Για την εξέλιξη αυτή, που έδωσε ιδιαίτερο χρώμα στη νέα κυβερνητική σύνθεση, ευθύνη και μάλιστα κορυφαία, όση και η θέση του, έχει ο πρωθυπουργός που τράπηκε σε άτακτη φυγή μπροστά στο ευλύγιστο πείσμα της πολύπειρης Ιεραρχίας, η οποία επιμένει να διεκδικεί το μερτικό της στην άσκηση της κοσμικής εξουσίας και πέταξε το γάντι στην Πολιτεία, προτείνοντας ουσιαστικά έναν νέο διχασμό με την προκήρυξη δημοψηφίσματος. (σ.σ: φανταστείτε για λίγο το θέαμα, μιας καταρρέουσας χώρας, την οποία θα διέτρεχαν φλογισμένοι ρασοφόροι περιφέροντας ράκη Αγίων και κάνοντας χριστεμπόριο με ιερά κειμήλια του Αγίου Όρους για να ξεσηκώσουν το λαό ότι απειλείται με αφελληνισμό. Ο μνημονιακός αφελληνισμός της Ελλάδας, δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαιτέρως…).

Οι δημοσκοπικές διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα, είναι άλλωστε προς τα δεξιά και αυτές κάπως έπρεπε να στεγανοποιηθούν…

Ατομική ευθύνη όμως, έχει και ο ίδιος ο Φίλης με τα ανιστόρητα επιχειρήματά του, όταν κατηγόρησε συλλήβδην τον απλό κλήρο για συνεργασία με τις κατά καιρούς δυνάμεις κατοχής στη χώρα (Ναζί, Χούντα κλπ) εκδηλώνοντας έναν ανυπόφορο αντικληρικαλισμό, που ανθεί μονάχα στα θερμοκήπια της κοσμοπολίτικης και αμέριμνης Αριστεράς. 

Η πολιτική του μοίρα, αφήνει προφανώς αδιάφορους τους πολίτες που έχουν να αντιμετωπίσουν τα σκληρά προβλήματα επιβίωσης. Ο κ. Φίλης, ως μη όφειλε, άνοιξε έναν περιττό μέτωπο με όρους θεάματος και προσωπικών πολιτικών στοχεύσεων- επιβεβαιώθηκαν αυτοί παρεμπιπτόντως στο κομματικό Συνέδριο όπου αναδείχθηκε δεύτερος σε ψήφους στη νέα Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ- που άφησε ανέπαφη την ουσία.

Ποια είναι αυτή; Ότι δύο αιώνες αφότου, στον απόηχο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 καθιερώθηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος και η διοικητική της αυτοτέλεια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο χωρισμός της Εκκλησίας από την Πολιτεία, παραμένει ένα αδικαίωτο αίτημα, γεγονός που συνιστά αυτόχρημα, βαρειά τροχοπέδη στον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. 

Δυστυχώς μικροκομματικοί υπολογισμοί που υποκύπτουν στην «πολιτική επιρροή του Άμβωνα» στα πιο αναχρονιστικά ακροατήρια της κοινωνίας, εμποδίζουν μια διακομματική συμφωνία, ώστε το πρόβλημα να τεθεί και να λυθεί οριστικά στο πλαίσιο της επόμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης.  

Τα υπόλοιπα που ακούγονται περί δήθεν «δεξιού» Χριστόδουλου και επίσης δήθεν «μετριοπαθούς» Ιερώνυμου του Β΄ ο οποίος μάλιστα «ξένισε» με το εύρος των αντιδράσεών του, λέγονται από όσους δεν γνωρίζουν τα interna corporis της Ιεραρχίας και προσεγγίζουν ευκαιριακά και με όρους εντυπώσεων κάθε φορά τα γεγονότα…