μαχαίρα)! Άφθονα ήταν και τα καταστήματα «της περμανάντ» (κομμωτήρια). Πόσοι άραγε φαντάζονταν ότι η περιοχή που είχε μόνο ένα καφενείο για κυνηγούς θα εξελισσόταν στη γειτονιά που γνωρίζουμε σήμερα;»