Ο Ιβάν, όταν όλος ο κόσμος έφευγε, πήρε την απόφαση να μην εγκαταλείψει τον τόπο του. Τριάντα χρόνια τώρα, κινείται σαν σκιά στο χωριό, αλλά, δεν νοιώθει μόνος. Κάθε τόσο περνά κάποιος με φορτηγό και του φέρνει τα βασικά. Και μια φορά την εβδομάδα απαραιτήτως τον επισκέπτεται η εγγονή του και μαθαίνει τα νέα από τον έξω κόσμο.

Η ζωή γι΄ αυτόν στο Τσέρνομπιλ, συνεχίστηκε κανονικά, γιατί αγνόησε τη ραδιενέργεια κι επέλεξε όπως λέει, να συνεχίσει να ζει χωρίς άγχος. 

"Ποιό είναι το μυστικό που αντέχω και είμαι καλά μέχρι σήμερα;" προλαβαίνει την ερώτηση και σπεύδει να απαντήσει ο ίδιος: "δεν άφησα το σπίτι μου, ακόμα και μετά την καταστροφή"!.. 

Από την ημέρα του ατυχήματος στις 26 Απριλίου 1986 ο 90χρονος δεν έχει εμφανίσει κάποιο σημαντικό πρόβλημα υγείας αλλά και κάποιο άλλο σύμπτωμα που ενδεχομένως να οφείλεται στο πυρηνικό ατύχημα. 

«Και η αδελφή μου ζούσε εδώ με τον άνδρα της. Αποφάσισαν να φύγουν και πέθαναν από το άγχος. Εγώ δεν αγχώνομαι. Τραγουδώ, κάνω βόλτες και παίρνω τα πράγματα χαλαρά όπως ζω», εξομολογείται ο 90χρονος παπππούς.

Ακόμα λέει πως και μετά την καταστροφή συνέχισε να τρώει λαχανικά, φρούτα, γάλα και κρέας από τα ζώα που είχε, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ένα φορτηγό με προμήθειες περνά κάθε εβδομάδα από το σπίτι του παππού, ενώ τον περιποιείται η εγγονή του, που τον επισκέπτεται αρκετά τακτικά και τον κρατά σε επαφή με τον έξω κόσμο.

Ένα μικρό ποτήρι βότκα την ημέρα τον βοηθά και του ανοίγει η όρεξη.