Για να μάθουμε την ιστορία του τζιν, πρέπει να ανατρέξουμε χρόνια πίσω, όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική. Ήταν τότε που τα πανιά στις καραβέλες Νίνα, Πίντα και Σάντα Μαρία ήταν κατασκευασμένα από το συγκεκριμένο ύφασμα.

Τρεισήμισι αιώνες αργότερα και συγκεκριμένα το 1850, ένας 20χρονος μετανάστης από τη Βαυαρία, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πωλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα. Αυτό που χρειάζονταν, όμως, περισσότερο οι χρυσοθήρες ήταν ρούχα που να αντέχουν στις δοκιμασίες της Άγριας Δύσης.

 

Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας

Για το λόγο αυτό, ο Στρος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ύφασμά του για να φτιάξει ανθεκτικά παντελόνια. Η παρουσίασή τους έγινε στις 6 Ιουνίου του 1850, ενώ η επιτυχία που σημείωσαν τα ρούχα ήταν τεράστια. Η ονομασία «τζινς» δόθηκε με αφορμή τη γενοβέζικη καταγωγή του-τζένοαν για τους Αμερικανούς.

Οι χρυσοθήρες ωστόσο άρχισαν να διαμαρτύρονται για τη σκληρή υφή του καραβόπανου που προκαλούσε διάφορους ερεθισμούς. Ο Στρος, για το λόγο αυτό, αποφάσισε να αντικαταστήσει το ύφασμα με ένα γαλλικό βαμβακερό, διαγώνιας ύφανσης, το οποίο ονομαζόταν Serge de Nimes κι έγινε γνωστό ως ντένιμ - δίμιτο στα ελληνικά.

 

Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ

Ακόμα ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετώπιζαν οι εργάτες ήταν πως στα ορυχεία οι τσέπες τους σκίζονταν εύκολα. Ένας πελάτης του Στρος, εν ονόματι Τζέικομπ Ντέιβις, πρότεινε τη λύση της μεταλλικής κόπιτσας που υπάρχει και στα σημερινά τζιν. Τα οικονομικά του ωστόσο προβλήματα δεν τον άφησαν να πραγματώσει την ιδέα του. Έτσι, πρότεινε στον Λιβάι Στρος να πληρώσει εκείνος για την πατέντα και να μοιραστούν τα κέρδη από την εμπορική εκμετάλλευσή της. Το πρώτο παντελόνι με κόπιτσες πωλήθηκε στις 20 Μαΐου του 1874, στην τιμή των 13 δολαρίων η δωδεκάδα.

Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ, αλλά ήδη είχαν τον κωδικό 501. Τότε ήταν που κυριάρχησε το μπλε, καθώς είναι το χρώμα που λερώνεται λιγότερο. Η δερμάτινη ετικέτα, που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα τζιν, προστέθηκε στο πίσω μέρος του παντελονιού το 1886. Η εταιρία Levi Strauss & Co, η οποία είχε ιδρυθεί από το 1853, χρησιμοποίησε αυτή την παράσταση για να διαφημίσει την ανθεκτικότητα των προϊόντων της.

Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας. Στη δεκαετία του '50, η εξέγερση των νέων ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό έφερε τη μαζική εξάπλωσή του. Μία έρευνα το 1958 στις Η.Π.Α. αποκάλυπτε ότι το 90% των νέων φορούσε το τζιν σε όλες τις περιστάσεις. Ανάλογη πορεία ακολούθησε και στην Ευρώπη, ενώ το 1970 αποτέλεσε τη νέα πρόταση στις παριζιάνικες πασαρέλες από τον γάλλο σχεδιαστή μόδας Υβ Σεν Λοράν.