Αυτοί, μπροστά στην ανάγκη, είναι έτοιμοι να ξεχάσουν και τ΄ όνομά τους, μ΄ απαντά ψύχραιμα. Εμείς καρντάσι και τον Διάβολο ακόμα τον σώζουμε από την ασιτία. Κι έτσι η ζωή, μας συναρπάζει. Και πέφτουνε μετά, οι αφιλόξενοι άνθρωποι, στην άδοξη τάφρο της κοινοτοπίας. Και δεν είναι θέμα Νοτίων και Βορείων…

Ε, λέω κι εγώ…Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, εμείς οι Μακεδόνες, τουλάχιστον, υποβαστάζουμε τον άνθρωπο την ώρα που τον γνέφει το κενό. Φύγαμε νωρίς για τα ξένα, σαν για να ζητήσουμε νέα επίθετα στην δυστυχία. Κανένας δεν μας συντρέχει...

Ναι, αλλά, πάντως,είμαστε, όσοι είμαστε, με τη μαγκιά μας, μέρος του σύμπαντος, μου ξαναλέει αυτός. Είμαστε ρε τρελέ, μάρτυρες μιας άχρονης δικογραφίας- κωμικής και άγιας-  που καταρρέει στην Εθνική Οδό, έξω απ΄ την Κατερίνη, για να σου κάνω το χατήρι, μπροστά στα πόδια μας…

Δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα ρόδινα, του επισημαίνω, σαν για να τον κρατήσω κάτι παραπάνω. Ούτε και να΄ μαστε τόσο μετριοπαθείς. Άνθρωποι σαν κι εμάς, έχουνε πάντοτε την δυνατότητα να καταστραφούν, έξω απ΄ την είσοδο οποιασδήποτε πόλης...

Στρίψε ένα ακόμα Γιωργάκη μου, μου λέει κουρασμένος. Περάσαμε καλά το Σάββατο;

Καλά ήταν ρε Νίκο. Ώσπου κράτησε.