Τα γεωπολιτικά συμφέροντα έχουν μπερδευτεί και σε αυτές τις συνθήκες οι James Bond όλου του κόσμου κάνουν πάρτι.

Μπορούμε να θεωρούμε σχεδόν δεδομένο, οτι ακόμη και οι κυβερνήσεις εκπλήσσονται με τις εξελίξεις, που ξεπερνούν σε περιπλοκότητα ακόμη και τα πιο συναρπαστικά κατασκοπευτικά θρίλερ της μεγάλης οθόνης. Και το βέβαιο είναι οτι δεν υπάρχει πολίτης παγκοσμίως που να έχει σαφή εικόνα του τι γίνεται στη Συρία και στην Τουρκία αυτή τη στιγμή. Πολλοί φυσικά θεωρούν οτι γνωρίζουν το θέμα αλλά στην καλύτερη περίπτωση αντιλαμβάνονται μόνο μια εκδοχή του, την εκδοχή που τους φαίνεται πιο λογική ή πιο βολική. Στην πραγματικότητα ούτε οι διεθνείς αναλυτές και μάλιστα οι πιο έμπειροι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς παίζεται και με ποιό τρόπο.

Τα ερωτηματικά πχ για το “πραξικόπημα” στην Τουρκία παραμένουν. Με αφορμή όμως αυτό το “πραξικόπημα” ο Ερντογάν ξήλωσε ολόκληρη την ηγεσία της χώρας σε όλους τους τομείς, από το Στρατό μέχρι την Παιδεία και τον Τύπο.

Στη συγκεκριμένη χθεσινή υπόθεση, η σχέση Ρωσίας και Τουρκίας δεν φαίνεται να κλονίστηκε από τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη, αλλά ποιός περίμενε οτι αυτό θα συμβεί; Θα μπορούσε μάλιστα ένας ευφάνταστος σεναριογράφος να υποστηρίξει οτι έγινε αυτή η δολοφονία για να συσφιχθούν οι εύθραυστες και εντελώς ευκαιριακές σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών. Ήδη ανακοινώθηκε οτι Ρώσοι ειδικοί θα πάνε στην Τουρκία και θα εξετάσουν όλα τα σχετιζόμενα με τη δολοφονία, προκειμένου να βρούν “ποιός καθοδηγούσε τον δολοφόνο” όπως είπε ο Πούτιν.

Όταν λοιπόν η κατάσταση είναι τόσο μπερδεμένη, οι επιδιώξεις ασαφείς και ρευστές, οι συμμαχίες εύθραυστες και συγκυριακές και οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι τόσοι πολλοί, κάπου πολύ άσχημα θα καταλήξει αυτή η ιστορία. 

Και καθώς εμπλέκονται διαρκώς στο παιχνίδι και χώρες εκτός Μέσης Ανατολής αφού πραγματοποιούνται ισλαμικές επιθέσεις στις πρωτεύουσες της Δύσης, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο και σε επίπεδο Κοινής Γνώμης. Οι δημοκρατικές αξίες χάνονται μέσα στο σκοτάδι του φόβου των τυφλών επιθέσεων, τα εθνικιστικά κινήματα ενισχύονται και ο κόσμος μοιάζει να τραβάει ένα δρόμο γενικευμένης σύγκρουσης που ουδείς γνωρίζει που θα καταλήξει. Όπως ουδείς γνωρίζει και ποιός τον έχει σχεδιάσει και χαράξει αυτόν τον δρόμο.

Σήμερα, είμαστε ακόμη και νοιώθουμε, "νησίδα  σταθερότητας και ασφαλείας". Ποιός μας λέει οτι αύριο δεν θα μπλεχτούμε και εμείς "κατά λάθος" στην γεωπολιτική σκηνή της Μέσης Ανατολής; Αν δεί κανείς τον χάρτη, πώς ξεκίνησε και πού κατέληξε η "Αραβικη Άνοιξη", αν κοιτάξει τα κομμάτια του ντόμινο να πέφτουν το ένα μετά το άλλο προχωρώντας από τα Δυτικά στα Ανατολικά και μετά στα Βόρεια, θα δεί οτι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, πλήν της Ελλάδας και της Κύπρου. (Μια και το έφερε η κουβέντα βρισκόμαστε μπροστά και σε μια ¨λύση" του Κυπριακού τον Ιανουάριο, που μάλλον δεν θα μας πολυαρέσει και που ενδεχομένως να μας εμπλέξει έστω και "κατά λάθος" με την Τουρκία). Άσε και το προσφυγικό που "πονάει" όλη την Ευρώπη και που αναγκαστικά μας εμπλέκει μέχρι το λαιμό.

Πώς φαντάζονται ορισμένοι την ρήξη με τους Ευρωπαίους υπό αυτές τις συνθήκες και σε αυτή τη γεωπολιτική γειτονιά, απορώ.

Που καταλήγει όμως τελικά όλο αυτό το απίστευτα σκληρό και απάνθρωπο παιχνίδι με τις εκατόμβες νεκρών στη Μέση Ανατολή και με όλες τις δυνάμεις του κόσμου να συμμετέχουν; Σε γενικευμένο πόλεμο; Οι γενιές μας ούτε που μπορούν να το φανταστούν αυτό, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, όλοι το απεύχονται. 

Εγώ απλώς θέτω ένα ερώτημα, πιο πολύ στον εαυτό μου, αφού ούτως ή άλλως κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει:

Αν αυτές οι συνθήκες δεν οδηγούν σε πόλεμο, τότε ποιές οδηγούν; Ήταν χειρότερα τα πράγματα πριν από τους μεγάλους πολέμους της Ιστορίας; Υπήρχαν μεγαλύτερες αφορμές και σημαντικότερες αιτίες; Ίσως κάποιοι ιστορικοί μπορούν να προσεγγίσουν μια απάντηση.

Πηγή: reporter.gr