Tweet 
Share 
Comment Τα πρώτα chopsticks βρέθηκαν σε τάφους στην επαρχία του Henan, στην κεντρική Κίνα. Αρχικά, χρησιμοποιούνταν για μαγείρεμα. Φτιαγμένα από μπρούντζο τότε, τα chopsticks χρησιμοποιούνταν και σε καυτό νερό. Η απότομη αύξηση του πληθυσμού της Κίνας ανάγκασε τους πολίτες της να μειώσουν τις μερίδες του φαγητού, ενώ έκανε τις τροφές να έχουν μέγεθος μπουκιάς. Με τον καιρό η αλλαγή αυτή μετέτρεψε τα γνωστά chopsticks σε σκεύη για το τραπέζι.
Ποιος χρησιμοποίησε πρώτος τα chopsticks;
Αναρωτηθήκατε ποτέ από πού προέρχονται τα γνωστά σε όλους μας chopsticks; Τα κινέζικα ξυλάκια, τα οποία δυσκολεύουν πολλούς, κρύβουν πίσω τους μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία.
Σύμφωνα με το History.com, τα ξυλάκια αποδείχτηκαν αποτελεσματικά και η... μόδα διαδόθηκε στην Ασία, μειώνοντας τη χρήση μαχαιριών. Η τάση έχει αποδοθεί στον Κονφούκιο, ο οποίος πίστευε ότι τα αιχμηρά σκεύη υποδηλώνουν βία. Παράδοξα λοιπόν, τα chopsticks κατέληξαν να θεωρούνται στην Κίνα σύμβολο ειρήνης.
Σημειώστε πως μέχρι σήμερα, αρκετοί διαιτολόγοι συνιστούν σε ανθρώπους που θέλουν να χάσουν κιλά να τρώνε με ξυλάκια, δεδομένου ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να φτάσει το φαγητό από το πιάτο στο στόμα, σε σχέση με το πιρούνι, επιτρέποντας το αίσθημα της πέψης. Ως αποτέλεσμα, ο ανθρώπινος οργανισμός έχει περισσότερο χρόνο να "εγγράψει" το αίσθημα της πληρότητας.
Μέσα σε περίπου έναν αιώνα τα chopsticks είχαν «μεταναστεύσει» και σε άλλες ασιατικές χώρες, όπως την Ιαπωνία, την Κορέα και το Βιετνάμ. Μια σημαντική διαφορά μεταξύ των ιαπωνικών και των κινέζικων chopsticks ήταν ότι τα πρώτα ήταν φτιαγμένα από ένα κομμάτι μπαμπού και ήταν ενωμένα στη βάση τους.
Επιπλέον, τα ιαπωνικά chopsticks χρησιμοποιούνταν αρχικά μόνο κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετουργιών. Ανεξάρτητα όμως από τις διαφορές τους, τα chopsticks παρέμειναν ιδιαίτερα δημοφιλή και στις δύο χώρες και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα ως τα κυρίαρχα επιτραπέζια σκεύη.
Κι ενώ αρχικά τα chopsticks φτιάχνονταν από πολύ φτηνά υλικά, όπως μπαμπού και ξύλο, αργότερα δημιουργήθηκαν και οι… ασημένιες εκδοχές τους, οι οποίες χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια των κινεζικών δυναστειών, για να αποφεύγονται οι τροφικές δηλητηριάσεις.
Πίστευαν ότι τα ασημένια σκεύη θα γίνονταν μαύρα αν έρχονταν σε επαφή με τοξικές ουσίες. Βέβαια, το ασήμι δεν αλλάζει χρώμα όταν έρχεται σε επαφή με το κυάνιο ή το αρσενικό, καθώς και με άλλα δηλητήρια, κάτι που δεν ήταν γνωστό εκείνη την εποχή.
Και μια συμβουλή για το τέλος! Αν προσπαθείτε μάταια κι εσείς να πιάσετε το ρύζι με τα ξυλάκια, και αναρωτιέστε πώς το καταφέρνουν τόσα δισεκατομμύρια κόσμου… ίσως το «μυστικό» να είναι πιο απλό απ’ ό,τι νομίζετε. Αλλάξτε το είδος ρυζιού που τρώτε.
Οι ασιατικοί λαοί χρησιμοποιούν συνήθως τέτοιες ποικιλίες που έχουν αρκετό άμυλο, με αποτέλεσμα το ρύζι να είναι αρκετά κολλώδες και να είναι πιο εύκολο να πιαστεί με τα ξυλάκια. Αντίθετα, οι Δυτικοί τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν μακρύκοκκο ρύζι, το οποίο είναι πιο δύσκολο να πιαστεί!
