Το αφήνει να κάνει τον κύκλο του, να ωριμάσει. Κάπως έτσι έρχεται η αποδαιμονοποίηση όλων όσων του προκαλούν τη μελαγχολία. Δυο τρεις μέρες αναλαμπή και πάλι από την αρχή. Μια παραίτηση από την καθημερινότητα, οι ίδιες άσχημες σκέψεις. Όχι πάλι, σκέφτεται.

Αναμοχλεύει, ψάχνει αιτίες και λόγους. Μεγάλωσε. Ωρίμασε. Έχασε τη λάμψη του κι έμεινε μονάχα με τις εμπειρίες σαν τελευταίο οδηγό ζωής. Η ζωντάνια θέλει και το επόμενο της. Την κινητοποίηση. Εκεί το χάνει και γυρνά πίσω. Αναμοχλεύει θεωρίες και αποφθέγματα ζωής μπας και αλλά δεν… Βαρέθηκε την κατήφεια στα πρόσωπα των άλλων.

Ανησυχία για το σήμερα, το αύριο, το χτες. Νεύρα, άγχος. Άγχος και πάλι νεύρα. Πού θα ξεσπάσει; Θα βρεθεί ένας σάκος του μποξ. Ακόμα κι αν είναι ο λάθος. Στο δρόμο, στο καφέ, στα φανάρια.

Οι καιροί δεν είναι πια οι ίδιοι. Ακόμα κι η χαρά του μένει στην επιφάνεια. Όσο προλάβει, πρόλαβε. Όσο έχει χρόνο. Σαν να έγινε ξαφνικά και το χαμόγελο είδος πολυτελείας που πρέπει να πληρωθεί με το ακριβότερο νόμισμα.

Τόσο φοβάται να γελά, έτσι που σκέφτεται πως στην επόμενη σκηνή μια σκέψη θα κάνει το γέλιο, κλαυσίγελο. Εκείνη η τραγική στιγμή που το συναίσθημα εναλλάσσεται κι η κωμωδία δίνει τη θέση της στο δράμα κι οι μάσκες του θεάτρου περιπλέκονται, υιοθετώντας μια μορφή που προκαλεί ζαλάδα.

H απάθεια που νιώθει για το πλήθος των σειρήνων που ακούει μέσα στη νύχτα τον τρομάζει. Επίθεση σε κάποια τράπεζα, άκουσε το θόρυβο. Κάποιος θα χάνει τη ζωή του μέσα σε ένα κρύο ασθενοφόρο, το μυαλό του δεν βαστά άλλη μιζέρια. Μπούχτησε. Και πονάει γι’ αυτό. Από παιδί κουβάλησε πολλά. Για πολλά. Αμέτρητα χρόνια.

Κ.Α.