Η δίωξη για κατάχρηση δημοσίων πόρων που ασκήθηκε την Τρίτη στον Φρανσουά Φιγιόν, τον υποψήφιο της γαλλικής Δεξιάς στις προεδρικές εκλογές, στο πλαίσιο της έρευνας που διεξάγεται για την υπόθεση της αργομισθίας της συζύγου του και των παιδιών του, είναι διδακτική για μας που…προσφέραμε τα φώτα στη Δύση.

Στις κανονικές αστικές Δημοκρατίες, έτσι δουλεύει αυτή η συνθήκη. Χωρίς πομπώδεις εκδηλώσεις, ούτε πολιτικοποίηση των πραγμάτων. Παραπέμπονται σε τακτικές δίκες οι πολιτικοί- άσχετο με το τι γίνεται μετά στα παρασκήνια…- και κάπως λογοδοτούν.

Η διαφθορά φυσικά- δεν έχουμε αυταπάτες- δεν εξαλείφεται έτσι… Και προφανώς δεν είναι σύμφυτη μόνο του Καπιταλισμού. Αν περιοριζόταν εκεί θα την είχανε αντιμετωπίσει και στην Σοβιετική Ένωση… Όμως ικανοποιείται σχετικώς το κοινό αίσθημα για απόδοση Δικαιοσύνης. Δίνουν κάποιες εξηγήσεις για το φαγοπότι μερικοί πολιτικοί αστέρες και συχνά, ορισμένοι την πληρώνουν.

Ώστε να περιορίζεται κάπως η αναίδεια. Στα μέρη μας, όπου, από τις εποχές της εμπάθειας πρυτανεύει το τριτοκοσμικό δόγμα του «Εθνάρχη» ότι «έναν πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, αλλά σπίτι του»,  έτσι και βγει η υπηρεσία του ΣΔΟΕ μια μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, θα μπορούσε χαλαρά να «συλλάβει»κάμποσους φοροφυγάδες από όσους πίνουν τον καφέ τους αραχτοί στα πέριξ οι οποίοι χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά και έχουν και βαρυσήμαντη άποψη για το γεγονός ότι «δεν φτιάχνεται το Ρωμαίϊκο»…

Όμως θα σηκωνόταν κομματικός κουρνιαχτός.

Γιατί απλά, δεν έχουμε κανόνες. Και όσοι «μαζί τα τρώνε», καταλήγουν σε άτυπες συνομολογήσεις ώστε να επιφυλάσσεται στους υπόπτους κατάχρησης ιδιαίτερη ευμένεια, προκειμένου να μην διασαλευθεί η νοσηρή ακινησία και χαλάσει το παραταξιακό παιχνίδι, πράγμα που ο κόσμος, όσο διεφθαρμένος κι αν είναι, το έχει προ καιρού προεξοφλήσει…

Αυτήν την απωθητική αντίληψη της αρπαχτής αποθέωσαν τα προηγούμενα συστήματα εξουσίας, την ίδια αφήνουν άθικτη και συντηρούν «με άλλους όρους» και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Αν.Ελλ κι έτσι αποκλείεται να καταλάβουμε ποτέ από πού μας ήρθε η σφαλιάρα των Μνημονίων κι ότι πρέπει μοναχοί μας να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.

Δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουμε σε εκείνο το παρασιτικό ΑΕΠ και τους αδικαιολόγητους μισθούς προηγούμενων δεκαετιών που δεν αντιστοιχούσαν στο επίπεδο παραγωγικότητας της Οικονομίας και οφείλονταν μόνο στην δυνατότητα ισχυρών συντεχνιών να επιβάλλουν τους όρους τους στα ισχυρά πολιτικά κόμματα, εξασφαλίζοντας προνόμια και οικονομικές απολαβές που στήριξαν μια εισαγόμενη κατανάλωση χωρίς αύριο. (σ.σ: Αμέτοχη δεν είναι καθόλου η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της γι΄ αυτήν την κατάντια…).

Επειδή αυτήν την απλή αλήθεια, δεν τη λέει κανένα κόμμα, μπορούμε στο μεταξύ να συμφωνήσουμε ξανά μεταξύ μας, ότι χωρίς δουλειά δε γίνεται να προκόψουμε. Άλλωστε μια μεγάλη ομάδα πολιτών που δεν βγήκε στη σύνταξη και το εφάπαξ στα 45 της, εργαζόταν και εργάζεται (όπως-όπως πλέον…) σκληρά και κατέχει από σκληρά βιοτικά ωράρια…  

Η χώρα έχει απίστευτο δυναμισμό. Και δυνάμεις που μπορούν να την βγάλουν από τη δίνη. Η μόνη που το αγνοεί εγκληματικά αυτό, μέχρι να πέσουμε-αν πέσουμε, γιατί ακόμα παίζεται…- στην αμετάκλητη παρακμή, είναι η πολιτική… «ελίτ» (με πολλά εισαγωγικά).

Γιατί το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η θλιβερή αναπαραγωγή της...