ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ, Τάσος Λειβαδίτης

«Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί,

 το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς,

 το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου και αυτόν και το χαμόγελο

 σου, η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες

 πράξεις που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, το

 ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης

 αφανέρωτης που την κρύβεις με επιμέλεια για την μεγάλη ώρα,

 και μαζί η πικρή υποψία πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη

 η μεγάλη ώρα δε θα ‘ρθει ποτέ…»

Πήτερ Παν ή το θλιμμένο παιδί, Kathleen Kelley-Laine

«Είναι πολύ δύσκολο για ένα ανθρώπινο όν να μεγαλώσει, γιατί χρειάζεται να εγκαταλείψει μια φωλιά όπου αισθάνεται καλά.

Μια μέρα παρατηρούσα μια σκιουρίνα την ώρα που μάθαινε στο μικρό της να πηδάει από δέντρο σε δέντρο. Είχε βρει το κόλπο: έτριβε τη ρώγα της στη μύτη του μικρού, κάνοντάς το να πιστέψει ότι θα το θηλάσει, έπειτα πηδούσε σ’ ένα κλαδί, κάθε φορά και λίγο πιο μακριά. Το μικρό έτρεμε απ’ το φόβο του, αλλά η επιθυμία για το ζεστό γάλα της μητέρας του, του έδινε τελικά το κουράγιο να την ακολουθεί στα κλαδιά, όλο και ψηλότερα…»

Η δυναμική της Δημιουργίας, Antony Storr

«Η εικόνα μας για το δημιουργικό άτομο, παίρνει βαθμιαία τη μορφή ενός ανθρώπου που διαθέτει μάλλον έναν ασυνήθιστο συνδυασμό χαρακτηριστικών, παρά  κάποιο ιδιαίτερο προτέρημα. Η ένταση που αναπτύσσεται, ανάμεσα σ’ αυτές τις αντιθέσεις είναι εκείνο που προσφέρει την κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία. Έχουμε επιβεβαιώσει , με σοβαρά στοιχεία, ότι το δημιουργικό άτομο χρειάζεται τόσο μια ασυνήθιστη πρόσβαση στον εσωτερικό του κόσμο, όσο και έναν ισχυρό ή τουλάχιστον επαρκή βαθμό ελέγχου για να συγκρατεί και να αξιοποιεί ό,τι βρίσκει εκεί  μέσα»

Ανακαλύπτω πως πέρα από την τόνωση και την καλύτερη διάθεση που μου δημιούργησαν η παρέα με τα βιβλία, νοιώθω συνάμα πως ήδη από μόνα τους αποτελούν μια κεντρική δομή του γρίφου του puzzle. Σαν να διώχνουν αυτά τα κομμάτια των βιβλίων τον φόβο, τον θυμό, το πάγωμα της ελπίδας, να απαλύνουν το βασανιστήριο της ασάφειας, το σπάσιμο των ορίων, τα διπλά μηνύματα και το πάγωμα της ενεργητικής αντίδρασης μπρος στην τραυματική εμπειρία της κρίσης.

Κεντρικός παθογόνος ιστός της κρίσης, είναι η απομάκρυνση από την πραγματικότητα. Παρότι η πραγματικότητα είναι συχνά ματαιωτική, ωστόσο, η κατανόησή της είναι η μόνη δυναμική προσέγγιση στην ελευθερία σκέψης και δράσης.

Περικυκλωμένοι λοιπόν από διπλά μηνύματα ή ακόμη και πολλαπλά (όταν το ένα αναιρεί το προηγούμενο και vice versa) ντοπαρισμένοι από ψευδείς ελπίδες και προσδοκίες (γνωστή χυδαία τέχνη των λαϊκιστών) ατενίζοντας μια παράνοια που μας κόβει την αντίδραση, αισθανόμαστε ευάλωτοι και μόνοι, αβοήθητοι , οργισμένοι, διαψευσμένοι, ανεπαρκείς και βαθειά ματαιωμένοι.

Η επικέντρωση λοιπόν στην κρίση και τα αίτιά της, αλλά με το βλέμμα στο παρελθόν και το ετερομορφικό ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ, τελικά φλερτάρει με την παλινδρόμηση και μας αποδυναμώνει.

 Όμως ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ αυτά τα κομμάτια του puzzle έρχονται να μας αφυπνίσουν και απέναντι στο Διπλό Μήνυμα να διεκδικήσουμε την σαφήνεια, το σπάσιμο των ορίων να αντικρούσουμε εν τέλει με δομή, με νόημα και περιεχόμενο.

Ναι, στην αντοχή στη ματαίωση λοιπόν ως ώριμη στάση ζωής, όχι όμως στην δουλική προσαρμογή σε ματαιώσεις που μας κατακερματίζουν ως άτομα, κοινωνικές ομάδες και κοινωνία. Άρα, στην ύπαρξη παθογένειας, αντιπαραθέτουμε τις υγιείς πλευρές μας που πάντα παλεύουν σαν μόνιμοι ανοικτοί φάροι επαναπροσδιορισμού και ενσυναίσθησης στο υπαρξιακό και κοινωνικό μας ταξίδι.

Ποιες άραγε είναι αυτές οι υγιείς πλευρές μας, θα με ρωτάγατε, ίσως και ειρωνικά. Είμαι σίγουρη πως βαθειά μέσα σας, αναγνωρίζετε πως οι αξίες της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, της εγκαθίδρυσης της ελπίδας, του κόπου, της δημιουργικότητας, της συναδελφοσύνης, της υγιούς ταπεινότητας και της υπόταξης του ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ είναι η δική μας συμβολή, για γερή και ανοσοποιητική απάντηση στην σημερινή παθογένεια.

Μια οικεία και πολύτιμη φράση που χρησιμοποιώ στον θεραπευτικό μου ρόλο αλλά, και στην ζωή μου είναι η επανεκπαίδευση του εγώ εν δράσει, μέσα σε σθεναρό στερέωμα κοινωνικών αξιών και δυναμικών οραμάτων.

Τελειώνοντας, μου έρχεται στο νου, η συμβολική παραβολή του Σοπενχάουερ για την ανθρώπινη ανάγκη για σχέση.

“ Οι σκαντζόχοιροι στην παγωνιά προσεγγίζουν ό ένας τον άλλο τόσο που τελικά ματώνουν και αντανακλαστικά απομακρύνονται, παγώνουν και ξανά πλησιάζονται και ξανά ματώνουν και φεύγουν”. Αυτή όμως η κίνηση καταπολεμά και τον θάνατο και την παγωνιά.

Ας είμαστε γεροί και τρυφεροί τεχνίτες της ζωής.

Στο επανιδείν!

* Η Ελένη Ν. Γύρα, είναι 

Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια

(Πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Αντιμετώπισης- Διονυσίου Αιγινήτου 7 Ιλίσια.

Τηλ/ Fax: 210- 72.92.000.

E- mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)