Ο Νίκος ήταν φανερό ότι είχε απειλητική διάθεση. Πάνω στο θυμό που τον διέτρεχε, ήδη είχε προειδοποιήσει ότι «θα τα πούνε μετά» τον τραγουδιστή Κώστα Καρουσάκη που ήταν τότε ανερχόμενη λαϊκή φίρμα, επειδή αρνήθηκε να του κάνει το χατήρι για ένα συγκεκριμένο τραγούδι.

Κάποια στιγμή, πλησίασε με βαρειά βήματα στην πίστα και παράγγειλε τις «Βεργούλες» του Μάρκου, να το χορέψει ζεμπεκιά ο αδερφός του που χόρευε ωραία. Ο ζεμπέκικος φωτίζει τον χορευτή, τον κάνει ωραίο σαν μικρό Θεό κι ο Νίκος ήθελε να δει το αδελφάκι του στην πίστα, σαν για να ημερώσει το θηρίο που βρυχόταν στα σπλάχνα και τον κένταγε μέσα του.

«Παραγγελιά» φώναξε ο τραγουδιστής Τάκης Αθανασιάδης από τα μικρόφωνα, πράγμα που σήμαινε ότι αυθωρεί η πίστα με βάση τους άγραφους νόμους της νύχτας, έπρεπε να αδειάσει. Όμως κάποιοι αγνόησαν την έκκληση και συνέχισαν απτόητοι να χορεύουν. 

Βλέποντας το κακό να πλησιάζει με φόρα ο τραγουδιστής ανήσυχος προειδοποιεί για δεύτερη φορά «παραγγελιά είπαμε παιδιά…», ενώ ο Δημοσθένης αξιώνει να αδειάσει η πίστα για να αφιερωθεί στη μοναχικότητα της τελετουργίας.

Κάποιος τον σπρώχνει βίαια εκείνη την ώρα και τον πετάει πάνω σε έναν σωρό από σπασμένα πιάτα και γυαλιά. Είναι η μοιραία στιγμή.

Κάτοχος ενός ιδιόκτητου μένους και ουρλιάζοντας απ΄ τα σπλάχνα του ο Νίκος, εφορμά από το βάθος του μαγαζιού κραδαίνοντας μια κάμα στο χέρι. Σε χρόνο κινηματογραφικό, σαν μια ταχεία που τρέχει με σπασμένα τα φρένα, η πίστα γέμισε αίματα. Δύο αστυνομικοί-η ιδιότητά τους έγινε γνωστή αργότερα…- κι ένας φίλος τους έπεσαν επιτόπου νεκροί, ενώ άλλοι έξη τραυματίστηκαν από τις απανωτές μαχαιριές. 

Μέσα στην γενική σύγχυση και τον αλαλαγμό που ακολούθησε οιΚοεμτζήδες θα κατορθώσουν να διαφύγουν, σύντομα όμως θα πιαστούν από την αστυνομία. Ιδιαίτερα περιπετειώδης υπήρξε η σύλληψη του Νίκου, που κατέφυγε σ' έναν φίλο του, ο οποίος όμως, έχοντας πληροφορηθεί το φονικό, τον κατέδωσε έντρομος στις αρχές. Φοβισμένοι οι αστυνομικοί δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν μέχρι που κάποιος του έριξε στα πόδια.

Η δίκη έγινε τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ο Τύπος της εποχής παρουσίασε τους Κοεμτζήδες και ειδικά τον Νίκο, με τα πιο μελανά χρώματα, σαν «θηρίο» και  «αδίστακτο κτήνος». Ο δράστης που άφησε τον αδελφό του έξω από τον κλοιό του αίματος και φορτώθηκε απάνω του ολάκερη την ευθύνη ζητώντας συντετριμμένος συγγνώμη, καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο, ο αδερφός του Δημοσθένης σε τριετή φυλάκιση, ενώ ο φίλος τους ο Καραμάνης που διατηρούσε καφενείο μέχρι το πρόσφατο τέλος της ζωής του στις παρυφές των Εξαρχείων, αθωώθηκε. Ο Κοεμτζής δεν θα οδηγηθεί τελικά στο απόσπασμα. Η ποινή του το 1977 θα μετατραπεί σε ισόβια και ο ίδιος θα παραμείνει 23 χρόνια έγκλειστος υπό απάνθρωπς συνθήκες στις φυλακές.

Η περίπτωση του Κοεμτζή προκάλεσε βαθύ κοινωνικό διχασμό.Απέναντι σε εκείνους που έβλεπαν έναν στυγνό εγκληματία, αποφεύγοντας να αναζητήσουν τις βαθύτερες  αιτίες του στυγερού δράματος, στάθηκαν όσοι, κυρίως σε αριστερούς κύκλους, αλλά και γνώστες των ηθών της νύχτας, έβλεπαν μια ζωή σακατεμένη από ανηλεείς διώξεις- άλλωστε το οικογενειακό περιβάλλον του Κοεμτζή, στους λασπότοπους της Κατερίνης ήταν ΕΑΜικό.

Οι αμέριμνοι άνθρωποι, στέκονται έμφοβοι και με δέος μπροστά σε τέτοια ασύλληπτα γεγονότα που διασαλεύουν την καθιερωμένη τάξη. Ο ανεπανάληπτος και μετρημένος μάγκας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης αντιμετώπισε με συγκατάβαση έναν…δαιμόνιο ρεπόρτερ στις απορίες του οποίου απάντησε με το μνημειώδες «που να σου εξηγώ…».

Το 1979 το κλίμα αρχίζει να αντιστρέφεται όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος περιλαμβάνει στο δίσκο του «Ρεζέρβα» το τραγούδι «Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο». Μια ελεγεία, όπου χωρίς να δικαιολογεί το έγκλημα, μιλάει με συμπόνοια γι΄ αυτόν που «έξω απ΄ την τρέλα του δεν είχε κάπου να πιαστεί».

Και το 1980 ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος γυρίζει την ταινία«Παραγγελιά» με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Αντωνίου και δικά της ποιήματα που διαβάζει η αλησμόνητη-και όχι μόνο στους φίλους της-Κατερίνα Γώγου.

Έχοντας περάσει σκληρές τιμωρίες στα κάτεργα όλης της χώρας, οΝίκος Κοεμτζής αποφυλακίστηκε έπειτα από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης στις 31 Μαρτίου 1996, με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου Πατρών.

Σύμβολο μιας άλλης, σκοτεινής εποχής, με άγραφους κανόνες και ηθικούς κώδικες και συμπεριφορές δυσνόητες για τον μέσο άνθρωπο στις μέρες μας, τα τελευταία χρόνια επιβίωνε πουλώντας το βιβλίο με την ιστορία του. «Νίκος Κοεμτζής. Το μακρύ ζεϊμπέκικο».

Ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας. Καθημερινά έστηνε ένα πάγκο όπου ακουμπούσε μερικά αντίτυπα του βιβλίου του, στην είσοδο των δικαστηρίων στην Ευελπίδων και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι.Υπέγραφε μάλιστα αφιερώσεις σε κάθε βιβλίο που πουλούσε. Ο Δήμος Αθηναίων τού είχε παραχωρήσει άδεια μικροπωλητή.

Νεκρό, πεσμένο σ' ένα πεζοδρόμιο στο Μοναστηράκι, τον βρήκαν γύρω στις 2 το μεσημέρι στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011. Είχαν περάσει ήδη δύο ώρες από τη στιγμή που κατέρρευσε, όταν κάποιοι περαστικοί ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ για να ενημερώσουν «ότι ένας ηλικιωμένος λιποθύμησε».