Υπάρχει κάποια ειδική κατηγορία εργαζομένων στη χώρα, οι οποίοι, είναι στην ουσία ανεπάγγελτοι. Έχοντας περάσει για λίγο από το σκληρό μεροκάματο, αντιλήφθηκαν ότι δεν τους συμφέρει, κι αποφάσισαν να γίνουν οι μάγοι της φυλής.

Έκτοτε, πουλούσαν και επιμένουν να πουλάνε επίσημη προστασία με το αζημίωτο και πλαστό συναδελφιλίκι και πατώντας πάνω στην αηδιαστική κομματική συναλλαγή, χτίσανε τα ιδιωτικά τους φέουδα στον δημόσιο τομέα τον οποίον έφτασαν κάποια στιγμή να συνδιαχειρίζονται με το πολιτικό σύστημα.

Πρωτοβάθμια ανάλυση θα πει κανείς και είναι έτσι. Όμως χάρη σε αυτές τις συντεχνίες που θέριεψαν καθ΄ οδόν και απέκτησαν χαρακτηριστικά Συμμορίας- ναι έτσι ακριβώς!- απλώθηκε με την ανοχή των μεγάλων κομμάτων (και το πλυντήριο των μικρότερων, μη γελιόμαστε…) ένας ασύδοτος μηχανισμός ατομικής σωτηρίας με δημόσιο χρήμα και περιφρόνησης του κοινού καλού, αρκεί «εμείς να΄ μαστε καλά αδερφέ μου»…

Σε αυτήν την ατμόσφαιρα θριάμβευσε η αναίδεια. Δεν είναι ότι μαζί τα φάγαμε. Είναι ότι οι Πάγκαλοι του κάθε καιρού, ενίσχυσαν αυτό το διαγούμισμα πόρων, την ώρα που η άλλη, η φιλότιμη Ελλάδα, παρακολουθούσε ντροπιασμένη και έκθαμβη τις εξαλλοσύνες τους στο νοσηρό εκκρεμές Μύκονος- Αράχοβα…

Χάρη και σε αυτούς τους συνδικαλιστές- για κάμποσους από τους οποίους ντεμέκ η κοινή γνώμη έπεφτε από τα σύννεφα κατά καιρούς πληροφορούμενη ότι ζούνε σε βίλες σε αθηναϊκά προάστια…- φαλίρισε για παράδειγμα η κραταιά Ολυμπιακή Αεροπορία.

Ένα από τα πιο μεγάλα brand name της χώρας, με τους πέντε κύκλους και τις προνομιακές χρονομισθώσεις σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου, δεν κατέθετε καν ετήσιο ισολογισμό. Σε ποιον να το πεις…

Και χάρη στις άοκνες προσπάθειες αυτού του «επαγγελματικού υποκόσμου» που διαμόρφωνε πλειοψηφίες στα κομματικά συνέδρια, χιλιάδες άνθρωποι από τις πρώην ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ και Σια…) βγήκαν σε επαγγελματική αποδρομή σε νεότατη ηλικία, χωρίς να το δικαιούνται, με λιγοστές ασφαλιστικές κρατήσεις, αλλά με υψηλότατες συντάξεις και απλησίαστα εφάπαξ που οι πολλοί τα ξοδέψανε σαν να μην υπήρχε αύριο, συντηρώντας με τον καταναλωτισμό τους θέσεις εργασίας στις γερμανικές βιομηχανίες.

Δεν είναι αυτή η συμπαθής υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου που μου φταίει και προσπαθεί να βολέψει την απειρία της στους κώδικες μιας στιβαρής συμπεριφοράς που την υπερβαίνει.

Αλλά, τι στ΄ αλήθεια υπερασπίζονται όλοι αυτοί, στο τραπέζι με τους… «θεσμούς», όταν τα καλύτερα παιδιά μας είτε παίρνουν τα ξένα, είτε δεν έχουνε τόπο πια να σταθούν;