Η εικόνα των πολυτελών εστιατορίων στο πλάι των παραδοσιακών ταβερνών αποπνέει μια αντίθεση που καθηλώνει το μάτι και προσελκύει το μέσο άνθρωπο να τη γνωρίσει από κοντά. Το αγαπημένο μας Κουκάκι είναι η γειτονιά της αυτάρκειας, των γειτόνων που συναντιούνται στα στενά δρομάκια και οι λέξεις τους μπλέκονται με αυτές των τουριστών που αμέριμνοι φωτογραφίζουν τα μνημεία. Μια βόλτα στην όμορφη περιοχή ήταν αρκετή για να μας δώσει την αφορμή για γράψιμο.

«Μένω στο Κουκάκι εδώ και δέκα χρόνια. Ήρθα αφότου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου γιατί βρήκα δουλειά σε ένα ρακάδικο της περιοχής. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πάντα την ησυχία που θα ήθελα καθώς ο θόρυβος των τρόλεϊ και των αυτοκινήτων, ειδικά τις πρωινές ώρες, είναι έντονος. Έχω όμως δίπλα μου τα πάντα. Το φαρμακείο, το σούπερ μάρκετ, την τράπεζα, το ταχυδρομείο… Τα χέρια μου είναι λυμένα!», λέει μιλώντας στο Penna o 35χρονος Ανδρέας, μόνιμος κάτοικος Κουκακίου και ορκισμένος θαυμαστής του.

«Η μετακίνηση εδώ είναι τόσο εύκολη με τα μέσα μεταφοράς, αφού πολλές φορές σκέφτομαι πόσο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα αν έμενα αλλού. Έχω κακομάθει, το παραδέχομαι! Λατρεύω τις ώρες που κάνω βόλτα στον περιφερειακό με τα πόδια το βράδυ. Είναι συνήθως τις νύχτες εκείνες που ξεμένω στα Πετράλωνα. Αγαπώ και τα πρωινά εκείνα που περπατώ για το κέντρο περνώντας από την Πλάκα», συμπληρώνει.

«Στο Κουκάκι νιώθεις πάνω απ’ όλα ασφάλεια», αναφέρει από την άλλη η 28χρονη Κατερίνα. «Είναι η περιοχή της Αθήνας που χαίρεσαι να κυκλοφορείς. Γιατί οι άνθρωποι είναι πληθωρικοί, γιατί χαίρονται να μιλούν και δεν παρεξηγούν εύκολα. Ξέρω τον περιπτερά, την ψιλικατζού, αν νιώθω μοναξιά το βράδυ θα πεταχτώ στα μπαράκια της γειτονιάς να βρω παρέα!» Το Κουκάκι δεν θα το συναντήσεις ποτέ άδειο. Πάντα θα υπάρχει εκεί κάτι ζωντανό και φιλικό για σένα.

Η περιοχή στις παρυφές του Φιλοπάππου, συνορεύει με τα Πετράλωνα και τον Νέο Κόσμο. Έχει δύο στάσεις μετρό (Ακρόπολη, Φιξ) και λόγω του Παντείου Πανεπιστημίου, πλήθος φοιτητόκοσμου επιλέγει να «αράξει» στα μαγαζιά της πλατείας. Ο στίχος του Άμλετ που βρίσκεται σε περίοπτη θέση ζωγραφισμένος σε έναν τοίχο προκαλεί τις εντυπώσεις...  «Nα έχετε σε όλα ένα κράτημα, μια απαλότητα»... Είναι η φράση που έλεγε ο Άμλετ όταν απευθυνόταν στους μαθητές του αλλά και μια προτροπή για τη ζωή γενικά.

Aνάμεσα στην Βεϊκου και την Οδυσσέα Ανδρούτσου εκτείνεται ο πεζόδρομος της Ολυμπίου, ένα από τα πιο όμορφα στέκια της Αθήνας. Σε όλο του το μήκος συναντά κανείς από εναλλακτικά μπαράκια και ρακομελάδικα, μέχρι ψητοπωλεία και πιτσαρίες. Προσοχή, αν ψάχνετε θόρυβο και δυνατή μουσική, το μέρος δεν ενδείκνυται.

Όσο για αυτούς που κάνουν ένα διάλειμμα από τη δουλειά ή βιάζονται για ένα καφέ ή σνάκ στο χέρι, ο πεζόδρομος της Δράκου είναι το ιδανικό σημείο. Πολυσύχναστος και σίγουρα λιγότερο ατμοσφαιρικός, είναι ο πεζόδρομος του μετρό και του «περάσματος», διαθέτοντας όμως και ορισμένα συμπαθητικά μαγαζιά για καφέ ή μεζέ. Φυσικά, το Κουκάκι δεν εξαντλεί την γοητεία του στους πεζόδρομούς του. Οι δύο κεντρικές αρτηρίες του (Βεϊκου και Δημητρακοπούλου), καθώς και τα ενδιάμεσα δρομάκια τους, φιλοξενούν ιδιαίτερα μαγαζιά για ποτό και γευστικές απολαύσεις.

Λίγο πριν μας αποχαιρετίσει ο Ανδρέας μας πρότεινε να πεταχτούμε στο Τζάντε για μια τυρόπιτα. Κάποιοι από εσάς σίγουρα το γνωρίζετε. Όσοι δεν το έχετε ακούσει καλά θα κάνετε να το επισκεφτείτε άμεσα. Λειτουργεί το βράδυ και πολλοί έρχονται από μακριά τις νύχτες για να δοκιμάσουν τις γεύσεις του. Ραντεβού στην επόμενη περιπλάνηση!