Η τεξανή γέννημα θρέμμα ερμηνεύτρια ήταν η πλήρης ενσάρκωση της hippie αντικουλτούρας στη μουσική. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια δίπλα στην καρδιά της πετρελαϊκής αμερικανικής βιομηχανίας, στη συντηρητική κοινωνία του Πορτ Άρθουρ. Οι νότιοι συνήθιζαν να την αποκαλούν «Η μυρωδιά του Χρήματος». Ο πατέρας της εργαζόταν σε διυλιστήριο, ενώ η μητέρα της Ντόροθι άφησε την αγάπη της, το τραγούδι, για να αφιερωθεί στην οικογένειά της. Η παιδική ηλικία της Τζόπλιν είναι ειδυλλιακή, γράφουν όλα τα διεθνή μέσα αν διαβάσει κανείς για τη ζωή της. Όταν όμως έρχεται η εφηβεία τα πράγματα αλλάζουν. Η ίδια δεν τα βρίσκει με τις συνομήλικές της, βαριέται τις εμμονές των κοριτσιών της ηλικίας της.

Η Τζόπλιν ήταν η πρώτη που έβαψε τα μαλλιά της πορτοκαλί, η πρώτη που βγήκε με αυτούς που στη γειτονιά αποκαλούσαν αλήτες, λέει ο φίλος της, Τάρι Οόουενς. Η πρώτη που σήκωσε το χέρι στην τάξη ενάντια στους λευκούς συμμαθητές της για να καταδικάσει το ρατσισμό τους, γεγονός που την κατέταξε ανάμεσα στις πιο αντιπαθείς προσωπικότητες του σχολείου.

Στα 16 της χρόνια η επαναστάτρια άρχισε να εκφράζεται μέσα από τη μουσική, τη μόνη διέξοδο. Σχεδόν κάθε μέρα διέσχισε με τους «αλήτες» της γειτονιάς της τη γέφυρα του Πορτ Άρθουρ για να βρει «ανακούφιση» με Southern Comfort και μπλουζ στα μπαρ της Λουιζιάνα. «Τα μπλουζ έχουν μια ειλικρίνεια που έλειπε από την Πέγκι Λι», έχει πει η ίδια.

Σαν σήμερα 19 Ιανουαρίου το 1943 η Τζάνις Τζόπλιν γεννήθηκε για να αλλάξει τα δεδομένα στην ανδροκρατούμενη κοινωνία της ροκ σκηνής

Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίσεις τη Τζόπλιν είναι η φωνή της. Αυτή η βραχνή, ακατέργαστη παθιασμένη φωνή που έβγαζε από μέσα της, θυμίζοντας μας πως τελικά υπάρχει φωνή που μπορεί να εξωτερικεύει την ευαισθησία, το θρήνο, τη δύναμη, τη φλόγα. Στο πανεπιστήμιο του Όστιν εμφανίζεται χωρίς σουτιέν, ενώ η πανεπιστημιακή εφημερίδα τον Ιούλιο του 1962 γράφει: «Περπατά ξυπόλυτη, όταν το θέλει, φορά ρούχα Levi’s στο σχολείο, επειδή της είναι πιο άνετα και παίρνει παντού μαζί της την ώτοχαρπ, εάν θέλει να ακούσει μουσική. Το όνομά της είναι Τζάνις Τζόπλιν».

H Tζόπλιν δεν αντέχει άλλο το Τέξας και πηγαίνει στην Καλιφόρνια. Καταλήγει στο Σαν Φρανσίσκο, ενώ «αγκαλιάζει» τη σκηνή των «μπήτνικ» και τις αμφεταμίνες.  Ο πρώτος της έρωτας ακούει στο όνομα Τζέι Πι. Τον γνωρίζει στο μπαρ Coffee Gallery, εκεί που τραγουδά με την κιθάρα της. Εκείνος είναι χαρισματικός, αλλά και περίεργος…

Λίγα χρόνια αργότερα γυρίζει στο πατρικό ανακοινώνοντας πως είναι έτοιμη να κάνει πράξη το «αμερικανικό όνειρο» των γονιών της. Θα πάει στο κολέγιο, θα αρραβωνιαστεί τον Τζέι Πι, θα κάνει παιδιά και θα εγκαταλείψει το τραγούδι, τη μουσική. Τελικά όμως δεν τα καταφέρνει. «Το κορίτσι που όλοι στο σχολείο αποκαλούσαν εύκολη ερωτεύτηκε επιτέλους για να απογοητευθεί. Ένιωσε μόνη. Μια ζωή αναζητούσε την αγάπη και την αναγνώριση κάποιου. Και τώρα ήταν μόνη». Γρήγορα η επαναστατική προσωπικότητα θα επιστρέψει στην παλιά της ζωή, ανήμπορη να φέρει εις πέρας ένα σχέδιο που οι άλλοι είχαν επινοήσει για την ίδια.

Η Τζόπλιν τη μια πίστευε στον εαυτό και στις ικανότητές της και την άλλη πίστευε πως ήταν ένα σκουπίδι. Η ζωή της στα άκρα. Η γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή της ήταν η Πέγκι Κασέρτα: «Περάσαμε καλά. Κάναμε έρωτα πολύ. Δεν ήταν μια λεσβιακή σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Τα παγαίναμε καλά, ήμασταν νέες, άγριες και η μία ενδιαφερόταν για την άλλη», είχε πει για εκείνη.

Το περιοδικό «Rolling Stone» το 1969 την αποκαλεί «η Τζούντι Γκάρλαντ του ροκ». Της καταλογίζει συναισθηματική αστάθεια λέγοντας πως ένας Τζον Λένον ή ένας Μπομπ Ντίλαν δε θα είχαν ποτέ τις μεταπτώσεις της είτε στη σκηνή είτε στην τηλεόραση. Αυτό την πείραξε και το είπε σε μια συνέντευξή της με τον Ντέιβιντ Ντάλτον: «Μια γυναίκα που μπαίνει στη μουσική βιομηχανία έχει ήδη απαρνηθεί πολλά στη ζωή. Πρέπει να πει ‘όχι’ στην οικογένειά της, στους φίλους της, στη μητρότητα και να αφοσιωθεί μόνο και εξ ολοκλήρου στη μουσική. Η μόνη αγάπη είναι ανταπόδοση του κοινού. Κι αυτή η αγάπη είναι τόσο εφήμερη όσο ένα φιξάκι. Κάνεις έρωτα με 25.000 άτομα στη σκηνή και γυρίζεις σπίτι μόνη».

Πριν «φύγει», στις 4 Οκτωβρίου του 1970, πρόλαβε να αποκρυπτογραφήσει τον εσωτερικό της κόσμο και να τον εκφράσει αυθεντικά πιστή στις ρίζες της, κάτι το οποίο αν μη τι άλλο θωρείται ευλογία. H φωνή της συνδέθηκε με την ποίηση της ψυχής και τα αδιέξοδα μονοπάτια που επέλεξε να βαδίσει στη ζωή της. Την ευχαριστούμε για τα τραγούδια που μας χάρισε. Κλείνουμε με ένα από τα αγαπημένα μας.