ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η συγκλονιστική ιστορία της Julie Burchill

Tweet
Share
Tweet
Share

Με τον τίτλο «I knew I was right» κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της Βρετανίδας αρθρογράφου, Julie Burchill, η οποία επηρέασε με την πένα της μια ολόκληρη γενιά, ενώ χαρακτηρίστηκε για την ανατρεπτική της δημοσιογραφία και τη ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία της. Στο βιβλίο το σκληρό κορίτσι δοκιμάζει τα πάντα, κάνει ότι μπορεί για να τραβήξει τα βλέμματα και μένει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Στα 55 της χρόνια γράφει στους Sunday Times και μοιράζεται με τους αναγνώστες κάτι εξαιρετικά προσωπικό. Με τίτλο «My boy Jack» μέσα από το άρθρο της περιγράφει την ιστορία του 29χρονου γιου της που για χρόνια πάλευε με την κατάθλιψη και τα ναρκωτικά, ενώ λίγες μέρες πριν αυτοκτόνησε.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να ζεις καθημερινά με κάποιον που έχει σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να βοηθήσουμε τα άτομα που πάσχουν από ψυχικές νόσους. Σαφώς όμως δεν είναι το ίδιο με το να φροντίζεις κάποιον που απλά έσπασε το πόδι του, γράφει η ίδια. Ο Τζακ σταμάτησε να παίρνει τα αντικαταθλιπτικά του, γιατί φοβόταν για τις παρενέργειες που διάβαζε.

Julie Burchillcut out 0

Την ίδια στιγμή βέβαια έπαιρνε ναρκωτικά με τις χούφτες, απ’ αυτά των δρόμων, της συμφοράς. «Είχα να δω το γιο μου περίπου ένα χρόνο πριν πεθάνει. Τη χρονιά που πέρασε είχε γράψει ένα γράμμα για αυτά που ένιωθε –ο πατέρας του το είχε ζητήσει. Ο Τζακ με τον τρόπο αυτό έδειξε τη φοβερή ιδιοφυϊα του αλλά και την ακόμα φοβερότερη επιθυμία του να πεθάνει», σχολιάζει στη συνέχεια.

 

Ο πόνος είναι ότι μου έχει απομείνει από το γιο μου. Θα τον κρατήσω σφιχτά, αλλά θα προχωρήσω

Στην προσπάθεια μας να κάνουμε το σωστό, παρουσιάζουμε όλους τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες σαν μια ομάδα γενναίων ανθρώπων, οι οποίοι απλώς πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Κι όμως κάποιες φορές μπορούν να γίνουν τέρατα, όπως βέβαια όλοι οι άνθρωποι, απλά αυτούς δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι’ αυτό.

Julie Burchill 2476236b

Ο πόνος είναι ότι μου έχει απομείνει από το γιο μου. Θα τον κρατήσω σφιχτά, αλλά θα προχωρήσω, όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε στη ζωή μας. «Γιε μου, μπορείς να κοιμηθείς τώρα αρκουδάκι μου κι όταν ξυπνήσεις θα σου πω για άλλη μια φορά πόσο πολύ σ' αγαπάω, κι εσύ θα μου χαϊδέψεις το κεφάλι και θα μου πεις: Επίσης, αλλά ήταν ανάγκη να κάνεις τόση επίδειξη όταν πέθανα; Ήταν απαραίτητες εκείνες οι προσευχές; Εκείνα που έβαλες στο Facebook; Εκείνο το άρθρο στους Sunday Times; Μπλιαχ!"», καταλήγει μέσα από το άρθρο της η αρθρογράφος.

Πηγή: telegraph.co.uk

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: Προηγούμενο θέμα Επόμενο θέμα

Προσθήκη σχολίου

Premium Penna Reporter Mamamia CityWoman