Ο Jim Malamas, έχοντας στενή συνεργασία με τέσσερα ολόκληρα εργοστάσια στη Σαγκάη προμηθεύεται δεκάδες φέρετρα τα οποία στη συνέχεια πουλά σε γραφεία τελετών ή άλλους εμπόρους χονδρικής. Όπως εξηγούν οι ειδικοί, στη χώρα η εν λόγω δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα επικερδής ενώ από αυτή διακινούνται υπέρογκα ποσά.

Το μοντέλο της επιτυχίας και οι δυσκολίες της αρχής
Η πρώτη ονομασία που ο επιχειρηματίας έδωσε στην εταιρεία του ήταν American Casket Enterprises, ενώ στη συνέχεια η επιχείρηση έλαβε το όνομα που έχει και σήμερα, δηλαδή “ACE Funeral Products”. Ο Malamas ποτέ δεν είχε υπαλλήλους να εργάζονται γι' αυτόν, ενώ ακόμα και σήμερα διαχειρίζεται την επιχείρηση του μέσα από laptops, ipads και άλλες παρόμοιες συσκευές. Το πρώτο τρίμηνο των εργασιών το 2005 τα έσοδα του Malamas άγγιξαν τα 60.000 δολάρια, ενώ την επόμενη χρονιά εκτινάχθηκαν στα 750.000 δολάρια για να καταλήξουν το 2008 στα 3 ολόκληρα εκατομμύρια.

Το ταξίδι ωστόσο προς την κορυφή πάντα επιφυλάσσει κινδύνους και εμπόδια που θα αναδειχθούν. Ο νόμος στις ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στους συγγενείς των θανόντων να επιλέξουν το δικό τους φέρετρο το οποίο θα πρέπει να δεχτεί ο ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών, ο οποίος προφανώς θα έχει ζημία. Παράλληλα, οι παραγγελίες φερέτρων μέσω του διαδικτύου, οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποτέλεσαν ακόμα μια τροχοπέδη στα επιχειρηματικά σχέδια του Malamas αλλά και όλων των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνταν ανάλογα.

Αξίζει να σημειωθεί στο πλαίσιο αυτό, πως ακόμα και οι υποστηρικτές των εισαγωγών από την Κίνα παραδέχονται πως στην αρχή τα προϊόντα που έφταναν ήταν χαμηλής ποιότητας, κάτι το οποίο φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού...Τα χρώματα των ξύλων ήταν θαμπά ενώ φτωχή ήταν και η υφή των υφασμάτων. Οι απώλειες κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στον Ατλαντικό ήταν επίσης αρκετές καθώς τα κουτιά με τα φέρετρα δεν ήταν κατάλληλα προστατευμένα. Ακόμα και οι εισαγωγές του Malamas, όπως ο ίδιος παραδέχεται, δεν ήταν ιδιαίτερα καλής ποιότητας. Σήμερα οι κατασκευαστές σε όλο τον κόσμο εργάζονται σκληρά για την όσο τη δυνατόν πιο άρτια παραγωγή φερέτρων.

Παλαιότερα αρκετοί ιδιοκτήτες γραφείων τελετών, αισθανόμενοι την υποχρέωση να υποστηρίξουν την εγχώρια αγορά ώστε να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, προτιμούσαν τα προϊόντα των τριών μεγάλων εταιρειών της χώρας και όχι των εισαγόμενων. Ωστόσο, όλα έχουν και το όρια τους. Τοποθετώντας δύο φέρετρα το ένα δίπλα στο άλλο, ένα κινέζικο και ένα αμερικανικό, οι πελάτες διέκριναν απλά δύο ξύλινα κουτιά, μόνο που το ένα ήταν αρκετά φθηνότερο. Ύστερα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, προέκυψε πως το 70% των οικογενειών επέλεγαν τα εισαγόμενα φέρετρα.

Ο Jim Malamas κατά τη διάρκεια της πορείας του υπέστη ισχυρό πλήγμα τόσο από τον ανταγωνισμό των ισχυρότερων εταιρειών όσο και από την απόρριψη που δέχθηκε από τα μέλη της ίδιας του της οικογένειας, εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε. Ο ίδιος αναγκάστηκε να πληρώσει υπέρογκα πρόστιμα και κλήθηκε να ξεπεράσει προκλήσεις που ποτέ δεν είχε φανταστεί. Τα γεγονότα του κόστισαν ψυχολογικά, εξηγεί ο ίδιος μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό.

Αισιοδοξία για το μέλλον
Αυτή την ώρα η βιομηχανία φερέτρων παρουσιάζει κοινά στοιχεία με αυτά του 2005. Τα εισαγόμενα από την Κίνα προϊόντα αντιστοιχούν σε ποσοστό 5%, με βάση τα στοιχεία. Το 2013 τα κέρδη από τις εισαγωγές ξύλινων και μεταλλικών φέρετρων άγγιξαν τα 119,7 εκατομμύρια δολάρια. Μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο έχουν αναπτύξει συνεργασίες με το Μεξικό ενώ σύμφωνα με τους ειδικούς του κλάδου θα σημειωθεί αύξηση μέσα στα επόμενα χρόνια.

Όσον αφορά το Jim Malamas; Δεν ανησυχεί για τίποτα. Κάνει μονάχα όνειρα και αποτυπώνει στο χαρτί τα μελλοντικά του σχέδια. Περπατώντας με ένα καφέ στο χέρι, διαβάζοντας ένα βιβλίο, προσδιορίζει τις κινήσεις που θα αυξήσουν τα έσοδα του περαιτέρω, αφήνοντας τους αντιπάλους σε δεύτερη μοίρα. Χαριτολογώντας, τέλος, συμβουλεύει τους δικούς του ανθρώπους να μην κλάψουν στην κηδεία του, την οποία έχει φανταστεί... ως ένα μεγάλο πάρτυ!