Albert Einstein του Arthur Sasse, 1951

H φωτογραφία τραβήχτηκε στα 72α γενέθλια του Einstein (14, Μαρτίου του 1951), κατά την επιστροφή του από μια εκδήλωση προς τιμήν του. Το αυτοκίνητό του, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ήταν περικυκλωμένο από πολλούς δημοσιογράφους, ενώ ο Albert Einstein φώναξε: «Αυτό είναι αρκετό, αυτό είναι αρκετό!», κανείς όμως δεν έδωσε σημασία. Ευτυχώς για τον Sasse, ο οποίος παρακαλούσε για ένα χαμόγελο, ο Einsteinκόλλησε έξω τη γλώσσα του, και ο φωτογράφος τράβηξε την πιο διάσημη φωτογραφία του μεγάλου επιστήμονα. Την εικόνα θαύμασε ακόμα και ο ίδιος ο επιστήμονας, τόσο που έκανε αντίγραφα και την έστειλε στους φίλους του σαν ευχετήρια κάρτα!

Yoko Ono και John Lennon της Annie Leibovitz, 1980

Η υπέροχη φωτογραφία τραβήχτηκε για το εξώφυλλο του Rolling Stone στις 8 Δεκεμβρίου, 1980. Η διεύθυνση του περιοδικού είχε ζητήσει μια εικόνα μόνο του Lennon, o εμβληματικός μουσικός ωστόσο ζήτησε να συμπεριληφθεί και η Ono. Έτσι η εταιρεία υποχώρησε σχεδιάζοντας να αναδημιουργήσει το εξώφυλλο του Double Fantasy. Η Leibovitz εξήγησε, «Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι η Ono πήγε να βγάλει την μπλούζα της και εγώ της είπα να μη βγάλει τίποτα. Δεν είχα ιδέα τι θα στήσω.» Στη συνέχεια η φωτογράφος εξήγησε: «Όταν ο Lennon πήγε και κουλουριάστηκε δίπλα της, η εικόνα ήταν πολύ, πολύ ισχυρή. Δεν μπορούσες παρά να σκεφτείς ότι η ίδια είναι ψυχρή, ενώ αυτός γατζωμένος πάνω της. Όταν είδαν την πρώτη πολαρόιντ ήταν ότι και οι δύο πολύ ενθουσιασμένοι.» Ο Lennon μόλις είδε την εικόνα είπε: «Έχεις καταλάβει τη σχέση μας με ακρίβεια. Υποσχέσου μου ότι θα είναι στο εξώφυλλο». H Leibovitz τον κοίταξε στα μάτια και δεσμεύτηκε. Ο Lennon πυροβολήθηκε θανάσιμα μόλις πέντε ώρες αργότερα.

Το Happy Birthday της Marilyn στον Kennedy του Bill Ray, 1962 

Στις 19 Μαΐου του 1962 η Marilyn Monroe, φορώντας ένα εκθαμβωτικό μακρύ φόρεμα, εμφανίστηκε στη σκηνή του Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και με μία παράσταση που έκοβε την ανάσα συνέδεσε για πάντα στην αμερικανική συνείδηση το σεξ με την πολιτική. Για τους 15.000 θεατές που βρίσκονταν εκεί εκείνο το βράδυ, συμπεριλαμβανομένου και του φωτογράφου του LIFE Bill Ray, το "Happy Birthday" της Marilyn στον πρόεδρο Kennedy ενίσχυσε τις φήμες που τους ήθελαν να σχετίζονται ερωτικά. Η στιγμή που απαθανάτισε ο φακός του Ray έμελλε να είναι μία από τις σημαντικότερες στις βιογραφίες τόσο της Marilyn όσο και του προέδρου Kennedy, καθώς τραβήχτηκε λίγο καιρό πριν το τέλος της σύντομης ζωής τους. O Ray διηγείται το πώς κατάφερε να τραβήξει την πιο εμβληματική φωτογραφία της καριέρας του, ξεπερνώντας αμέτρητα εμπόδια.

«Ήμουν σε αποστολή για το περιοδικό LIFE και ένας από τους πολλούς φωτογράφους στο στάδιο. Ενώ η παράσταση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, η αστυνομία της Νέας Υόρκης, με οδηγίες της Μυστικής Υπηρεσίας, στρίμωχνε τους δημοσιογράφους όλους μαζί πίσω από ένα σχοινί.  Προσπαθούσα να ανέβω προς τα πάνω, ένα επίπεδο κάθε φορά, ψάχνοντας για μια θέση όπου θα μπορούσα να έχω την Marilyn και τον JFK στο ίδιο πορτρέτο. Έμοιαζε σαν να σκαρφάλωνα για πάντα, ένιωθα σαν τον Lawrence Harvey στον Άνθρωπο της Μαντζουρίας. Όταν βρήκα ένα σημείο για να ακουμπήσω τον φακό, μπορούσα να δω τον JFK μέσα από τον τηκεφακό αλλά το φάσμα της φωτεινότητας ήταν υπερβολικά μεγάλο. Δούλεψα με πυρετώδη ένταση κάθε δευτερόλεπτο που η Marilyn ήταν στη σκηνή, αλλά μόνο μια στιγμή ήταν πραγματικά μαγική. Εκείνη τη στιγμή το Garden σκοτείνιασε. Έπειτα όλοι οι ήχοι σταμάτησαν. Απόλυτη σιωπή. Ένας πολύ φωτεινός προβολέας άναψε και εκεί ήταν η Marilyn Monroe, με το απαστράπτον φόρεμα. Χαμογελούσε και περίμενε για λίγο ενώ όλοι ήταν στην άκρη των καθισμάτων τους. Τότε, με τη μοναδική αισθησιακή φωνή της και κοιτάζοντας καθ’όλη τη διάρκεια τον JFK στην μπροστινή σειρά, τραγούδησε το "Happy Birthday Mr. President"».

Picasso and the Loaves του Robert Doisneau, 1952

Η πιο γνωστή φωτογραφία του σπουδαίου Γάλλου Robert Doisneau, είναι το «Le Baiser de l’Hotel de Ville,» (ένα ζευγάρι που φιλιέται μέσα στον δρόμο) του 1950. Ωστόσο, καθώς ενδιαφερόταν πολύ για την κουλτούρα του δρόμου και την παιχνιδιάρικη διάθεση που συνδέονται με την καθημερινή ζωή, τράβηξε και αυτό το σπουδαίο πορτρέτο του Pablo Picasso. Όπως ο Doisneau περιέγραψε την συνάντηση: «Όταν έφτασα στο Villauris, ο Picasso έτρωγε για μεσημέρι με τη σύζυγό του. Μιλήσαμε, αλλά δεν τραβήξαμε καμία φωτογραφία. Όταν ξαναπήγα την επόμενη μέρα είχα συνειδητοποιήσει τότε ότι είχε μια μεγάλη αίσθηση του γελοίου. Πήγα σε ένα φούρναρη που ήξερα, ο οποίος έφτιαχνε τα ψωμάκια που είναι πάνω στο τραπέζι. Ο φούρναρης τα ονόμαζε «τα χέρια του Picasso». Όταν οι άνθρωποι του έλεγαν ότι έχει μόνο τέσσερα δάχτυλα έλεγε, «Φυσικά, γι “αυτό και τα ονομάζω χέρια του Picasso.» Έτσι αγόρασα τα ρολά και τα βάζουμε μπροστά του Πικάσο και τράβηξα τη φωτογραφία. Ξέρεις αγαπούσε πολύ να κάνει αστεία – περάσαμε δύο ημέρες που κάναμε πλάκες όλη την ώρα.

Bob Dylan του Barry Feinstein, 1966

Από τα πιο γνωστά πορτρέτα του κορυφαίου καλλιτέχνη, Bob Dylan είναι αυτό που τράβηξε ο Barry Feinstein, ενώ ακολούθησε τον Dylan και την μπάντα του στην περιοδεία τους στην Μ. Βρετανία το 1966.  Σε αυτό το πλάνο, το οποίο απαθανατίστηκε στο Λονδίνο από το εσωτερικό της λιμουζίνας του τραγουδιστή, οι θαυμαστές του μοιάζουν σαν να προσεύχονται, ενώ ο Dylan τους αγνοεί.  Η εικόνα που αποτύπωσε ο Feinstein αναδεικνύει την πολύπλοκη προσωπικότητα του καλλιτέχνη, καθώς φαίνεται να είναι ταυτόχρονα εύθραυστος και απόμακρος.

Jim Morrison, the Young Lion του Joel Brodksy, 1967

Η πιο γνωστή ίσως φωτογραφία του Jim Morrison, τραγουδιστή και μέλος του συγκροτήματος των Doors. Σύμφωνα με τον μύθο, κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης ο διάσημος καλλιτέχνης ήταν τόσο μεθυσμένος που πραγματικά δεν είχε συναίσθηση του τι έκανε, σε βαθμό που αναγκάστηκαν να σταματήσουν την φωτογράφιση. Ακόμα τότε, οι καταχρήσεις δεν είχαν αρχίσει να αποτυπώνονται στο βλέμμα και το σώμα του. Η εν λόγω φωτογραφία παραμένει σημαντική γιατί κατέγραψε το καθαρό και έντονο βλέμμα αυτού του σπουδαίου δημιουργού.

Το φιλί του ναύτη του Alfred Eisenstaedt, 1945

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και οι στρατιώτες στις 14 Αυγούστου 1945 επέστρεφαν στα σπίτια τους. Μέσα στο γενικότερο κλίμα ευφορίας, το φιλί του ναύτη Glenn McDuffie με την άγνωστή του τότε νοσοκόμα Edith Shain προέκυψε αυθόρμητα στη μέση του δρόμου στην Times Square. Η στιγμή απαθανατίστηκε από τον Alfred Eisenstaedt και έμεινε στην ιστορία ως "το φιλί του ναύτη", συμβολίζοντας το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 27 Αυγούστου του 1945 η ασπρόμαυρη φωτογραφία έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό LIFE περνώντας στην αιωνιότητα. "Ήμουν ευτυχισμένος! Άρχισα να τρέχω στους δρόμους και τότε είδα τη νοσοκόμα. Με είδε και αυτή να είμαι χαμογελαστός... Απλά την πλησίασα και τη φίλησα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε λέξη. Στη συνέχεια μπήκα στον σταθμό του τρένου και κατευθύνθηκα στο Μπρούκλιν". Με τον φωτογράφο να μην έχει κρατήσει τα στοιχεία τους, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια έως ότου αναγνωριστούν τα πρόσωπα της εμβληματικής φωτογραφίας. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θέλησαν να θέσουν εαυτούς ως τους πρωταγωνιστές της διάσημης εικόνας. Η Eith Shain έστειλε επιστολή στον Alfred Eisenstaedt προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 ισχυριζόμενη πως είναι εκείνη που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Το νέο πρόσωπο του AIDS του Therese Frare, 1990

Η εικόνα του David Kirby περιστοιχισμένου από μέλη της οικογένειάς του στο περιοδικό LIFE τον Νοέμβριο του 1990 είναι αυτή που ταυτίστηκε όσο καμία με την επιδημία του HIV/AIDS που μέχρι τότε είχε μολύνει εκατομμύρια ανθρώπους. Οφείλεται σε αυτό το αχανές βλέμμα του χτυπημένου από την ασθένεια νέου που αποτύπωσε η με τον φωτογραφικό της φακό η Therese Frare. Ήταν τον Ιανουάριο του 1990 που η Therese άρχισε να εργάζεται εθελοντικά στο Pater Noster House, ξενώνας για τους πάσχοντες από AIDS, όπου και γνώρισε τον Patrick Church "Peta". Εκείνος είχε αναλάβει τη φροντίδα του David που έμαθε ότι είχε προσβληθεί από τον ιό ενώ ζούσε στην Καλιφόρνια, μακριά από την οικογένειά του. Τότε επικοινώνησε με τους γονείς του για να επιστρέψει σπίτι, καθώς ήθελε όταν φύγει από τη ζωή να περιστοιχίζεται από την οικογένειά του.