Κι αυτό γιατί, δέσμια του εαυτού της, πολιτεύθηκε με αυτοκρατορικό ύφος, ως άτεγκτη και αδιαφιλονίκητη ηγεμών, σε ένα κλειστό κύκλο έμπιστων υποτακτικών. Όσοι  αμφισβήτησαν τις επιλογές της, ή για κάποιον, ακατανόητο συνήθως λόγο, έπεσαν στη δυσμένειά της, θεωρήθηκαν αυθωρεί προδότες μιας εμπιστοσύνης με την οποία, ωστόσο, ουδέποτε τους περιέβαλε (κι οι περισσότεροι, ούτε και την διεκδίκησαν εδώ που τα λέμε...)

Το Σάββατο που πέρασε, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η συμπεριφορά της στη διάρκεια των εκδηλώσεων μνήμης που έγιναν στο Δίστομο για τα θύματα των ναζί. 

Η τέως πρόεδρος της Βουλής, επιχείρησε να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη από την κατάθεση στεφάνου, φωνάζοντάς του κατά πρόσωπο ότι δεν έχει το δικαίωμα αφού η χώρα του δεν έχει πληρώσει ακόμα τις πολεμικές επανορθώσεις.

Ορισμένοι μάλιστα από τους συγκεντρωμένους, προφανώς από τον κύκλο των φίλων της, την χειροκρότησαν.

Τα προσχήματα διέσωσε τελικά ο αειθαλής Μανώλης Γλέζος, ο οποίος διδάσκοντας και πάλι ήθος, πήρε από το χέρι τον πρέσβη και το στεφάνι του και τον οδήγησε στο μνημείο.

 Δεν μας εκπλήσσει βεβαίως η συμπεριφορά «κακομαθημένου» της Ζωής. Εδώ έφτασε στο σημείο, πάνω στην αυτοκρατορική μεγαλομανία της στο σύντομο (ευτυχώς…) πέρασμά της από τη Βουλή, να απαγορέψει την χρήση εμφιαλωμένου νερού!..

Είναι κρίμα, αλλά, πολύ νωρίς τέως Πρόεδρος έχει περάσει πλέον οριστικά στην επικράτεια της πολιτικής γραφικότητας, κάτι σαν…την Ελένη Λουκά της εξωτικής μας καθημερινότητας…

 Συγκαταβατικά μιλώντας  για το διάστημα που βρέθηκε στη λάμπα της δημοσιότητας και πριν κάψει τα φτερά της, υπέπεσε κι αυτή στο ίδιο κλασσικό λάθος πολλών αυτοβαρυσήμαντων εκπροσώπων της πολιτικής τάξης:    ταύτισε τους δημοσιογράφους με τα «διαπλεκόμενα μέσα» όπου εργάζονται… Αλλά, όταν αυτοθυματοποιείται κανείς συστηματικά και, από την άλλη, ενοχοποιεί συλλήβδην και καχύποπτα όλους τους άλλους, δεν αργεί η ώρα της γραφικής απομόνωσης.  

Σε μια προκλητική θητεία που προκάλεσε εκνευρισμό σε όλα τα κόμματα, εκτός από τη Χρυσή Αυγή, απέτυχε, να αναβαθμίσει όπως επεδίωκε το Κοινοβούλιο σε καιρούς μάλιστα, που η  ωμή επιβολή των μνημονίων, σε συνδυασμό με τις γκρίζες κυβερνητικές πρακτικές-και των ΣΥΡΙΖΑ/ Αν.Ελλ- μετέτρεψε τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας σε κουρελόχαρτο.

Αντίθετα, κρατώντας  πεισματικά ανοικτή τη Βουλή, την ώρα που η κυβέρνηση είχε καταρρεύσει και όλα τα κόμματα κατάρτιζαν εκλογικούς συνδυασμούς, το πείσμα της να συγκαλεί Επιτροπές και την Ολομέλεια με τη συμμετοχή ολιγομελούς ομάδας «Λαφαζανικών» βουλευτών και της «αδελφής» της  Ραχήλ Μακρή, (τα έχουν «σπάσει» τώρα…)την ανέδειξε σε ξεπεσμένη πρωταγωνίστρια κωμικοτραγικών στιγμών. Εκεί όπου όλοι μαζί αναπολούσαν με θλίψη τα κλέη των αντιπολιτευτικών αγώνων του ΣΥΡΙΖΑ, στις εποχές της ανεύθυνης αιθρίας...

Μοναδικός στόχος των εμμονών της, όπως αποδείχθηκε, (εκτός από το να οδηγήσει, όπως ονειρευόταν, σιδηροδέσμιο στη Βουλή τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας  Γ. Στουρνάρα!) ήταν να «στολίζει» με βαρειές εκφράσεις, πότε τον πρωθυπουργό και τους άλλοτε συντρόφους της και πότε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον οποίον κατηγόρησε για θεσμική εκτροπή. 

Και βεβαίως η εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών της επιδιώξεων, μιας και εκείνες τις ώρες, το καλοκαίρι του 2015, το Έθνος κρατούσε την ανάσα του αναμένοντας από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να ανακοινώσει τις προθέσεις της και την ίδρυση κίνησης. Ήταν βεβαίως μια κίνηση η οποία, για να θυμηθούμε τον ποιητή, ήταν ασφαλώς ώριμο τέκνο της οργής. Αποδείχθηκε όμως πως δεν ήταν και ώριμο τέκνο κάποιας ανάγκης. Εκτός ίσως από αυτήν της προσωπικής της προβολής και πολιτικής επιβίωσης.

Χωρίς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ο κόσμος θα ήταν ένα πληκτικό μέρος, χωρίς κανέναν ίλιγγο. Δυστυχώς όμως για την ίδια, έχουμε σοβαρότερα πράγματα πλέον για να ασχοληθούμε…